Γιασεμί Κηλαηδόνη: “Αν δεν γνωρίσουμε την ιστορία μας και όσα συνέβησαν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.”

Συνέντευξη στους Στεφανία Τσουπάκη
και Περικλή Μπίκο,
17/10/24

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη και το Θέατρο Μεταξουργείο συμπληρώνουν φέτος 25 χρόνια αδιάλλειπτης πορείας στα θεατρικά δρώμενα του τόπου. Ανάμεσα στις παραστάσεις που θα παρουσιαστούν είναι και η “Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα” της Άλκης Ζέη. Μια συγκλονιστική παράσταση και ερμηνεία για την Δάφνη που έγινε Ελένη και κατέληξε να ειναι η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα αλλά ταυτόχρονα και για τα ταραγμένα χρόνια της Ελλάδας από τον Εμφύλιο μέχρι και Χούντα. Η ζωή μιας γυναίκας και η ιστορία της Ελλάδας μαζί.

Με αφορμή αυτή την παράσταση μιλήσαμε για την Άλκη Ζέη, την αρραβωνιαστικία, την Αριστερά, το Θέατρο Μεταξουργείο αλλά και για την Άννα Βαγενά και τον Λουκιανό Κηλαηδόνη σε μια συζήτηση ουσιαστική και με μεγάλο ενδιαφέρον.

– Τι είναι αυτό που σε ώθησε να επιλέξεις τη μεταφορά του συγκεκριμένου μυθιστορήματος στο θέατρο;
Διάβασα πρώτη φορά το συγκεκριμένο μυθιστόρημα στα μετεφηβικά μου χρόνια. Βέβαια, επειδή το συγκεκριμένο μυθιστόρημα περιγράφει τα ταραγμένα χρόνια από τον εμφύλιο μέχρι και την χούντα που καθόρισαν τον προηγούμενο αιώνα, τα πιο σπουδαία 30 χρόνια της νεότερης ιστορίας, δεν μπορώ να πω ότι τότε με είχε συγκλονίσει αυτό το κομμάτι, όσο η ιστορία αυτής της γυναίκας η οποία για περισσότερα από 20 χρόνια, ούσα εξόριστη πολιτική πρόσφυγας από την Ελλάδα, αλλάζει συνεχώς τόπους. Βρίσκεται στη Ρώμη, στην Τασκένδη για πολλά χρόνια, στο Παρίσι για να ακολουθήσει τον σύντροφό της Αχιλλέα. Αυτό με είχε συγκλονίσει, το πως ένα ζευγάρι περνάει όλες αυτές τις δοκιμασίες για να είναι μαζί.

Διαβάζοντας το βιβλίο αρκετά χρόνια μετά, με αφορμή μια εκδήλωση των Εκδόσεων Μεταίχμιο για την Άλκη Ζέη, παρουσία της ίδιας, κατάλαβα ότι αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο, και μπαίνοντας πιο βαθιά στο πολιτικό κομμάτι, κατάλαβα τι σπουδαίο κείμενο είναι γιατί μιλάει για τη γενιά των ανθρώπων που προσπάθησε και τόλμησε μέσα από αγώνες και θυσίες να αλλάξει τον κόσμο. Στην πορεία βέβαια διαψεύστηκαν αλλά σημασία έχει ότι αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους. Πέρσι με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή της σκεφτήκαμε με τη μητέρα μου, επειδή και οι δύο αγαπάμε την λογοτεχνία και την μεταφορά της στο θέατρο, π.χ “Ο γάμος” ήταν από τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενα που μεταφέρθηκαν στη σκηνή ή το “Μαράν Αθά” το συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα, μήπως έχει ενδιαφέρον να γίνει και η “Αρραβωνιαστικιά” θέατρο. Επικοινώνησα με τον γιό της, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου και με μεγάλη του χαρά μας έδωσε τα δικαιώματα, κάτι το οποίο μας τιμά ιδιαίτερα, και μάλιστα ήταν εκείνος που με απενοχοποίησε να το επιχειρήσω σαν μονόλογο, γιατί ουσιαστικά είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μιας γυναίκας που ανακαλεί όλη της την ιστορία.

Στην σκηνοθεσία επιλέχθηκε ο Φώτης Μακρής ο οποίος έχει μια ευαισθησία στα πολιτικά κείμενα και είναι ένας άνθρωπος που τον ενδιαφέρει το ιστορικό κομμάτι. Μαζί με την Στέλλα Κρούσκα και την Κλεοπάτρα Τολόγκου ανέλαβαν τη διασκευή και έκαναν εξαιρετική δουλειά μιας και μιλάμε για ένα σπουδαίο λογοτεχνικό κείμενο με δεκάδες χαρακτήρες και γεγονότα.

– Άρα όταν γνώρισες την Άλκη Ζέη δεν είχες στο μυαλό σου να της προτείνεις την “Αρραβωνιαστικιά” ή κάποιο άλλο έργο της για ανέβασμα;
Όχι. Η αλήθεια είναι ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε σαν σκέψη αλλά τότε δεν το είχα προτείνει. Ίσως θεώρησα και σαν σημάδι την γνωριμία μας. Νομίζω ότι πριν 3 χρόνια πια που αποφασίσαμε ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι για να την τιμήσουμε, και ένιωσα κι εγώ πιο ώριμη ερμηνευτικά, πάρθηκε η απόφαση γιατί είναι ένα κείμενο που απαιτεί μια ωριμότητα γιατί έχει ένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος.

– Ήσουν μέσα στον χώρο της Αριστεράς οπότε υπήρχαν τα ερεθίσματα ή οι αφηγήσεις για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Η οικογένεια μου ανήκει ξεκάθαρα στον χώρο της Αριστεράς. Εγώ ποτέ δεν ήμουν ενταγμένη σε κάποια οργάνωση. Σημαντικό κομμάτι της παράστασης είναι ότι με αυτό το έργο εκπληρώνω ένα χρέος προς την οικογένειά μου γιατί ο παππούς μου υπήρξε πολιτικός εξόριστος σχεδόν όλη του τη ζωή. Ήταν από τους τελευταίους που βγήκε από την Μακρόνησο και μάλιστα όταν ήταν εκεί ήταν στην ίδια σκηνή με τον Μίκη Θεοδωράκη. Οπότε στην ιστορία του Αχιλλέα είδα και το κομμάτι της δικής μου οικογένειας και ήθελα να ανταποδώσω ένα ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους. Όταν συνεχίζονται να διαβάζονται αυτά τα κείμενα ή μέσα από παραστάσεις να ακούγεται ο λόγος τους τότε μεταλαμπαδεύεις αυτά τα κείμενα στις νεότερες γενιές γιατί αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας, όχι μόνο της Αριστεράς.

– Η ιστορία μιας γυναίκας και η ιστορία της Ελλάδας μαζί. Θαρρείς ότι η Ελένη με όλες τις ευαισθησίες και τα όνειρα που κουβαλούσε, βίωσε μια τραυματική ερωτική ιστορία με τον Αχιλλέα ή αντίθετα μπλέκοντας τη ζωή της μαζί του ένιωσε περήφανη που έγινε “κομμάτι” της ιστορίας;
Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι που έζησαν αυτά τα γεγονότα έγιναν κομμάτι της ιστορίας. Μπορεί εκείνη την εποχή να μην το αντιλαμβάνεσαι αλλά αργότερα έρχεται η ίδια η ιστορία να σε κάνει κομμάτι της. Η σχέση τους δοκιμάστηκε πολύ και μάλιστα και στο πολιτικό κομμάτι γιατί ο Αχιλλέας ήταν πολύ πιο βαθιά ταγμένος στο Κόμμα και η Ελένη ανήκε στην Ανανεωτική οπότε μιλάει και για αυτή την σύγκρουση που έζησε το ζευγάρι παρ’ολο που ήταν ερωτευμένοι. Βέβαια ο ένας σεβάστηκε τον άλλο αν και είχαν διαφορετικές απόψεις. ήταν όμως βαθιά ερωτευμένη μαζί του. Σκέψου ότι 10 χρόνια μέχρι να καταφέρει να φτάσει στην Τασκένδη τα περνάνε χωριστά. Οι άνθρωποι τότε άντεχαν. Της λέει μια φοβερή φράση όταν φεύγει στο βουνό: ” Σέ ένα χρόνο το πολύ θα είμαι πίσω”. Σήμερα μια νέα γυναίκα θα καθόταν να περιμένει κάποιον; Έτσι όμως αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να αντέξουν, να περάσουν την άβυσσο και να γίνουν ιστορία. Γιατί πίστευαν κάπου, είχαν ένα όραμα και ο χρόνος ήταν κάτι σχετικό μπροστά τους.

– Άρα εκτός από ερωτευμένη ήταν και η προσωπικότητα πολύ ισχυρή του Αχιλλέα που την κράτησε.
Σίγουρα, Ήταν ο καθοδηγητής της. Αυτός την έβαλε σε αυτή την ιστορία. Έμειναν αγαπημένοι και όταν αυτή έφυγε αυτοεξόριστη στο Παρίσι την περίοδο της Χούντας και αυτόν τον συνέλαβαν και τον έβαλαν φυλακή έμεινε μέχρι τέλους κοντά του και έκανε αγώνα για να δικαιωθεί και να ελευθερωθεί.  Ήταν πάρα πολύ βαθιά ερωτευμένη και τον θαύμαζε. Δεν κρατάει διαφορετικά μια σχέση.

– Συνάντησες δυσκολίες στην σκηνική εκδοχή του μυθιστορήματος;
Με βοήθησε πολλή το γεγονός ότι είχα κάνει ξανά λογοτεχνικό μονόλογο οπότε είχα την εμπειρία της αφήγησης. Γιατί ο μονόλογος είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος. Στην ουσία η πιο σημαντική δυσκολία ήταν ποια στοιχεία του κειμένου έπρεπε να κρατήσουμε ώστε να προβληθεί και η ιστορία του ζευγαριού αλλά και τα πιο ιστορικά γεγονότα. Με ιντριγκάριζε όμως τόσο πολύ να ερμηνεύσω αυτό το κείμενο πάνω στη σκηνή που όλα τα προβλήματα ξεπεράστηκαν.

– Είναι ο μονόλογος ένα δύσκολο είδος; Τι κινδύνους ενέχουν τέτοιου είδους εγχειρήματα;
Είσαι εσύ και ο εαυτός σου μόνοι με το κείμενο. Λείπει το κομμάτι της συνεργασίας της αλληλεπίδρασης που είναι πολύ ωραίο στο θέατρο. όταν είσαι μόνος σου βασίζεσαι αποκλειστικά στον εαυτό σου όσο δύσκολο και απαιτητικό και αν είναι αυτό. Είναι όμως κι ένα σπουδαίο σχολείο. Προσωπικά κάνοντας το “Μαράν Αθά”, που βρισκόμουν 2.5 ώρες πάνω στην σκηνή ερμηνεύοντας 19 ρόλους σε μια γλώσσα που ήταν εκκλησιαστική καθαρεύουσα, μετά ένιωθα ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα στο θέατρο. Αν με ρωτάς τώρα γιατί ξανακάνω μονόλογο είναι γιατί αγαπώ και τη λογοτεχνία και γιατί έτυχε να δούμε το συγκεκριμένο έργο υπό αυτό το πρίσμα.

– Και είναι και επίκαιρο, στο πολιτικό σκέλος, με την διάσπαση της Αριστεράς που συμβαίνει τώρα.
Το κομμάτι των συνεχόμενων διασπάσεων είναι συνυφασμένο με την ιστορία της Αριστεράς. Μέσα στο κείμενο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο δεύτερος εμφύλιος που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι στην Τασκένδη το ’55, όταν όντας πολιτικοί εξόριστοι ξαναδιασπάστηκαν σε Αντισταλινικούς και Σταλινικούς. Είναι πολύ λυπηρό που αυτό βλέπουμε να ξαναγίνεται. Είναι όμως κομμάτι της παθογένειάς της.

– Έχουν παρακολουθήσει την παράσταση άνθρωποι που έζησαν με κάποιο τρόπο τα γεγονότα αυτά; Τι σας λένε;
Βλέπω με πόση συγκίνηση έρχονται και παρακολουθούν την παράσταση άνθρωποι που με κάποιο τρόπο ήταν κοντά στα γεγονότα και ξανακούνε αυτό το κείμενο. Με τιμά πολύ το γεγονός ότι έρχονται στο θέατρο αυτοί οι θεατές. Υπάρχει μια τάση προς τα νέα πράγματα αλλά αν δεν γνωρίσουμε την ιστορία μας και όσα συνέβησαν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση με το παρελθόν χωρίς να υπάρχει παρελθοντολαγνεία.

– Η Άλκη Ζέη τι άνθρωπος ήταν;
Συγκλονιστική προσωπικότητα. Μια πανέξυπνη γυναίκα. Έκλεινε τα 80 όταν τη γνώρισα και ή διαύγεια του μυαλού της ήταν ένος νέου ανθρώπου. Είχε φοβερό χιούμορ και μια απίστευτη οξυδέρκεια. Ένας υπέροχος άνθρωπος.

– Φέτος το Θέατρο Μεταξουργείο κλείνει 25 χρόνια λειτουργίας. Θες να μας μιλήσεις για αυτό αλλά και τι αντιπροσωπεύει για σένα;
Το Θέατρο Μεταξουργείο είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και μεταφορικά αλλά και ουσιαστικά. Από το 1999 που φτιάχτηκε το θέατρο ζω στην περιοχή του Μεταξουργείου οπότε είναι η γειτονιά μου, το σπίτι μου, η δουλειά μου. Η αρχή του θεάτρου συμπίπτει και με το τέλος της Σχολής μου -οπότε συμπληρώνω κι εγώ 25 χρόνια στον χώρο-συνεπώς το μεγαλύτερο επαγγελματικό μου κομμάτι είναι σε αυτόν τον χώρο. Έζησα όμως και τη δημιουργία αυτού του θεάτρου από τους γονείς μου, τη δημιουργία ενός δικού τους χώρου για να στεγάσουν τη δουλειά τους οπότε έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις και από αυτό το κομμάτι. Σε αυτό το χώρο έχουν γίνει εξαιρετικές συνεργασίες και δόθηκε βήμα σε πολλούς νέους σκηνοθέτες και δημιουργούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους – συνολικά έχουν ανέβει 44 παραγωγές –  αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι έχουμε καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού ως ένα θέατρο που ο θεατής θα έρθει να παρακολουθήσει παραστάσεις ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, πολλή λογοτεχνία, ποιοτικές παραστάσεις και αυτός είναι ένας στόχος που έχουμε καταφέρει να υπηρετούμε με συνέπεια.

Σε αυτό τον χώρο βιώσαμε και την απώλεια του Λουκιανού αλλά συνεχίζουμε να υπηρετούμε το όραμα του και η μητέρα μου αλλά κι εγώ με τη Μαρία. Όταν υπάρχει ένας άνθρωπος τόσο σημαντικός και σπουδαίος δεν ξέρεις αν μπορείς να συνεχίσεις να υπηρετείς τον στόχο του αλλά καταφέραμε να το συνεχίσουμε 8 χρόνια τώρα μετά την απώλειά του.

– Ποιά ήταν η πρώτη παράσταση που έπαιξες εδώ;
Το “Desperados” του Γιώργου Ηλιόπουλου που ήταν και συμμαθητής μου στη Σχολή.

– Ποιο ρόλο από αυτούς που έπαιξες αγάπησες ιδιαίτερα;
Πέρα από το “Μαράν Αθά” που με έχει στιγματίσει, αγάπησα πολύ και την Γκέσε από την “Ελευθερία στη Βρέμη” του Φασμπίντερ και τη Λώρα από τον “Γυάλινο κόσμο” του Τένεσι Ουίλιαμς.

– Τι ονειρεύεσαι να ανεβάσεις σε αυτό το θέατρο;
Θέλω να ξανακάνω Τένεσι Ουιλιαμς, το “Λεωφορείο ο Πόθος”.  Αλλά θέλω να κάνω και κωμωδία. Είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει αλλά είμαι άνθρωπος με χιούμορ που διακωμωδεί καταστάσεις οπότε είναι κάτι που θέλω να το δοκιμάσω. Πέρσι ξεκινήσαμε και κάποια σεμινάρια στο αφηγηματικό θέατρο αλλά και στον Τσέχωφ, τα οποία έγιναν και παράσταση (Οι χαραμοφάηδες) και αυτό το κομμάτι είναι κάτι που θέλουμε να δώσουμε βάση. Μπορεί να προκύψουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα μέσα από τη διδασκαλία.

– Νιώθεις ότι κουβαλάς μια ιστορία και μια ευθύνη λόγω διάσημων γονιών ή έχεις απεξαρτηθεί από τέτοιου είδους “φορτία” έχοντας διαγράψει ήδη μια αξιόλογη προσωπική πορεία;
Μου αρέσει μια φράση που έλεγε μια jazz τραγουδίστρια η Λένα Χορν “Δεν είναι το βάρος το φορτίο αλλά ο τρόπος που το κουβαλάς”. Υπάρχει το βάρος που μπορεί να σε συνθλίψει και αυτό που μπορεί να γίνει ένα ωραίο δώρο για να το εξελίξεις. Βέβαια αυτό είναι κάτι που με απασχόλησε ειδικά τα πρώτα χρόνια, το κομμάτι της σύγκρισης και του ονόματος. Ερχόταν ο κόσμος να δει την κόρη του Κηλαηδόνη ή ερχόταν να δει εμένα; Τα πρώτα χρόνια βέβαια η επιφυλακτικότητα ήταν πιο πολύ από ανθρώπους του χώρου και όχι από τους θεατές. Ο κόσμος από την αρχή με έχει αγκαλιάσει και έχω πάρει δείγματα αγάπης από το κοινό. Ο χώρος είναι πιο επιφυλακτικός στα παιδιά των επωνύμων γιατί θεωρούν ότι είμαστε ελέω ονόματος στο χώρο.

Γι’ αυτό κι έχω ένα παράπονο. Όλα αυτά τα χρόνια δύσκολα με σκέφτονται σε πράγματα εκτός Μεταξουργείου γιατί θεωρούν ότι ανήκω μόνο εδώ παρ ‘όλο που έχω συνεργαστεί και με άλλες θεατρικές σκηνές και πέρσι με το Τόπος Αλλού του Νίκου Καμτσή. Το ίδιο το όνομα είναι δώρο. Το θέμα είναι εσύ μεγαλώνοντας τι θα κάνεις με αυτό. Κάποτε κάποιος μου είπε κα. Κηλαηδόνη έχετε την ατυχία το όνομά σας να είναι “δυσμενές προνόμιο”.

– Σκέφτηκες ποτέ μήπως δεν είσαι αντάξιά τους;
Δεν το είδα ποτέ ότι πρέπει να συγκριθώ μαζί τους, κυρίως με την μητέρα, μου μιας και ο Λουκιανός ήταν πιο πολύ στο κομμάτι της μουσικής. Είμαι αρκετά διαφορετική από τη μητέρα μου και επειδή έπαιξα μαζί της από νωρίς και στάθηκα αντάξια δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια δεν είδα ποτέ ανταγωνιστικά ότι πρέπει να γίνω καλύτερή της και να την ξεπεράσω. Αυτό που επιδίωκα ήταν να έχω την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου που κατάφεραν να έχουν αυτοί ο δύο άνθρωποι.

– Είχες σκεφτεί ποτέ να ακολουθήσεις κάποιο διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό;
Άργησα πολλή να το παραδεχτώ και στον εαυτό μου και στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ετοιμαζόμουν να δώσω για ΜΜΕ αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι αν έκανα κάτι διαφορετικό δεν θα ήμουν ευτυχισμένη, και έτσι έδωσα στην Δραματική Σχολή του Κώστα Καζάκου.

– Ούτε σε κατεύθυναν ποτέ;
Ποτέ. Και εμένα και τη Μαρία ούτε μας πίεσαν ούτε μας αποθάρρυναν, μας άφησαν και τις δύο ελεύθερες να διαλέξουμε ότι θέλουμε. Απλά επειδή εγώ έχω γεννηθεί σχεδόν μέσα στα καμαρίνια, ήξερα τι συμβαίνει όχι μόνο μπροστά στη σκηνή αλλά και πίσω και εκεί ήταν ο προβληματισμός μου αν μπορώ να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Γιατί υπάρχει το κομμάτι της παραγωγής, η προετοιμασία μιας παράστασης. Για να στηθεί μια δουλειά υπάρχει μεγάλος κόπος και αγωνία. Και εδώ στο Μεταξουργείο είναι όλα χειροποίητα.

– Πως βλέπεις την εξέλιξη του θεάτρου στην Ελλάδα; Νέοι δραματουργοί, νέοι σκηνοθέτες και πληθώρα νέων ηθοποιών. Είναι τα μηνύματα αισιόδοξα;
Κάθε χρόνο ανεβαίνουν και περισσότερες παραστάσεις και δεν ξέρω αν αυτό είναι βιώσιμο. Υπάρχει μια πληθώρα σκηνών, έργων, ηθοποιών και ενός κοινού που ακολουθεί. Δεν θα γίνω καυστική και θα προσπαθήσω να το δω θετικά.

Φέτος θα ανέβουν πολλά νεοελληνικά έργα και αυτό είναι πολύ θετικό. Εγώ δούλεψα πέρσι σε ένα εξαιρετικό κείμενο του Μιχάλη Μαλανδράκη, που ήταν το πρώτο του θεατρικό, το “Όνειρα γλυκά”. Πολλή σύγχρονο, με ωραία γλώσσα και εύκολο να κοινωνηθεί στο κοινό. Μάλιστα πήγε πολύ καλά και θα συνεχίσει για 2η χρονιά. Πρέπει να συνεχίσει η ελληνική δραματουργία να υπάρχει.

– Τι πραγματεύεται το όνειρα γλυκά;
Το “Όνειρα γλυκά” είναι ένα εξαιρετικό ρεαλιστικό δράμα με διαχρονικά, υπαρξιακά ερωτήματα για την μακρινή ιδέα της ευτυχίας σε αντιδιαστολή με την βία και τον εγκλωβισμό που ενέχει η πραγματικότητα.

Σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω, μια οικογένεια προσπαθεί να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση υπό την σκιά του πρόσφατου, τραγικού θανάτου του πατέρα. Τα «θέλω» τους, όμως, συγκρούονται. Η μητέρα με τον μεγάλο γιο της οικογένειας σκοπεύουν να συνεχίσουν να δουλεύουν κανονικά στο μαγαζί, ενώ ο μικρός γιος διαφωνεί. Τους προτείνει να πουλήσουν το απαρχαιωμένο μαγαζί, που φέρει μαζί του την σκιά του ατυχήματος, για να ξεκινήσουν ένα καινούργιο, πιο φωτεινό και μοντέρνο ζαχαροπλαστείο.. Εκείνοι όμως, αντιστέκονται και διαφωνούν μαζί του. Οι αυξανόμενες εντάσεις και συγκρούσεις θα φέρουν στην επιφάνεια ένα μυστικό της οικογένειας, που προκαλεί την μεγάλη απορία του μικρού γιου: Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τις ζωές τους, όταν δεν τους αρέσουν; Γιατί δεν προσπαθούν για κάτι διαφορετικό, όταν αυτό που έχουν δεν είναι αρκετά; Γιατί υπομένουμε την καθημερινότητά και τις ζωές μας σαν να είναι υπερβατική τιμωρία;

– Πως ήταν η συνεργασία με τον Μάξιμο Μουμούρη και τι τον χαρακτηρίζει ως σκηνοθέτη;
Με τον Μάξιμο συνεργαστήκαμε πρώτη φορά το 2021 στο Εθνικό Θέατρο στην ”Αιολική γη” του Βενέζη σε σκην. Τάκη Τζαμαργιά. Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν με σκέφτηκε για τον ρόλο της μητέρας και πραγματικά απόλαυσα την συνεργασία μας. Ο Μάξιμος όντας και ο ίδιος ηθοποιός, δουλεύει έχοντας στο μυαλό του τον μηχανισμό και την ψυχολογία των ηθοποιών. Στέκεται δίπλα σου προτείνοντας πράγματα αλλά και δίνοντάς σου απόλυτη ελευθερία να δοκιμάσεις τον δικό σου δρόμο. Επίσης έχει χιούμορ, βασικό στοιχείο για μένα στο να λειτουργήσει θετικά μια συνεργασία.

– Πόσο εύκολα ή δύσκολα θα επιχειρούσες ριζικές αλλαγές στην ζωή σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ”μετακινούμαι” εύκολα στην ζωή μου από πρόσωπα ή καταστάσεις. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου και με τα χρόνια το έχω αποδεχτεί. Όταν όμως έρθει η στιγμή να κάνω μια αλλαγή είναι συνηθώς οριστική και καθοριστική για μένα.

– Πως τα πας με την συγχώρεση; Δύσκολη;΄Λυτρωτική;
Νομίζω ότι η συγχώρεση είναι λυτρωτική για την ψυχή μας ακριβώς επειδή μας είναι δύσκολη.

– Αναφορικά με τα προ δύο ετών γεγονότα σχετικά με το κίνημα #metoo στο θέατρο πιστεύεις ότι τα πράγματα άλλαξαν και εξυγιαίνεται σιγά σιγά ο χώρος;
Έχει σίγουρα γίνει ένα ξεκίνημα. Είναι θετικό ότι ο κόσμος άρχισε πια να μιλάει για γεγονότα που υπερβαίνουν τα όρια του να υπάρχει μια καλή συνεργασία. Η εξυγίανση βέβαια θέλει χρόνο. Αλλά το γεγονός ότι έγινε μια αρχή μόνο ως θετικό μπορώ να το δω.

– Έχεις βιώσει κάποια κακοποιητική συμπεριφορά;
Με την αυστηρή έννοια του όρου όχι. Έχω βιώσει συνεργασίες δύσκολες αλλά σε βαθμό που να μπορώ να το διαχειριστώ. Σε όλες τις δουλειές όμως υπάρχουν στιγμές που θα δυσκολευτείς στην συνεργασία σου.

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την όμορφη συζήτηση.