Συνεντεύξεις

Συνέντευξη – Βικτωρία Ταγκούλη

Τη Βικτωρία Ταγκούλη την γνώρισα μέσα από την ομάδα του Σταμάτη Κραουνάκη “Σπείρα – Σπείρα”. Η Βικτωρία Ταγκούλη συμμετείχε ως τραγουδίστρια – performer σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις της ομάδας από το 1999 μέχρι το 2007.

Είναι πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του πανεπιστημίου Μακεδονία, πτυχιούχος ανωτέρων θεωρητικών, του μουσικοπαιδαγωγικού συστήματος Kodaly και διπλωματούχος μονωδίας με καθηγητή τον Κωνσταντίνο Πασχάλη, εκτός από τη συμμετοχή της στις παραστάσεις της Σπείρας – Σπείρας, συμμετείχε στην παράσταση “Εγκλήματα κι εγκλήματα” του Α. Στρίνμπεργκ με πρωταγωνιστές τον Μ. Χατζησάββα και τη Κ. Καραμπέτη (χειμ. 2007-2008), πρωταγωνίστησε στο μονόπρακτο μιούζικαλ “Προς κατεδάφιση” του Tenesse Williams σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου, λιμπρέτο Διαμαντή Γκιζιώτη και σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη (Ιουλ. 2008), στον “Ευτυχισμένο Prince” του Oscar Wilde σε κείμενο και λιμπρέτο του Δημήτρη Κανελλόπουλου και εμφανίστηκε στην παράσταση “Φουρκέτα” της Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Εμπορικόν. Κυκλοφόρησε 5 προσωπικούς δίσκους με τελευταίο τις “Νύχτες του πουθενά” που κυκλοφόρησε το 2019 από την Μικρή Άρκτο.

Αυτή την περίοδο ξεκινάει εμφανίσεις στο Red Jasper Cabaret Theatre με την παράσταση “V for Victoria”. Ένα μουσικο-θεατρικό πρόγραμμα με πολλές εκπλήξεις. Με αφορμή αυτές τις εμφανίσεις βρεθήκαμε και είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση με πολύ μουσική που ελπίζουμε να απολαύσετε διαβάζοντας την.

– “Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω…” Ήταν μονόδρομος οι σπουδές στην μουσική; Δεν σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάτι άλλο;
Όταν άρχισα να σκέφτομαι στην ζωή μου τι θέλω να κάνω, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Από την εφηβεία μου και μετά είχα καταλήξει ότι θα ασχοληθώ με την μουσική επαγγελματικά.

– Ποια ήταν τα πρώτα σας μουσικά ακούσματα;
Στο σπίτι ακούγαμε με τον μπαμπά μου πολύ ξένη μουσική, ροκ κυρίως, οπότε μεγάλωσα με τέτοια ακούσματα. Ακούγαμε όμως και ελληνική μουσική όπως Χατζηδάκη, Θεοδωράκη και άλλους έλληνες συνθέτες. Μετά άρχισα να ανακαλύπτω μόνη μου την κλασική μουσική. Μου άρεσε να γράφω κασέτες με κλασικά κομμάτια και να τα αρχειοθετώ ανάλογα τον συνθέτη. Έτσι άρχισα να μπαίνω στον κόσμο της κλασικής μουσικής και ξεκίνησα τις σπουδές μου.

– Το musical πότε μπαίνει στην ζωή σας;
Το musical ήρθε σαν απόρροια όλων των παραπάνω. Στο τραγούδι ξεκίνησα με όπερα, σπούδασα κλασικό τραγούδι και θεωρία της μουσικής. Ήθελα να είμαι μια ολοκληρωμένη μουσικός, να αντιλαμβάνομαι την μουσική, να μπορώ να διαβάσω παρτιτούρες, να μπορώ να διδάξω μουσική και να μην είμαι απλά μία τραγουδίστρια. Μετά τις σπουδές αποφάσισα να ακολουθήσω τον προσωπικό μου δρόμο. Γνώρισα τον Χρήστο Θεοδώρου με τον οποίο κάναμε μαζί αρκετές δουλειές, μπήκα στην Σπείρα-Σπείρα, που εκεί ήρθα σε επαφή πρώτη φορά σε επαφή με το μουσικό θέατρο και στην συνέχεια ασχολήθηκα αρκετά με αυτό το είδος.

– Νομίζω ότι αυτό το είδος είναι αυτό που σας ταιριάζει περισσότερο.
Είναι το στοιχείο μου και είναι αυτό ακριβώς που κάνω και στην παράσταση. Μου αρέσει να παντρεύω το μουσικό κομμάτι με το θεατρικό.

– Τι έχετε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από αυτές τις σπουδαίες συνεργασίες;
Η Σπείρα-Σπείρα ήταν ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Δούλεψα πολύ την θεατρικότητα πάνω στο τραγούδι, παίξαμε σε σπουδαία θέατρα με την ομάδα, έζησα την δημιουργία των παραστάσεων και αυτό μου έδωσε την ευελιξία ώστε να έχω ένα κριτήριο για το πως στήνεται μία παράσταση. Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος ξεκίνησα την προσωπική μου δισκογραφία. Έκανα πέντε προσωπικούς δίσκους και ταυτόχρονα κάναμε με τον Χρήστο Θεοδώρου δύο πρότυπα musical. Το ένα ήταν το “Προς Κατεδάφιση” του Τένεσι Ουίλιαμς στο τρένο στο Ρουφ και το άλλο ήταν το “Ευτυχισμένος Prince” του Όσκαρ Ουάιλντ όπου ναι μεν ήταν βασισμένο στο βιβλίο αλλά κάναμε και έναν παραλληλισμό με τον Prince τον τραγουδιστή. Το κείμενο και το λιμπρέτο ήταν του Δημήτρη Κανελλόπουλου ενώ στο “Προς κατεδάφιση” του Διαμαντή Γκιζιώτη. Μετά έπαιξα με τον Μηνά Χατζησάββα και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο Εγκλήματα και Εγκλήματα του Στρίνγκμπεργκ και μετά για τρία χρόνια ήρθε η Φουρκέτα της Ελένης Γκασούκα.

– Δεν θεωρείτε όμως τον εαυτό σας ηθοποιό;
Όχι δεν είμαι ηθοποιός. Έχω δουλέψει πολύ στο θέατρο, έχω αρκετή εμπειρία, αλλά ηθοποιός δεν είμαι.

– Αν ερχόταν μια επαγγελματική πρόταση σαν ηθοποιός;
Κοίτα, είμαι ανοιχτή σε όλα τα πράγματα και αν ήταν κάτι το οποίο πίστευα ότι μπορώ να το υποστηρίξω χωρίς να εκτεθώ θα το έκανα. Σίγουρα όμως θα ήθελα να τραγουδάω.

– Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που θυμάστε σε αυτά τα χρόνια;
Ένα πολύ συγκινητικό και ταυτόχρονα πολύ μαγικό γεγονός ήταν όταν παίξαμε στην Επίδαυρο τον Πλούτο του Αριστοφάνη και στην μικρή Επίδαυρο που κάναμε τα Χορικά. Θυμάμαι όμως και αρκετά ευτράπελα. Ένα από αυτά είχε συμβεί στο Χυτήριο όπου ο Στέλιος Καρπαθάκης ήταν μέσα σε μία ντουλάπα σε ένα μπαλκονάκι λίγο υπερυψωμένο πάνω από την σκηνή και άνοιγε την ντουλάπα και έλεγε ένα τραγούδι. Ακριβώς δίπλα ήταν το πιάνο που έπαιζε ο Χρήστος και μια μέρα που βάζανε ταινίες για να κολλήσουν την ντουλάπα του λέει ο Χρήστος Κανελλόπουλος “Ρε Στέλιο πολλές ταινίες βάζεις δεν θα ανοίξει η ντουλάπα” και πραγματικά την ώρα της παράστασης τα φύλλα της ντουλάπας δεν άνοιξαν και ο Στέλιος βρέθηκε μαζί με την ντουλάπα πάνω στην σκηνή. Στην αρχή παγώσαμε όλοι μέχρι να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά αλλά μετά ξεσπάσαμε σε ένα νευρικό γέλιο. Τέτοια έχουν συμβεί πάρα πολλά. Γενικά έχω να θυμάμαι μόνο καλά με την ομάδα της Σπείρας που ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα.

– Έχετε παρακολουθήσει καθόλου τα Talent Show; Θα συμβουλεύατε κάποιον νέο τραγουδιστή να πάρει μέρος;
Δεν έχω παρακολουθήσει πολύ . Πιστεύω ότι τα reality shows προσφέρουν μια αναγνωρισιμότητα η οποία όμως μπορεί να είναι εφήμερη αν δεν την διαχειριστείς σωστά. Δεν είναι απόλυτο ότι θα έχεις μια στρωμένη δουλειά μετά από αυτά. Χρειάζεται κατά τη γνώμη πολύ δουλειά και υπομονή.

– Θυμάστε την πρώτη φορά που βρεθήκατε να τραγουδάτε επαγγελματικά σε μία σκηνή; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Θυμάμαι ότι ήμουν γύρω στα 17-18 και ο πιανίστας έκανε λάθος την παρτιτούρα αλλά θυμάμαι και την ψυχραιμία που είχα. Ένιωθα πάντα οικεία πάνω στην σκηνή κατά ένα περίεργο τρόπο. Όσο άγχος και να έχω πριν ανέβω στην σκηνή μόλις ανεβαίνω πάνω εξαφανίζεται. Η σκηνή μπορεί να σε καταπιεί. Αν δεν κοντρολάρεις το άγχος σου δεν θα μπορείς να αποδώσεις.

– Σας αρέσουν οι ταμπέλες στην μουσική; Πως θα περιγράφατε τον δικό σας μουσικό ήχο;
Η προσωπική μου δισκογραφία μοιραία ανήκει στον έντεχνο χώρο. Ο όρος έντεχνο έχει πολυσυζητηθεί και θεωρώ ότι έχει χρησιμοποιηθεί ως όρος για να διαχωρίζει την συγκεκριμένη μουσική από το λαικό η το ποπ τραγούδι. Εγώ τραγουδάω και άλλα είδη τραγουδιών όπως τζαζ και ροκ σαν ρεπερτόριο αλλά δισκογραφικά ανήκω στον χώρο του έντεχνου τραγουδιού.

– Το 2019 κυκλοφόρησε η τελευταία προσωπική σας δισκογραφική δουλεία με τίτλο “Οι νύχτες του πουθενά” μέσα από την μικρή Άρκτο. Τι περιλαμβάνει αυτή η δουλειά;
Ήθελα από καιρό να συνεργαστώ με αυτούς του συνθέτες που υπογράφουν τον δίσκο, οι οποίοι μου έδωσαν απλόχερα τα τραγούδια τους όπως ο Σταύρος Σιόλας, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, ο Ζαχαρίας Καρούνης, ο Χρήστος Θεοδώρου, ο Δημήτρης Μαραμής και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτή την δουλειά. Θέλω όταν κάνω μια δουλειά να αφήνει κάτι.

– Όταν ξεκινούσατε την δισκογραφία ήταν οι τελευταίες καλές μέρες που ζούσε. Στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από τις ψηφιακές εφαρμογές. Πόσο εξοικειωμένη είστε με τις νέες τεχνολογίες;
Ακόμα δεν μου είναι πολύ οικεία στο να τις χρησιμοποιήσω. Ξέρω την λειτουργικότητά τους, από εκεί ακούω και εγω μουσική πια, αλλά μου είναι δύσκολο να βγάλω την μουσική μου από εκεί. Όλο αυτό βέβαια είναι ένα απέραντο πράγμα και για να φτάσει η δουλειά σου κάπου πρέπει να το προσπαθήσεις όπως για παράδειγμα να αποκτήσεις επισκεψιμότητα. Δεν είναι απλά το ανέβασα και το άφησα εκεί. Θέλει κόπο για να επικοινωνήσει όλο αυτό.

– Το μέλλον της μουσικής πως το βλέπετε; Πιστεύετε θα συνεχίσουν να γίνονται καλές δουλειές ή θα επικρατήσει η προχειρότητα των τελευταίων χρόνων;
Θα σου πω ποια δυσκολία αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που βλέπουν λίγο πιο σοβαρά τα πράγματα. Δεν έχουν το μέσον για να ακουστούν εύκολα και να φτάσουν στο κοινό τα τραγούδια τους. Ο κόσμος ακόμα δεν είναι εξοικειωμένος με το ίντερνετ για να ψάξει να ακούσει ένα τραγούδι. Το μαθαίνει πρωτίστως από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Αν δεν έχεις πρόσβαση σε ένα από αυτά τα δύο μέσα, αν δεν είσαι στο air play, αν δεν υπάρχεις στις play list των ραδιοφώνων δύσκολα φτάνει το τραγούδι στο κοινό. Επίσης δεν υπάρχουν και οι μουσικοί παραγωγοί όπως παλαιότερα που θα προτείνουν ένα νέο τραγούδι. Ο μόνος τρόπος που έχουμε είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και οι από στόμα σε στόμα μετάδοση των τραγουδιών. Αυτό είναι κάτι που θέλει διάρκεια αλλά ποιος θα σου δώσει έναν χώρο να κάτσεις επί τέσσερις μήνες να κάνεις μια παράσταση μέχρι να σε μάθει ο άλλος; Εγώ το έχω ζήσει αυτό και με την Σπείρα-Σπείρα όπου χρειάστηκε να περάσουν τρεις μήνες για να μπορέσουμε να παίξουμε σε γεμάτο θέατρο. Και η Φουρκέτα που είχε μεγάλους πρωταγωνιστές χρειάστηκε να πάει βήμα βήμα το πρώτο διάστημα. Όλα τα πράγματα θέλουν χρόνο αλλά δυστυχώς επικρατεί η βιασύνη που σε υποχρεώνει μέσα σε τέσσερις παραστάσεις να γεμίσεις το χώρο πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο ειδικά όταν είσαι μόνος σου. Ειδικά μετά την πανδημία και το lockdown είναι σαν να ξανασυστήνονται τα πράγματα όλα από την αρχή. Πιστεύω όμως ότι το καλό θα μαθευτεί. Μπορεί να αργήσει αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην μαθευτεί αν αξίζει κάτι.

– Από τις 24/10 σας συναντάμε στο Red Jasper Cabaret Theatre με την θεατρο-μουσική παράσταση V for Victoria. Γιατί θεωρείται ότι ξανασυστήνεστε στο κοινό με την συγκεκριμένη παράσταση;
Την παράσταση την είχαμε πρωτοπαρουσιάσει τον περασμένο Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής και αργότερα στον χώρο Δεκατέσσερα αλλά νιώθω ότι κόπηκε λίγο βίαια λόγω του lockdown και μου είχε μείνει το μαράζι ότι δουλέψαμε πολύ για αυτή την παράσταση και δεν ολοκληρώθηκε. Την παράσταση αυτή την είχαμε συζητήσει με την Αστερόπη Λαζαρίδου που υπογράφει τα κείμενα και ήθελα να είναι μία παράσταση με την οποία θα συστήνομαι στο κοινό. Τα κείμενα που έχει γράψει δεν αφορούν καθαρά εμένα, είναι άλλωστε δικές τις σκέψεις, αλλά κάπως ταυτίζονται με κάποια δικά μου βιώματα και σκέψεις. Έτσι ήθελα να στήσω κάτι πάνω μου το οποίο να είναι θέατρο και μουσική ταυτόχρονα.

– Πόσο έχει διαφοροποιηθεί η παράσταση από το πρώτο ανέβασμα;
Ο σκελετός της παράστασης δεν έχει αλλάξει. Τα κείμενα έχουν την δική τους δομή και τα τραγούδια προσαρμόζονται πάνω στα κείμενα. Η μόνη διαφοροποίηση είναι ότι σκηνοθετικά και κινησιολογικά θα την προσαρμόσουμε στον συγκεκριμένο χώρο.

– Η Βικτωρία άλλαξε μέσα σε αυτόν τον χρόνο;
Πολύ. Ασχολήθηκα πολύ με τον εαυτό μου, είδα πολύ κινηματογράφο, Ασιατικό κυρίως. Κυρίως όμως προβληματίστηκα με όλο αυτό που συμβαίνει και έκανα μία βουτιά προς τα μέσα γιατί ζούσαμε σε μία εποχή με μεγάλες ταχύτητες όπου τρέχαμε να προλάβουμε να κάνουμε πράγματα καθημερινά και ξαφνικά αυτό κόπηκε και συνειδητοποιείς ότι όλη η κοινωνία έχει τα ίδια προβλήματα με εσένα και τελικά δεν είσαι μόνος σε αυτό που περνάς. Αυτό με έκανε να βάλω ένα φρένο στο τρέξιμο και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου και να σκεφτώ διαφορετικά την ζωή μου από εδώ και πέρα. Και συνειδητοποίησα πόσο αναλωνόμαστε σε πράγματα που δεν έχουν καμία αξία.

– Τι προκλήσεις συναντήσατε στο στήσιμο της παράστασης;
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν στην πρόζα γιατί η παράσταση έχει αρκετά κωμικά στοιχεία τα οποία δεν τα είχα βγάλει προς τα έξω τόσο καιρό ούσα κι εγώ ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ και ήρθε επιτέλους η ώρα να τα βγάλω μπροστά. Έχω ανάγκη το χιούμορ και στην καθημερινότητά μου και μέσα στην δουλειά μου και φαντάζομαι και ότι και οι περισσότεροι άνθρωποι θα το έχουν ανάγκη. Και φυσικά στο να δέσει η πρόζα με τα τραγούδια.

– Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο κεντρικός θεματικός πυρήνας του προγράμματος, αν βέβαια υπάρχει κάποιος;
Εγώ είμαι ο κεντρικός πυρήνας του προγράμματος. Μία γυναίκα μόνη που διηγείται την ιστορία της, τις σκέψεις της και τραγουδάει. Είναι όλα τα συναισθήματα που έχω και βγαίνουν σε αυτό το πρόγραμμα και έχει μια λυτρωτική κατάσταση στο τέλος.

– Τι θα ακούσουμε στην παράσταση;
Σίγουρα θα ακούσετε Kate Bush, κάποια τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία, Edith Piaf, Μίκη Θεοδωράκη και κρατάω και κάποιες εκπλήξεις για να έρθετε να τις δείτε. Έχω κάποια κομμάτια ανατρεπτικά που δεν περίμενα ποτέ ότι θα τραγουδήσω.

Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια;
Δισκογραφικά ετοιμάζω τον καινούριο μου δίσκο σε στίχους της Αστερόπης Λαζαρίδου και μουσική του Χρήστου Θεοδώρου και φυσικά η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι να κλείσει μέσα μου ο κύκλος της γιατί είναι ένα πρόγραμμα το οποίο έχει πολλά πράγματα να δώσει. Ουσιαστικά τώρα αρχίζω να κάνω σχέδια.

Του Περικλή Μπίκου, 22/10/21

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.