Η Άποψή μας για την παράσταση “Άλκηστις” του Ευριπίδη στο Θέατρο ΧΩΡΟΣ
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
08/12/22
«Η σημερινή γυναίκα θα πράξει, όπως η Άλκηστις αν χρειαστεί ή όχι;»
Στο Θέατρο Χώρος η Έλενα Μαυρίδου σκηνοθετεί την Άλκηστη του Ευριπίδη, μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου τον Απρίλιο του 2022 στο ΚΠΙΣΝ στη σειρά «Παραβάσεις», αφήνοντας εκτός την επικαιρότητα, με τις σχεδόν καθημερινές γυναικοκτονίες σε ελληνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Επιλέγει να αφεθεί στον Ευρυπίδη και στα μονοπάτια της αγάπης άνευ όρων, της φιλίας και της εμπιστοσύνης.
Η Άλκηστις διδάχτηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 438 π.Χ. ως σατυρικό δράμα, είναι ένα έργο που αιωρείται ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, τον μύθο και την πραγματικότητα. Ο τιμωρημένος από τον Δία θεός Απόλλωνας είναι υπηρέτης του Άδμητου και όταν εκείνος μαθαίνει πως θα πεθάνει, ο θεός του δίνει την ευκαιρία να ζήσει, αν κάποιος άλλος κατέβει στον Άδη αντί για αυτόν. Ο πατέρας του, ο Φέρης, αρνείται και χωρίς δισταγμό προθυμοποιείται η γυναίκα του Άλκηστις να πάρει τη θέση του. Η νέα γυναίκα πεθαίνει επί σκηνής (πρωτόγνωρο για εκείνη την εποχή, όπως πρωτόγνωρο είναι ότι θρηνούν τα παιδιά τη μητέρα τους σε κοινή θέα) και όταν έρχεται ο Ηρακλής, στενός φίλος του Άδμητου, αυτός του κρύβει το πένθος του. Δεν αργεί ο ημίθεος ήρωας να μάθει την αλήθεια και καθώς ντρέπεται για τη συμπεριφορά του, συναντά τον Θάνατο και φέρνει πίσω την Άλκηστη.
Η Έλενα Μαυρίδου στηρίζεται στη μετάφραση του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, στην οποία ο ποιητικός λόγος ρέει, αλλά υπάρχουν μικροαστοχίες στη διασκευή. Λαμβάνει όμως υπόψη τα ζητήματα που απασχολούν τον Ευρυπίδη, τη συζυγική πίστη, την ανησυχία της μητέρας για το μέλλον των παιδιών της, αν ο άντρας της φέρει νέα γυναίκα στο σπίτι, την ανδρική φιλία, τη φιλοξενία. Η σκηνοθετική γραμμή είναι ένας πειραματισμός που καταφέρνει να συνδυάσει πρόζα με θέατρο σκιών και αυτή η επιλογή επιτρέπει να συνυπάρξουν ο Κάτω Κόσμος με τον Πάνω. Προετοιμάζει τον θεατή για το τι πρόκειται να παρακολουθήσει καθώς οι ηθοποιοί είναι ήδη στη σκηνή και φροντίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες γύρω από ένα ορθογώνιο τραπέζι σχεδόν έτοιμο για το γλέντι κάποιου γάμου, συνοδευόμενοι από έντονη κρητική μουσική που παίζεται ζωντανά.
Ο Δημήτρης Λάλος μας έδωσε την εντύπωση ότι σε κάποια σημεία κάπως είχε επιτηδευμένο στόμφο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε συλλάβει τον ψυχισμό του Άδμητου. Η Έλενα Μαυρίδου, η γλυκιά και αθώα Άλκηστις, είναι τόσο αέρινη στο παίξιμό της. Ο Σωτήρης Τσακομίδης ως Φέρης, ανταποκρίνεται πολύ δυναμικά στον ρόλο του ανθρώπου που θέλει να ζήσει, παρόλο, που ηλικιακά πλησιάζει προς τον θάνατο. Οι Δήμητρα Κούζα και Στέργιος Κοντακιώτης είναι η ήρεμη δύναμη που κινεί τα νήματα για να βγει το τέλειο αποτέλεσμα της παράστασης. Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης, ο γλεντζές Ηρακλής, καταφέρνει να αναδείξει την κωμική πλευρά του ημίθεου ήρωα και να μας κάνει να τον θυμόμαστε για πολύ καιρό.
Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο Γιώργος Μαυρίδης, ο οποίος «ντύνει» την ήδη έντονη κρητική μουσική με ηλεκτρονικό ήχο, που όχι μόνο μπερδεύει αλλά και κουράζει τον θεατή. Τα κοστούμια του Νίκου Αποστολόπουλου είναι φροντισμένα και αναδεικνύουν την ταυτότητα των προσώπων. Ο Περικλής Μαθιέλλης, σχεδιασμός φωτισμών, ακολουθεί την πλοκή με γνώμονα να αναδείξει τον ψυχισμό των χαρακτήρων.
Στο θέατρο Χώρος είδαμε μία αρκετά ενδιαφέρουσα παράσταση, μία διαφορετική εκδοχή της τραγωδίας, από τις συνηθισμένες παραγωγές που κατακλύζουν τα ανοιχτά θέατρα κάθε καλοκαίρι. Αφήνοντας εκτός σκηνής τη βάναυση επικαιρότητα πετυχαίνει δύο πράγματα η συγκεκριμένη παραγωγή: α. να απολαύσει ο θεατής μία ωραία και ευχάριστη παράσταση καθώς αναδεικνύει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και β. να αναρωτηθεί το γυναικείο κοινό τι θα έκανε αν βρισκόταν στη θέση της Άλκηστις. Καλή σας θέαση!
Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ