Η Άποψή μας για την παράσταση «Δυο γυναίκες χορεύουν» στο Θέατρο Διάνα

Γράφει η Κωνσταντίνα Καλλέργη
11/12/24

«Ένας χορός για δυο γυναίκες, στο θέατρο Διάνα»

Το έργο του Καταλανού, Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, «Δυο γυναίκες χορεύουν», που έχει αγαπηθεί διεθνώς για την ειλικρίνεια και την τρυφερότητά του, ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Διάνα, σε σκηνοθεσία Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.

Μια εκ πρώτης όψεως μονόχνοτη, μοναχική, ηλικιωμένη γυναίκα, που αγαπά τα comics, και μια νεότερη, φανερά πληγωμένη και μελαγχολική, που αναλαμβάνει τη φροντίδα της, καταλήγουν να γίνουν το πιο ταιριαστό δίδυμο στο χορό της ζωής. Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω, πότε πλησιάζουν η μια την άλλη και πότε απομακρύνονται. Και μαζί, μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα, ανάμεσα σε δουλειές, τόμους comics και χάπια, μέσα από τσακωμούς αλλά και εξομολογήσεις, θα φτάσουν η καθεμία, πιο κοντά στην άλλη από ποτέ.

Με σκηνικό ένα σπίτι που καταρρέει, και πλαισιώνει τις εξίσου διαλυμένες κι ετοιμόρροπες ζωές των δύο ηρωίδων, η ηλεκτρισμένη σχέση τους, θα δώσει νέο νόημα στην καθημερινότητα και των δύο, βγάζοντας τα φαντάσματα του παρελθόντος στο φως, κι ανοίγοντάς τους μια νέα προοπτική στη ζωή και το θάνατο.

Η γενικότερη απλότητα που χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία, επιτρέπει στο κείμενο να πρωταγωνιστήσει και αναδεικνύει τη γλυκιά μελαγχολία που το χαρακτηρίζει. Η μοναξιά και η απομόνωση της τρίτης ηλικίας, η περιθωριοποίηση, η αυτοταπείνωση και η ντροπή, που συνοδεύει μια γυναίκα-θύμα (των σχέσεων, των περιστάσεων, της ζωής), η αμηχανία μπροστά στο δράμα του άλλου και το ευπρεπές ενδιαφέρον, που περισσότερο «κουκουλώνει» παρά «επουλώνει» τον όποιο πόνο, ξεπηδούν μέσα από το έργο του Ζουρνέτ, αφήνοντας τις δυο γυναίκες σταδιακά όλο και πιο έκθετες ενώπιον του κοινού, και εκτεθειμένες στην τραγικότητα του παρελθόντος τους, την πεζότητα του παρόντος τους, τη ματαιότητα της ζωής, όταν δεν μπορείς πια να κερδίσεις τίποτα, αλλά δεν έχεις και τίποτα να χάσεις.

Πιστή στο χαρακτήρα της επιφυλακτικής, και άρα επιφανειακά ψυχρής ηλικιωμένης, που ζει μέσα από τις αναμνήσεις της, και γεύεται πια τον κόσμο μέσω από την αλώβητη Μικρή ΛουΛού της, η Κατιάνα Μπαλανίκα ξεδιπλώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, πίσω από την ταμπέλα του «ηλικιωμένου»: περίεργη, πεισματάρα, ανεξάρτητη όπως μπορεί, ενίοτε αστεία, αθώα αλλά και πονηρή, πάντα όμως με πηγαίο δυναμισμό. Η Ιωάννα Ασημακοπούλου φέρει αποτελεσματικά την ενέργεια μιας γυναίκας που το παρελθόν της την πλήγωσε, οι επιλογές της την απογοήτευσαν και η ζωή της, όπως την ήξερε κάποτε, έχει χαθεί για πάντα.

«Ανόρεκτες» αρχικά να μαρτυρήσουν όσα τις βασάνισαν και τις ταλαιπωρούν ακόμα, και να ανοίξουν μια χαραμάδα λύτρωσης από το παρελθόν, οι δύο ηρωίδες εξομολογούνται τελικά τον πόνο τους, τα αλλοτινά τους όνειρα, τους φόβους και όσα τις πληγώνουν, μέσα σε τέσσερις τοίχους, σε ένα έργο-ύμνο για τη ζωή και την αγάπη. Κλαίνε, γελάνε, φωνάζουν και χορεύουν, χαράζοντας μόνες την ιστορία τους, με τα δικά τους βήματα.

Άραγε πόσες φορές μπορείς να πεθάνεις όσο είσαι ζωντανός, και πόση ζωή μπορεί να σου δώσει ο θάνατος;
Δύο γυναίκες που κουβαλάει η κάθε μια το δικό της παρελθόν…
Δύο γυναίκες που αποφασίζουν να πάρουν τις ζωές τους πίσω…
Δύο γυναίκες που χορεύουν.

Αυτές ξέρουν την απάντηση.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ