Η Άποψή μας για την παράσταση «Εκτός Τόνου» της ομάδας FEM TETTIX, σε σκηνοθεσία της Αγγελικής Γρηγοροπούλου
Γράφει η Αφροδίτη Φλώρου
16/01/25
Λένε πως το έργο είναι υπαρξιακή κωμωδία αλλά μην τους πιστεύετε. Είναι πολλά περισσότερα. Κάτι ανάμεσα σε stand up comedy, δραματοποιημένη φιλοσοφία, πρωινό πάνελ με υπαρξιακές ανησυχίες, θέατρο του παραλόγου όπου όλα μοιάζουν λογικά και πολλές άλλες παραδοξολογίες που αν δείτε την παράσταση θα αντιληφθείτε και μόνοι σας. Το Γελώντας Άγρια του Christopher Durang, στο οποία βασίστηκε το έργο είναι εκ των πραγμάτων κειμενάρα. Γλυκόπικρο, καυστικό και πάντα επίκαιρο. Η διασκευή του ωστόσο, δια χειρός Αγγελικής Γρηγοροπούλου, που το φέρνει στο εδώ και στο τώρα, οι ήρωες που δημιουργήθηκαν μέσα από αυτό και η μεταξύ τους σχέση το καθιστούν ολοκαίνουργιο του κουτιού και την ηρωίδα λίγο λιγότερο μόνη, και πολύ λιγότερο τρελή αφού υπάρχει ένας ακόμα σαν αυτή, κι ίσως τελικά ακόμα περισσότεροι…
Γινγκ- γιανγκ: δύο ήρωες που συμπληρώνουν ο ένας στον άλλο. Μέσα στον αρνητισμό υπάρχουν ψήγματα ευτυχίας όσο και να τα αρνείσαι, και μέσα στην ευτυχία δεν μπορούν παρά να υπάρχουν και στιγμές μαυρίλας και απαισιοδοξίας που να χτυπιέσαι. Πόσο αλήθεια! Πόσο εύκολο είναι να είσαι ευτυχισμένος σήμερα; Όχι έτσι γενικά. Σήμερα το 2025 -αισίως όσοι από τύχη επιβιώσαμε το 2024- και συγκεκριμένα στην Ελλάδα στων Τεμπών, των γυναικοκτονιών, των ομοφοβικών, των παλαιάς κοπής αρσενικών, των φιλόξενων Α.Τ. κλπ. κλπ. κλπ. Αυτά τα ερωτήματα θέτουν από σκηνής η Ελένη Κουταλώνη και ο Δημήτρης Μαγκλάρας. Δύο ασύμβατα -αρχικά- σύμπαντα που τους χωρίζουν πολλά – κυρίως μια κονσέρβα τόνου.
Η Ελένη Κουταλώνη καταφέρνει κυριολεκτικά να γελάσει άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης. Με εξαιρετικό ρυθμό, απεύθυνση και αλληλεπίδραση με το κοινό προκαλεί αβίαστα το γέλιο παίζοντας σε επίπεδο κωμικό, την στιγμή που μέσα της, σε δεύτερο επίπεδο παίζεται ένα άλλο έργο πιο σκληρό. Αυτό του μοναχικού κλόουν που κάνει τους άλλους να γελούν την στιγμή που αυτός υποφέρει. Είναι η αλήθεια για την οποία δεν χρειάζεται να μιλήσεις εσύ γιατί μιλάει από μόνη της. Κι έρχεται η στιγμή που αυτοσαρκασμός και δάκρυ συναντιούνται και σου κόβεται το γέλιο γιατί μόνο τότε συνειδητοποιείς τι άκουγες τόση ώρα. Και ίσως πράγματι να ταυτίζεσαι με αυτήν την τρελή, που εδώ που τα λέμε δεν ακούγονται και πολύ τρελά αυτά που λέει. Κι αν τόση ώρα γελάς είναι γιατί το έχεις πάρει χαμπάρι αλλά δεν θες να το παραδεχτείς. Όλα καλά. Προχωράμε.
Δημήτρης Μαγκλάρας: ο άνθρωπος Ζεν, ο άνθρωπος Θιβέτ, ο άνθρωπος Κατερίνα Σαλάκα, θα ήθελε, αλλά δεν είναι. Όσο και να προσπαθεί να κρατηθεί στο think positive κάτι συμβαίνει και του το χαλάει. Συμβαίνει ζωή. Λιτός και δωρικός, με πρόσωπο και μάτια που μιλούν πιο πολύ από αυτόν, καταφέρνει να ενσαρκώσει τον άνθρωπο που παλεύει να μείνει θετικός, έτσι από μόνος του, χωρίς τίποτα γύρω του να δείχνει πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Και κάπου εκεί σκέφτεσαι τον έρμο τον Περικλή που έλεγε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ευτυχήσει, έτσι από μόνος του, μέσα σε μια πόλη που δυστυχεί. Όσο κι αν οι life coachers να παλεύουν να μας πείσουν για το αντίθετο η απάντηση έχει δοθεί από τον 5ο π.Χ. αι. κι ο Δημήτρης Μαγκλάρας είναι η σύγχρονη ενσάρκωσή της. Η στιγμή που οι δύο ήρωες συναντιούνται είναι μια αποκάλυψη συνειρμών και φαντασιώσεων. Μια στιγμή που ονειροβατεί μεταξύ της απόλυτης αυτοπραγμάτωσης και της συντριπτικής αυτοματαίωσης.
Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν χωρίς την σκηνοθεσία της Αγγελικής Γρηγοροπούλου που υπογράμμισε την παράνοια της σύγχρονης ζωής με χιούμορ και έξυπνα ευρήματα – no spoil- χωρίς να περιπέσει στην ευκολία της υστερίας, των στερεοτύπων και της περιγραφικότητας. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη έδιναν μια σικάτη και ταυτόχρονα παιδική, σχεδόν ζαχαρωτή γλυκύτητα στο δράμα των δύο ηρώων.
Εκτός τόνου και χρόνου, ξεκινήστε την χρονιά με μια παράσταση που δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις, αλλά -promise- θα νιώσετε λιγότερο μόνοι
Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης
Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ