Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση “Αγαπητέ μ@λάκα” στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Γράφει η Ελένη Αντωνίου
20/01/25

Όταν η Βριζινί Ντεπάντ (VD) εκδίδει την πρώτη της νουβέλα, η οποία θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο και θα γίνει ευρέως γνωστή ως King Kong Theory, καταφέρνει να πουλήσει περισσότερα από 2.500.000 εκατ. αντίτυπα και να θεωρηθεί το απόλυτο φαινόμενο της φεμινιστικής Γαλλικής Λογοτεχνίας. Η μεταφορά της νουβέλας στον κινηματογράφο λογοκρίνεται, ενώ, μόνο μόλις πέρυσι, ο Thomas Ostermeier ανεβάζει την πρώτη της νουβέλα στη Schaubühne.

Χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 2022, η VD εκδίδει το έργο με τίτλο «Αγαπητέ Μαλάκα» (Cher Conard), γεννώντας ένα μεταφεμινιστικό μπεστ σέλερ με τη φόρμα επιστολικού μυθιστορήματος. Αψηφά κάθε πολιτική ορθότητα δίνοντας φωνή σε επικριτές και θιασώτες του κινήματος me too και από τις δύο πλευρές, καταφέρνοντας έτσι, να συστήσει έναν ύμνο στη φιλία, ως μοναδική διέξοδο του ανθρώπου να συγκροτηθεί εσωτερικά, βγαίνοντας από το σκοτάδι του.

Ένας επιτυχημένος συγγραφέας παλεύει με τις σκοτεινές πλευρές του κλονισμένου του “εγώ” καταφεύγοντας στη δίνη των καταχρήσεων, μια έκπτωτη σταρ του cinema αναστοχάζεται πάνω στη γλαφυρά αιρετική πορεία της στον χώρο του θεάματος, νοιώθοντας παροπλισμένη για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Τέλος, μια ανερχόμενη νεοφεμινίστρια μπλόγκερ κλονίζεται νευρολογικά, ηθικά και πνευματικά μετά από την καθοριστική σεξουαλική παρενόχληση που υπέστην στον εργασιακό της χώρο. Στο κείμενο της VD το πικρό χιούμορ δίνει τη θέση του στην εξευμενιστική οργή με τρυφερότητα που συγκινεί και μαλακώνει ακόμη και τον πιο άτεγκτο ψυχισμό.

Η παράσταση
Εξαιρετικά εύστοχα ο Καραμεσίνης επιλέγει να μετατοπίσει τον δραματικό και σκηνικό χώρο σε ένα τρισδιάστατο επικοινωνιακό τρίγωνο, αρχικά μεταξύ της Ρεμπέκα Λατέ και του συγγραφέα Όσκαρ, ο οποίος κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση από την ανερχόμενη ινσταγκραμική φεμινίστρια ινφλουένσερ Ζώε. Αφορμή για τη συνομιλία των δύο στέκεται ένα χυδαίο ποστ στο Instagramm εναντίον της Λαττέ. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της γραφής της Despantes είναι η απουσία της ηδυπαθούς ματαιόδοξης ανάγκης για αποδοχή υπό την σκέπη της ανάδειξης έμφυλων ζητημάτων. Δεν έχει καμία ανάγκη να γίνει αρεστή, αντιθέτως εκφράζει τον βαθύ θυμό της, χωρίς να μεταλλάζει τον τρόπο γραφής της υπέρ ή κατά κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Εκπροσωπεί ισάξια και τους τρείς χαρακτήρες εστιάζοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη στην πολυπλοκότητα των ψυχολογικών μηχανισμών και στο background τόσο του θύτη, όσο και του θύματος. Ακόμη και στη συζήτηση των διεκδικήσεων μιλά ως μέλος των διαφορετικών ταυτοτήτων, αναδεικνύοντας την πολλαπλότητα του κοινωνικού και αντικοινωνικού στερεώματος, μιλώντας ως μια από εμάς και πολεμώντας για όσα δεν είναι δεδομένο ότι κάποιος θα διεκδικήσει, χωρίς να αποφύγει να δει ένα μέρος της πραγματικότητας που πάντα θέλει από τις γυναίκες να απολογούνται για τις επιλογές τους. Βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι η γραφή της είναι απολύτως βιωματική, δεν γράφει επειδή συγκινείται ηδονοβλεπτικά από τη ροή της ιστορίας των γυναικών που περιγράφει, αλλά υφαίνει ένα κοινωνικό μανιφέστο αφήνοντας διαπερατές όλες τις πτυχές της πραγματικότητας που μπορεί να βιώσει σήμερα, χωρίς υπεκφυγές.

Όλες αυτές οι αναπτυχώσεις της γραφής της γίνονται αντιληπτές στη σκηνική αποτύπωση της παράστασης, από την ευθύνη του λόγου στην ευθύνη της σκηνής. Ο Καραμεσίνης καταφέρνει να χτίσει 3 πολυδιάστατους ανθρώπινους χαρακτήρες με ρωγμές χωρίς να δικαιολογεί κανέναν, το ρίσκο εδώ κρίνεται στο κατά πόσο ένας ετεροκανονικός λευκός, στρέητ, άντρας μπορεί να πεί τις ίδιες ιστορίες από μια άλλη θέση. Και πράγματι το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στην ανάδυση του ανθρώπινου ψυχισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Σε ό,τι αφορά τη γεωγραφία του σκηνικού χώρου το ευφάνταστο σκηνογραφικό τέχνασμα εξυπηρετεί τη δραματική αφήγηση τοποθετώντας εκ πρώτοις τους δύο χαρακτήρες να αλληλογραφούν μέσω εφαρμογής. Η δράση εκτυλίσσεται μέσα σε ένα τετράγωνο Blackbox του θεάτρου Μικρό Γκλόρια, όπου οι τρείς τοίχοι του τετραγώνου αφορούν και περιλαμβάνουν την πλευρά της πραγμάτωσης και πρόσληψης της παράστασης από μεριάς των θεατών. Κάτω από τη σκηνική λειτουργία τριών εναλλασσόμενων χώρων και με την τρισδιάστατη λειτουργία των τοίχων πραγματοποιείται η θεατρική πράξη. Όμως, η εξυπνάδα από πλευράς σκηνοθεσίας αυτού του έργου βρίσκεται στο ότι ο σκηνοθέτης γνωρίζει πολύ καλά τη λειτουργεία του blackbox εκμεταλλευόμενος υποδειγματικά τις 3 πλευρές του σκηνικού χώρου που δημιουργεί επι σκηνής και ταυτόχρονα επινοεί ένα μεγαλύτερο σχήμα, το οποίο προϋποθέτει την άμεση επαφή με το κοινό, τόσο απευθείας μπροστά από τη σκηνή, όσο και πλαγιώς από τη σκηνή, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας και να δημιουργήσει στο κοινό ένα βαθύ αίσθημα αισιοδοξίας και ανοιχτής προοπτικής προς τη ζωή.

Δείτε την για την οξύτητα, αλλά και την ταυτόχρονη τρυφερότητά της.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.