Η Άποψή μας για την παράσταση “Άτλας της δεκαετίας του 2000” του Παντελή Φλατσούση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραια

Γράφει η Κωνσταντίνα Καλλέργη
20/05/24

3, 2, 1… 2000! Ποιες είναι οι πιο αξέχαστες στιγμές της σύγχρονης Ελλάδας και του κόσμου, που σημάδεψαν τη δεκαετία του 2000; Η νέα θεατρική δουλειά του Παντελή Φλατσούση, στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, κάνει ένα medley γεγονότων – ορόσημων, των πρώτων δέκα χρόνων της χιλιετίας.

Ιστορίες της «ιστορίας», που μοιάζει πολύ πρόσφατη για να έχει περάσει στην ιστορία, αλλά και αρκετά μακρινή από τη σημερινή πραγματικότητα, ώστε να μας δίνει την ευκαιρία να αποτιμήσουμε και να ξεχωρίσουμε όσα έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας, περισσότερο ή λιγότερο.

Στη συνθήκη ενός ιδιαίτερου παιχνιδιού – reality, που δοκιμάζει τις ικανότητες των παικτών του στο storytelling και την ανάδειξη αντιπροσωπευτικών ιστοριών από την κάθε δεκαετία, οι θεατές βρίσκονται να αποτελούν το κοινό του ζωντανού τελικού, με θέμα την πρώτη δεκαετία του 2000. Ποιες είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές ιστορίες κάθε χρονιάς και ποιος ο παίκτης που τις έχει αφηγηθεί καλύτερα; Για δύο ώρες και κάτι, ένα real time show εκτυλίσσεται στη σκηνή, συνδυάζοντας τις ερμηνείες των ηθοποιών, με live camera και ζωντανή μουσική, σε τραγούδια που συνέθεσε ειδικά για την παράσταση το Παιδί Τραύμα.

Χρώματα, φώτα, ηλεκτρονική μουσική, θεαματικές αλλαγές κοστουμιών, τηλεοπτικές «υπερβολές» και tricks, πλαισιώνουν το ιδιαίτερο αυτό countdown – ή όχι και τόσο countdown, αφού οι χρονιές παρουσιάζονται με τη σειρά, από το 2000 έως και το 2009 – με ένα περιτύλιγμα νοσταλγίας και αισθητικής που μας παραπέμπει στη φρενήρη αρχή της χιλιετίας. Οι φιγούρες των δύο παρουσιαστών του παιχνιδιού (Γιώργος Γλάστρας – Λένα Δροσάκη) αποτυπώνουν πιστά το αλλοτινό glory της showbiz, στην εποχή της τηλεοπτικής δόξας και των illustration εξωφύλλων, αλλά και την αγωνιώδη προσπάθεια για εντυπωσιασμό και ανάκτηση της λάμψης της, στη σύγχρονη πραγματικότητα. «Τέτοιου είδους σόου είναι “παιδιά” της δεκαετίας του 2000, εξηγεί ο σκηνοθέτης, λίγο πριν χαρακτηρίσει τις αφηγήσεις των παικτών “μικρές πολαρόιντ”, οι οποίες αποτυπώνουν στιγμές καθημερινών ανθρώπων πλάι στα μεγάλα γεγονότα.».

Η οπτική απλών, καθημερινών ανθρώπων στα τόσο κομβικά γεγονότα της δεκαετίας – τα οποία συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο κομβικά είναι όταν τα ζούμε – δημιουργεί μια σχέση εγγύτητας με το κοινό. Σαν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, σε κάποια μάζωξη, σε ένα φιλικό σπίτι, και να συζητάμε για τα χρόνια της παιδικότητας, της εφηβείας, της νεότητάς μας, υπό το πρίσμα εξελίξεων και αλλαγών – κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και άλλων – που χαρακτήρισαν μια εποχή και «προλόγισαν» τη σημερινή πραγματικότητα.

Παρά τη διάρκειά της, η παράσταση ρέει χωρίς να κουράζει το θεατή, με το «zapping» των ιστοριών κάθε χρονιάς να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, συνοδευόμενο από live μουσική, αλλά και «backstage» στιγμές που προβάλλονται με την τεχνική της live κάμερας στη σκηνή. Κάθε χρονιά, κάθε νέα σταχυολόγηση, και μια νέα πρόκληση: ποιες ιστορίες θα έχουν ξεχωρίσει για το 2003, το 2004, 2005; Πού ήμασταν εμείς σε κάθε μία από αυτές τις ιστορίες; Τι θυμόμαστε και τι θα θέλαμε να ξεχάσουμε; Πολιτικές αλλαγές, παγκοσμιοποίηση, νίκες και διακρίσεις, κοινωνικές ανισότητες, τρομοκρατικές επιθέσεις, οικονομική κατάρρευση, ανάδειξη μεγάλων προσωπικοτήτων… η βεντάλια του «Άτλαντα» ανοίγει τόσο, όσο χρειάζεται, για να χωρέσει και να χωνέψει μια δεκαετία που βρίθει μεταβολών, και μέσα από τη διαδοχικότητα και την αυτοαναφορικότητα των ιστοριών του, κλείνει το μάτι σε όλα τα σημαινόμενα και τα παρελκόμενα μιας εποχής, που μοιάζει τόσο μακρινή, αλλά και τόσο ζωντανή!

Εσάς πού σας πέτυχε το μιλένιουμ; Θυμάστε πώς ήταν όταν τραβήξατε το πρώτο χαρτονόμισμα του ευρώ από το ΑΤΜ; Και τι σας έχει μείνει από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας; Έως και 26 Μαΐου, στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, θυμόμαστε αυτές, και άλλες στιγμές, με τους Λένα Δροσάκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργο Γλάστρα, Γιώργο Κριθάρα, Στεφανία Ζώρα και Αναστάση Γεωργούλα.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ