Αλέξανδρος Παυλίδης: “Είμαι πρωτίστως ο Αλέξανδρος και μετά ηθοποιός”

Συνέντευξη στην Μιμίκα Ντορλή
07/01/25

O Αλέξανδρος Παυλίδης γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα και αποφοίτησε από την δραματική σχολή του πειραϊκού συνδέσμου υπό την διεύθυνση του Σταύρου Καραγιάννη το 2018. Η πρώτη του συμμετοχή σε επαγγελματική παράσταση ήρθε νωρίς, όντας δευτεροετής, στην παράσταση “Φάουστ” στο δημοτικό θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Έπειτα ακολούθησαν εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια σε Ιταλία και Ελλάδα όπως το “θέατρο, εκπαίδευση και κοινωνία” του εθνικού θεάτρου με υπεύθυνη την Ντίνα Σταματοπούλου.

Ακολούθησε η παράσταση “θάβοντας τον αδελφό μου στο πεζοδρόμιο” στον ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραούλη. Αυτόν τον Καιρό συμμετέχει στην παράσταση της θεατρικής ομάδας “Αυτή και Αυτοί” “Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα” σε σκηνοθεσία Αντρέα Ψύλλια στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

– Συμμετέχετε σε μια από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν, “Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα” σε εξαιρετική σκηνοθεσία του Ανδρέα Ψύλλια που καταφέρνει να προσφέρει σαν αποτέλεσμα, κάτι όχι τόσο συνηθισμένο, μια συναρπαστική εμπειρία στον θεατή. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στο έργο .
Ο Γιάννης! Άνθρωπος… Και αυτός. Ανήκει στην οικογένεια των Στατήρηδων. Στην οικογένεια δηλαδή που αποσκοπά στην απόκτηση της περιουσίας του Καραβέλα.
Αν και ο Γιάννης είναι τα μπράτσα της οικογένειας, και σωματικά πολύ ενεργός, στις διαπροσωπικές σχέσεις του είναι το αντίθετο. Νοχελικός, αμέτοχος, και συγκαταβατικός. Έρχεται σε αμηχανία όταν υπάρχει ένταση μεταξύ της οικογένειας και βρίσκει διαφυγή με το να γελάει. Χοντρά χοντρά είναι αυτός που βγάζει την ουρά του απ’ έξω με το να μένει αμέτοχος, πράγμα που τον κάνει συνένοχο.

– Η ανηθικότητα, η έλλειψη αξιών, η διαφθορά του χρήματος, η λαγνεία και απληστία, τα σκοτάδια της ψυχής. Τότε και τώρα…
Όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν. Και είναι πραγματικά συναρπαστικό το ποσό έχουμε εξελιχθεί. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι ανήκουμε μέσα στα όρια της φύσης, και όλα τα παραπάνω είναι φυσικό να υπάρχουν. Όπως φυσικό είναι να υπάρχει η ηθική, οι αξίες η γενναιοδωρία και η δύναμη της ψυχής. Και αν ευδοκιμούν τα μεν είναι για να ευδοκιμήσουν πιο μετά τα δε.

– Μια συγκλονιστική στιγμή δικής σας καλλιτεχνικής ερμηνείας είναι όταν με το πρόσωπο σας στραμμένο προς το κοινό, μάτια γυρισμένα επάνω και τα χέρια να πλαισιώνουν το κεφάλι, μοιάζει η εικόνα σας σαν να είναι βγαλμένη από τον πίνακα του Ε.Μουνκ “Η κραυγή”. Πως συνδεθήκατε εσείς; Η δική σας “κραυγή”;
Πρέπει να πήγαινα σχολείο όταν είδα για πρώτη φορά τον πίνακα του Μουνκ. Και πραγματικά με την ζωγραφική δεν είμαι κοντά, αλλά έχω περάσει αρκετή ώρα κοιτώντας τον. Με κάνει να νιώθω ότι η φιγούρα διανύει τη στιγμή που η πραγματικότητά της κάπως… αλλοιώνεται
Όταν μας ζητήθηκε από τον Αντρέα να αποτυπώσουμε την φρίκη, “η κραυγή” ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Και στα πλαίσια του αυτοσχεδιασμού προσπάθησα να το φορέσω.
Όσο για τη δική μου κραυγή, ευελπιστώ να περιλαμβάνει την λύτρωση και όχι την απόγνωση.

– Το χώμα όχι μόνο όρισε τον φυσικό χώρο της σκηνής αλλά το σκάψατε, το σκορπίσατε, το κρατήσατε στο χέρι σας σαν κάτι ιερό, πασσαλείψατε όλο το σώμα και τα γεννητικά όργανα, κυλιστήκατε σε αυτό, θαφτήκατε. Το χώμα άλλοτε βάρος, άλλοτε ζωή, άλλοτε μνήμη, άλλοτε σύμβολο;
Στο χώμα χτίζουμε, από το χώμα τρώμε. Όλα τα άλλα είναι προεκτάσεις του. Οπότε αρχίζω να αμφιβάλλω για το συμβολικό του χώματος. Κάποιος που τρίβετε στο βελούδο, δεν απέχει πολύ από την αναπαράσταση μας. Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…

– Υπάρχει “φως” πίσω από τις πιο σκοτεινές ιστορίες που αφηγούμαστε?
Φως και σκοτάδι. καλό και κακό. Βρίσκομαι σε μια αναδιαπραγμάτευση για το τι σημαίνουν. Οι ιστορίες από μόνες τους είναι απλές πληροφορίες. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα τις εκλάβουμε . Όσο για την δική μας ιστορία, δεν μοιάζει να έχει πολύ “φως” αλλά αν ο θεατής τρανταχτεί ίσως να φταίει το φως που έχει μέσα του.

– Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί μια καλλιτεχνική δημιουργία μακροπρόθεσμα. Τι προτείνετε γενικά, αλλά και στις ομάδες ώστε να παραμείνουν βιώσιμες και αφοσιωμένες στο καλλιτεχνικό τους όραμα?
Οι ομάδες δεν είναι βιώσιμες. Θέλει ενέργεια, χρόνο, μεράκι, και με μόνη κινητήριο δύναμη την ανάγκη έκφρασης. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Μικρές ομάδες σκέφτονται αν μπορούν να δώσουν ένα μικρό ποσό για το σκηνικό τους και αναγκάζονται σε εκπτώσεις από το όραμα τους και άλλοι παίρνουν χιλιάδες από επιχορηγήσεις και ξεχνούν ότι έχουν ευθύνη πρώτα από όλα στο ταλέντο τους και έπειτα στον πολιτισμό που πρεσβεύουν.
Δεν είμαι ο κατάλληλος να προτείνω μιας και είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα και δεν ήμουν καν εκεί στα πρώτα και δύσκολα βήματα των “αυτή και αυτοί” .
Απλά να θυμόμαστε ότι τους κανόνες τους φτιάχνουμε εμείς.

– Εάν μπορούσατε να επιλέξετε έναν ρόλο που θα αντιπροσώπευε μια κορύφωση βαθειάς σας επιθυμίας, ποιος ρόλος θα ήταν?
Ο Ριχάρδος ο τρίτος με εξιτάρει πολύ. Επίσης έχω βαθιά επιθυμία να ερμηνεύσω κάποιον ρόλο με νευρολογικές παθήσεις, ή εγκεφαλική παράλυση. Αν και θα θυσίαζα με χαρά αυτό το όνειρο αν ένα άτομο που όντως έπασχε, έπαιρνε τον ρόλο

– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια?
Δεν τα πάω καλά με τους μηχανισμούς που σε βοηθάνε να βρεις δουλειά στον χώρο του θεάτρου (ανάθεμα και αν ξέρω ποιοί είναι) και οι ανάγκες μου με έχουν προφτάσει και πρέπει να τις καλύψω. Οπότε σχεδιάζω να σταθώ στα πόδια μου. Παλιά νόμιζα ότι είμαι μόνο ηθοποιός. Αλλά πρωτίστως είμαι ο Αλέξανδρος που είναι και ηθοποιός. Άρα δεν θα χάσω την ιδιότητα αν απέχω λίγο.

Ευχαριστώ πολύ κ.Αλεξανδρε Παυλίδη και σας εύχομαι φως και χαρα στα καλλιτεχνικά σας μονοπάτια.