Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση “Αίμα στη σκηνή” του Τσαρλς Λάντλαμ σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη στο Σύγχρονο Θέατρο

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
31/05/24

Αίμα επί Σκηνής
(Stage Blood : το τεχνητό υποκατάστατο αίματος που χρησιμοποιούν στη θεατρική σκηνή ή τον κινηματογράφο .)

Τη μαγεία αλλά και την παράνοια του θεάτρου και των ανθρώπων του κι έναν απίστευτο backstage χαμό περιγράφει ο Τσαρλς Λάντλαμ στο έργο του Αίμα στη Σκηνή. Είναι ο ίδιος αντικονφορμιστής συγγραφέας της Κατάρας της Ιρμα Βεπ, μια προσωπικότητα εμβληματική των σέβεντις, σκηνοθέτης, ηθοποιός, σκηνογράφος και ακτιβιστής που έφερε τα πάνω κάτω με την Ridiculous Theatrical Company. Τα θέματά του τα αντλούσε από το κλασικό θέατρο και τη λογοτεχνία κι εν συνεχεία τα διασκεύαζε για το πρωτοποριακό cross gender θέατρό του που γρήγορα απέκτησε πιστό κοινό.

Σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα, αυτό το έργο που πρωτοπαίχτηκε το 1974 σ ένα off Broadway θέατρο, εντυπωσιάζει με την πολυεπίπεδη φύση του και το αριστοτεχνικό πλέξιμο θεατρικών ειδών και χαρακτήρων. Ένας οικογενειακός θίασος βρίσκεται στην Μάντβιλ κι ετοιμάζεται ν ανεβάσει Άμλετ. Της ομάδας ηγείται ο Κάρλτον Στόουν, ένας ηλικιωμένος πλέον θεατρίνος, δεινός ερμηνευτής του εμβληματικού ρόλου που τώρα πλέον έχει δώσει τη σκυτάλη στον νεαρό γιo του που ανυπομονεί να ξεδιπλώσει το ερμηνευτικό του ταλέντο. Η σύζυγός του και μητέρα του παιδιού του Χελγκα Βέιν, έμπειρη ηθοποιός κι εκείνη, θα υποδυθεί τη Γερτρούδη και, τρία ακόμα πρόσωπα από το θίασο, ο ματαιόδοξος διευθυντής σκηνής με τις πολλές αρμοδιότητες, ένας φιλόδοξος ηθοποιός- μουσικός -εραστής της Χέλγκα κι ένας γκρινιάρης οδηγός σκηνής έχουν μπει για τα καλά στο πυρετώδες κλίμα που χαρακτηρίζει μια πρεμιέρα. Λείπει η «Οφηλία» που τους παράτησε τελευταία στιγμή όμως, ως εκ θαύματος, βρίσκεται κι αυτή στο πρόσωπο της Ελφι Φέι, μιας ντόπιας με μεγάλα καλλιτεχικά όνειρα που προσλαμβάνεται άρον- άρον και εκπαιδεύεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτός είναι με λίγα λόγια ο καμβάς που πάνω του θα κεντηθεί μια 90λεπτη παράσταση με γοργούς ρυθμούς και σπαρταριστές κωμικές στιγμές. Ο Αμλετ παίζεται όχι μόνο στη σκηνή αλλά και στη ζωή με μια μυστηριώδη δολοφονία και πολλή ίντριγκα, αλλά και ο Γλάρος του Τσέχωφ, φτερουγίζει κι αυτός από κοντά, με τη νέα γενιά να διεκδικεί με λύσσα την παρουσία της στο σανίδι. Στοιχεία μιούζικαλ υπάρχουν επίσης αλλά και πλήθος από ξεκαρδιστικές αναφορές που δεν μας αφήνουν ούτε στιγμή να βαρεθούμε.

Οι ηθοποιοί κινούνται με άνεση, μπλέκονται κι αλληλεπιδρούν έχοντας μια φοβερή χημεία μεταξύ τους και η υπόθεση περιπλέκεται όλο και περισσότερο όσο η ώρα περνά αφήνοντας την υπερβολή και το παρόλογο να έχουν πάντα το πάνω χέρι.

Είναι αλήθεια ότι ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης ενορχήστρωσε με τρόπο αξιοθαύμαστο όλο αυτό το αλλοπρόσαλο και ανισόρροπο σύμπαν και μας παρέδωσε μια υπέροχη εικόνα του τι εστι κόσμος του θεάτρου και των ηθοποιών. Ξεκάθαρα μας δείχνει ότι πίσω απ την αυλαία κρύβεται αγωνία, ανταγωνισμός, απόγνωση, εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, ιδιοσυγκρασίες που πρέπει να συνυπάρξουν. Μια ομαδικότητα και πολλές μοναξιές που πρέπει να συμβαδίσουν προς τους δυο κοινούς στόχους: Την ψυχαγωγία του κοινού και την συνέχεια μιας παράδοσης, φυσικά.

Ξεκινώ τις επιμέρους αναφορές με την υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια Ελίνα Δράκου που ομολογουμένως έχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά. Χωρίς όλες αυτές τις πανέξυπνες λεπτομέρειες στα ρούχα και το ντεκόρ που κλέβουν την προσοχή και μοιράζουν γέλιο το έργο δε θάταν επ ουδενί το ίδιο.

Τα φώτα και η μουσική (Κουτσοθανάση-Μαρκιανός) συμπληρώνουν ιδανικά την εικόνα που φαντάστηκε ο σκηνοθέτης για να κινηθούν οι ηθοποιοί του σ’αυτό το 90λεπτο δράσης.

Όσο για τους θεατρίνους … Ο Θάνος Λέκκας είτε σε καθιστή θέση είτε όρθιος, ανάλογα με τους ρόλους του, ήταν διασκεδαστικός, ατακαδόρος, ερμηνευτικά άρτιος, απλά απολαυστικός.

Ο Αλέξανδρος Βάρθης, σαν διευθυντής Σκηνής Τζένκινς με τις μεγάλες φιλοδοξίες, ήταν φοβερά εκφραστικός με μια σκηνική παρουσία με εκτόπισμα, όπως πάντα. Θεός, indeed!

Ο Φοίβος Μαρκιανός είτε σαν ιντριγκαδόρος και δολοπλόκος ηθοποιός είτε σαν μουσικός επί σκηνής είναι καταλυτικής σημασίας παρουσία και έδωσε επίσης ωραίες, ξεκαρδιστικές στιγμές στην παράσταση. Στα δύο και στα τέσσερα, θα λέγαμε.

Ο Χρήστος Σταθούσης, ως γιός του θιασάρχη και νέος Αμλετ, ήταν για μένα μια όμορφη έκπληξη και περιμένω τη συνέχεια. Και σαν κομμάτι της θορυβώδους καλλιτεχνικής παρέας αλλά και στον μονόλογό του μου άρεσε πολύ με το ελεγχόμενο και δουλεμένο παίξιμό του.

Η Ρένα Κυπριώτη ήταν μια πληθωρική, εκφραστικότατη και δυναμική παρουσία , απολαυστική, με τις πάσης φύσεως ιδιαιτερότητές της Χέλγκα Βέιν και η Μαριλένα Μόσχου μια Ελφι αστεία, απρόβλεπτη αλλά και αποφασιστική. Αυτή η τελευταία τριάδα φλέρταρε καταπληκτικά και με το Γλάρο του Τσέχωφ θυμίζοντάς μας Τρέπλιεφ-Νίνα και Αρκάντινα σε μια ιδιοφυή κωμική εκδοχή.

Ο Μάκης Νάνος , μετά το καταπληκτικό statement της έναρξης, μας απέδειξε ξεκάθαρα πόσο απαραίτητος είναι για το σκηνοθέτη του αλλά και για το κοινό που τον απόλαυσε.

Σαν κατακλείδα, θα έλεγα ότι αυτή η παράσταση με vintage ατμόσφαιρα αξίζει το χρόνο και την προσοχή μας. Δεν έχει απαραίτητα να μας διδάξει κάτι, μας ψυχαγωγεί όμως με την κωμωδία στην ατόφια, ιδανική εκδοχή της . Μ ένα ευφάνταστο κείμενο, εύστοχες αναφορές, ωραίους συνειρμούς και βέβαια μια χαρισματική ομάδα ερμηνευτών, το πηγαίο γέλιο είναι μονόδρομος. –

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.