Αντώνης Τουμανίδης: “Τα παραμύθια που γράφω δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος.”

Ο Αντώνης Τουμανίδης γεννήθηκε στη Σκύδρα το 1979. Σπούδασε ιστορία της τέχνης και αρχαιολογία στην Ελλάδα, καθώς και τεχνοκριτική, κινηματογράφο και θρησκειολογία στη Γαλλία. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου θρησκευτικής γλυπτικής από το Πανεπιστήμιο του Μπορντό και μιλάει τέσσερις γλώσσες. Είναι συγγραφέας παραμυθιών τρόμου, βραβευμένος σεναριογράφος, παραγωγός, μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων Αμερικής (WGA East) και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Από τις Εκδόσεις Anubis κυκλοφορούν τα βιβλία του «Εφιάλτες & παραμύθια» (Β΄ έκδοση, 2018), “Secta” (2017) και «Η αληθινή ιστορία του Πινόκιο» (2018).

Το σενάριό του, «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» –που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του έχει αποσπάσει πάνω από 20 διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων: Καλύτερου Σεναριογράφου (Vegas Movie Awards), Καλύτερου Σεναρίου (New York Cinematography Awards, Florence Film Awards, Eurasia Film Festival, Mediterranean Film Festival κ.ά).

Μάλιστα, αυτή τη στιγμή μεταφέρεται στον κινηματογράφο, στην Αμερική, από την Dark Universe Pictures, ενώ είναι ήδη στα σκαριά η συνέχεια.

– Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών;
Αυτό που με γοητεύει είναι το γεγονός πως τον πρώτο λόγο τον έχουν οι αντιήρωες και οι εκπρόσωποι του «κακού». Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως στη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών μαθαίνουμε πολλά περισσότερα για αυτούς τους αντιήρωες και το παρελθόν τους − σε σχέση με τις διαδεδομένες εκδοχές των ιστοριών όπου ο ρόλος των «κακών» είναι κάπως επιφανειακός και συμπληρωματικός.

– Ποια έρευνα κάνατε πάνω στον παραμυθόκοσμο ή σε σκοτεινούς θρύλους για να γράψετε τα βιβλία σας;
Απαιτήθηκε από μέρους μου πολύπλευρη και μακροχρόνια έρευνα. Μια έρευνα που συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Συγκεκριμένα έκανα ένα «ταξίδι» από τις πρώτες εκδόσεις των παραμυθιών των Αδερφών Γκριμ στις ιστορίες της εξωτικής ανατολής και από εκεί στην παγωμένη Ρωσία, στην Ελλάδα των μύθων και στους αστικούς θρύλους της Αμερικής. Στο τέλος του νέου μου βιβλίου, «Εφιάλτες & Παραμύθια 2», μπορεί κάποιος να βρει μια περιεκτική και βασική βιβλιογραφία.

– Οι σπουδές στην αρχαιολογία και την θρησκειολογία σας βοήθησαν στην συγγραφή των βιβλίων σας; Σας άνοιξαν, ενδεχομένως, νέους ορίζοντες τους οποίους ίσως και να αγνοούσατε;
Σαφέστατα, ναι! Και αν δεν είχα κάνει τις συγκεκριμένες σπουδές ίσως να μην ασχολούμουν, εν τέλει, ποτέ με τη συγγραφή. Ειδικότερα η θρησκειολογία μου έδειξε κόσμους πέρα από τον δικό μας, κόσμους από τους οποίους δανείστηκα πολλά στοιχεία για τις ιστορίες μου.

– Ποιοι συγγραφείς του φανταστικού σας επηρέασαν στο γράψιμό σας;
Είναι πάρα πολλοί! Ο Στίβεν Κινγκ με την αστείρευτη φαντασία του, ο Άιρα Λέβιν με τον εσωτερικό του τρόμο, ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν… αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν αυτός θα ήταν ο Κλάιβ Μπάρκερ! Το βιβλίο του «Χέλρειζερ» («The Hellbound Heart») είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις λογοτεχνικής παρθενογένεσης γιατί στις σελίδες του «γεννήθηκε» ο Πίνχεντ (Pinhead). Ο σπουδαίος αυτός δημιουργός κατάφερε να απαντήσει στο εξής ερώτημα: τι θα πρόκυπτε αν το παραμύθι και ο εφιάλτης ενωνόντουσαν; Αυτό που θα πρόκυπτε είναι ένας άγγελος της κολάσεως.

– Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι όταν ήσασταν παιδί και ποιο αυτό που σας έδωσε το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με την συγγραφή;
Ο Ρουμπελστίλτσκιν! Όταν διάβασα, βέβαια, την πρωτόλεια εκδοχή του Ρουμπελστίλτσκιν εξεπλάγην ακόμα περισσότερο! Καταγράφηκε για πρώτη φορά από τους Γκριμ, το 1812. Πρόκειται για την ιστορία ενός ξωτικού που μετέτρεπε το άχυρο σε χρυσό, ζητώντας όμως σε αντάλλαγμα ένα νεογέννητο βρέφος. Το τέλος του, στη συγκεκριμένη εκδοχή, είναι έντονα γκροτέσκο. Πάντα με εντυπωσίαζε το θράσος και η αμετροεπής υπερηφάνεια του ξωτικού.

– Υπήρξαν σκηνές στα βιβλία σας τις οποίες αυτολογοκρίνατε για να γίνουν ίσως πιο εύπεπτα στο ευρύ κοινό;
Υπήρξαν τέτοιες σκηνές οι οποίες είτε αφαιρέθηκαν είτε προσαρμόστηκαν αλλά όχι για να γίνουν πιο εύπεπτα τα βιβλία. Ο τρόμος ως συγγραφικό είδος δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στην Ελλάδα. Στον «ακραίο τρόμο» δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι. Απαιτείται το αναγνωστικό κοινό να κάνει μικρά βήματα κάθε φορά. Πριν μάθεις να τρέχεις, πρέπει να μάθεις να περπατάς.

– Ως δημιουργός παραμυθιών ενηλίκων, γιατί πιστεύετε ότι μας ελκύουν σαν είδος;
Τα παραμύθια που γράφω δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος. Το κακό θριαμβεύει, σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και οι εκάστοτε ήρωες δεν έχουν παρά μερικές μόνο ευτυχισμένες στιγμές – σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του ερέβους. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Τα παραμύθια πάντα έτσι ήταν. Εμείς τα αλλοιώσαμε και διώξαμε τη μάγισσα από το σπίτι με τα ζαχαρωτά. Οπότε δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός πως σαν είδος βρίσκει ανταπόκριση στο αναγνωστικό κοινό.

– Ποια η άποψή σας για την θέση του είδους στον εκδοτικό χάρτη της Ελλάδος;
Το είδος του τρόμου έχει το φανατικό του κοινό και στη χώρα μας. Αλλά δεν είναι τόσο ευρύτατα διαδεδομένο όσο στο εξωτερικό. Ένα βιβλίο τρόμου στο εξωτερικό απευθύνεται σε όλους. Στην Ελλάδα απευθύνεται πρωτίστως στους λάτρεις του είδους και σε μια δεύτερη φάση στο υπόλοιπο αναγνωστικό κοινό. Όμως όπως ανέφερα και προηγουμένως δεν έχουμε παράδοση στο είδος.

– Γράφοντας τις ιστορίες σας έχετε εξαρχής στο μυαλό σας την εξέλιξη της ιστορίας ή αφήνετε τους ήρωές σας να σας οδηγήσουν;
Έχω στο μυαλό μου, πάντα, μια κάποια εξέλιξη αλλά είναι οι ήρωες που έχουν τον τελικό λόγο και πολλές φορές δρουν με τρόπο ανατρεπτικό!

– Υπάρχουν ιστορίες ή μύθοι ή αστικοί θρύλοι από τον Ελλαδικό χώρο που θα μπορούσαν να σας απασχολήσουν συγγραφικά στο μέλλον;
Δεν αποκλείω τίποτα. Η Ελληνική μυθολογία και οι αστικοί μας θρύλοι μπορούν να προσφέρουν πλούσιο υλικό σε έναν συγγραφέα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι «Δροσουλίτες» αλλά και οι «βουρκόλακες» (οι Έλληνες βρικόλακες).

– Το βιβλίο σας ” Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο” απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία και μεταφέρεται στον κινηματογράφο στην Αμερική. Ποια είναι τα συναισθήματά σας αλλά και τι να περιμένουμε να δούμε στην ταινία;
«Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» πέρασε στην αντίπερα όχθη του ωκεανού και έφτασε στα κινηματογραφικά στούντιο μέσα από μια κοπιώδη −συχνά επίπονη− και πολυετή διαδικασία. Αγαπώ τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα αγαπώ το σενάριο. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Ενθουσιασμός, χαρά, αγωνία για την έκβαση της ταινίας αλλά πάνω απ’ όλα αγάπη για τη μαριονέτα μου! Αναφορικά με την ταινία το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πολύ κοντά στο βιβλίο αλλά θα υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις και ανατροπές.

– Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε αρκετούς παιδικούς χαρακτήρες να μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές ταινιών τρόμου όπως ο Γουίνι το αρκουδάκι, ο Πίτερ Παν, ο Μίκι Μάους, ο Ποπάι αλλά και ο δικός σας Πινόκιο. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Για να είμαι ειλικρινής, πρόκειται για μια νέα μόδα της κινηματογραφικής βιομηχανίας του τρόμου. Δυστυχώς, οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες έχουν χαμηλό προϋπολογισμό και γυρίζονται, κάπως, βιαστικά. Η αναγνωρισιμότητα των συγκεκριμένων ηρώων είναι και ο λόγος για τον οποίο επιλέγονται.

– Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας βήματα;
Δουλεύω τη συγγραφική συνέχεια της «Αληθινής Ιστορίας του Πινόκιο» με τίτλο «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο 2: Γραμμή Αίματος». Ταυτόχρονα ολοκληρώνω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με έντονα τα στοιχεία του τρόμου και του παραμυθιού, με τον τίτλο «Άντερσεν». Μέσα στο έτος θα υπάρξει και μια συνεργασία έκπληξη!