Η άποψή μας για την παράσταση “Έντα Γκάμπλερ” στο Θέατρο Τόπος Αλλού
«Η πρόθεσή μου να δώσω αυτό το όνομα ήταν να δείξω ότι η Έντα ως προσωπικότητα πρέπει να θεωρείται περισσότερο κόρη του πατέρα της από ότι σύζυγος του συζύγου της»
Ο Νορβηγός συγγραφέας Ερρίκος Ίψεν, στη δύση του 19ου αι. πλάθει μια όμορφη, ζωηρή, αυτοκαταστροφική σίγουρα, γυναικεία φιγούρα. Θα την ονομάσει Έντα και παρ’οτι τη γνωρίζουμε ως σύζυγο του Γιέργκεν Τέσμαν, θα είναι για πάντα μια Γκάμπλερ. Το έργο, που αναμφίβολα εγγράφεται στη σφαίρα του κλασσικού ρεπερτορίου, θίγει την παρακμή της αριστοκρατίας καθώς και την υποκρισία που μαστίζει κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση.
Την Έντα αυτή – ή και όχι- συναντούμε στο Θέατρο Τόπος άλλου, σε σκηνοθεσία Ν. Καμτσή. Ένα λιτό, σμυβολικό σκηνικό, είναι το πεδίο δράσης των ηρώων, ενώ το φως και η φαντασία αφήνονται να συμπληρώσουν τα υπόλοιπα. Μια ατμόσφαιρα υποβλητική που σε κάνει να διαισθάνεσαι το οριακό της κατάστασης χωρίς να γνωρίζεις γιατί. Κάτι θα γίνει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πρόσωπα βρίσκονται επί ξυρού ακμής, φλερτάροντας με το γελοίο και το σοβαρό, το ρηχό και το αχανές βάθος της αβύσσου.
Η Έντα πλήττει. Πλήττει θανάσιμα…Αναζητά παντού και με κάθε τίμημα την ομορφιά, αυτήν την κρυμμένη στα πράγματα και τους ανθρώπους ομορφιά που θα τη λυτρώσει από την πλήξη της. Η Μάνια Παπαδημητρίου στο ρόλο της Έντα, είναι αυτή η παιδική αφέλεια, αυτός ο σκληρός ρομαντισμός που βρίσκει τη μαγεία μέσα στα χαλάσματα, το λουλούδι μέσα στα ερείπια. Αιχμηρή, σπιρτόζα, με ένα χιούμορ απόλυτα φρέσκο και σημερινό, μοιάζει να πριονίζει το κλαδί, πάνω στο οποίο κάθονται όλοι, απλά για να παίξει. Το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και ίδια.
Όλα τα πρόσωπα του έργου, μονίμως παρόντα επί σκηνής, χωρίς τα ενοχλητικά μπες-βγες και τα τεχνικά black-out, μοιάζουν εγκλωβισμένα σε έναν μικρόκοσμο, παγιδευμένα στον ίδιο τους τον εαυτό. Με εξαίρεση ορισμένες ηλικιακές αναντιστοιχίες του cast σε σχέση με τους ρόλους, οι οποίες προκαλούν εντύπωση, οι ήρωες είναι απολαυστικοί. O Nίκος Καραστέργιος ως άλλος Γιέργκεν Τέσμαν είναι κωμικά αξιοθρήνητος και τραγικά αστείος. Τα ταπεινά ένστικτα του ανθρώπου, ο άνθρωπος που φθονεί, που ψάχνει να βολευτεί σε μια “θεσούλα”, ο άνθρωπος που χαίρεται με την καταστροφή του άλλου, ο άνθρωπος με τον οποίο δεν ταυτιζόμαστε ποτέ στο θέατρο, γιατί καταβάθος τον έχουμε μέσα μας. Ο Όμηρος Πουλάκης στο ρόλο του Εϊλερτ Λέβμποργκ είναι ένα παιδί. Ένα παιδί που παίζοντας ανακάλυψε ένα θησαυρό. Όλοι ξέρουν πως αυτό που κρατάει στα χέρια του είναι ένας θησαυρός αμύθητης αξίας, εκτός από τον ίδιο. Και τον σκορπάει, τον μοιράζεται απλόχερα, τον χάνει..ένας Εϊλερτ εύθραυστος, μια ακατέργαστη πολύτιμη πρώτη ύλη στα χέρια της Έντα. Ο Νίκος Καμτσής, στο ρόλο του δικαστικού επιτρόπου είναι απολαυστικά κυνικός. Ένας πόλος ωμού ρεαλισμού απέναντι στο ρομαντισμό της Έντα. Η Λαμπρινή Θάνου Jorgen ως ιψενική Τέα, ευαίσθητη, πληγωμένη, είναι το κορίτσι που δεν έχει βρε ακόμα τη θέση του στον κόσμο. Ένας κόσμος που περιστρέφεται γύρω από την Έντα.
Ο Νίκος Καμτσής φτιάχνει έναν κόσμο με προσεγμένη αισθητική, που θες να τον παρακολουθήσεις σαν μέσα από μια κλειδρότρυπά, να μάθεις τα μυστικά του και να τον καταλάβεις, εγχείρημα δύσκολο αν σκεφτεί κανείς πόσο μακριά βρίσκεται ο σκοτεινός νορβηγικός προτεσταντικός κόσμος του Ίψεν από τα σημερινά δεδομένα.
Πληροφορίες για την παράσταση: https://quinta-theater.gr/i-enta-gkampler-sti-skini-toy-topos-alloy/
Της Αφροδίτης Φλώρου 14/02/20
Φιλόλογος – Ηθοποιός
Συγγραφέας