Η Άποψή μαςΘέατρο

Η Άποψή μας για την παράσταση “Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους” στη σκηνή του VAULT

Η Ελένη Καρασαββίδου γράφει το «Φελίτσε και Λίλυ» καθώς ταξιδεύει ανάμεσα σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Νέα Υόρκη. Κάποια γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν της επιτρέπουν να αφήσει το έργο να βγει στο φως. Ηθελημένα επιλέγει να σιωπήσει, όμως, όταν υπάρχει κάτι δυνατό βρίσκει το δρόμο του προς το φως. Εμπνέεται από το βιβλίο της Erica Fischer, «Aimée & Jaguar. Eine Liebesgeschichte, Berlin 1943», που εκδόθηκε το 1995 και έγινε ταινία με τον ίδιο τίτλο από τον Max Färberböck το 1999 και τις Juliane Köhler ως Lilly Wust και Maria Schrader ως Felice Schragenheim, οι οποίες τιμήθηκαν με την Αργυρή Άρκτο για την ερμηνεία τους στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο.

Τα ονόματα Aimée και Jaguar είναι τα ψευδώνυμα με τα οποία αλληλογραφούσαν οι δύο γυναίκες και το θεατρικό έργο πραγματεύεται τη μεταξύ τους σχέση, της εβραίας Felice, η οποία με ψεύτικο όνομα εργάζεται σε μία μυστική οργάνωση και της παντρεμένης Lilly με αξιωματικό των Ναζί, μητέρα τεσσάρων αγοριών η οποία έχει εραστές για να «σκοτώσει» την ανία της.

Δίνουν το πρώτο τους φιλί την πρωτοχρονιά του 1943, καθώς το Ρούμπα Αζούλ ηχεί στα γραμμόφωνα … Η Lilly σε μία στιγμή αναπόλησης λέει: «… Ο στρατός μας στο εξωτερικό άφηνε αποκαΐδια. Δεν το ξέραμε. Παλεύαμε, νομίζαμε, για τον πολιτισμό … και όμως, το ξέραμε! Ο πολιτισμός δεν εξαφανίζει ανθρώπους. Χορεύαμε για να μη μιλάμε. Κάναμε έρωτα, για να μη σκεφτόμαστε …» και έρχεται η αποκάλυψη από τη Felice «Είμαι Εβραία! Εβραία! Ακουμπάω τη ζωή μου στα χέρια σου.»

Και το θεατρικό έργο φτάνει στα έμπειρα χέρια της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, η οποία ότι αγγίζει με την σκηνοθεσία της το κάνει να «λάμπει» περισσότερο. Επειδή αγαπά την τέχνη της, εκφράζεται μέσα από αυτή και εμείς, οι θεατές απολαμβάνουμε πραγματικά αξιόλογα αποτελέσματα. Αυτή η αγάπη αγκαλιάζει τη νέα της δουλειά που είδαμε στη σκηνή του Vault. Διασκεύασε το πρωτότυπο θεατρικό έργο χωρίς να μειώσει τη λάμψη του, αλλά, αντίθετα το απογείωσε. Η επιλογή των τριών συγκεκριμένων ηθοποιών είναι σαφώς επιτυχημένη. Ο στόχος να ακουστεί η φωνή «ενός ανθρώπου ανάμεσα στους ανθρώπους» που είχε κάποια ιδιαιτερότητα στο Βερολίνο της ναζιστικής Γερμανίας είτε ήταν Εβραίος είτε ομοφυλόφιλος είτε κομμουνιστής είτε με ειδικές ανάγκες είτε Ρομά, πραγματοποιείται και γίνεται κραυγή ελευθερίας, φωνή ζωής και ελπίδας.

Οι ερμηνείες των Δήμητρα Βαμβακάρη (Λίλλυ σε νεαρή ηλικία), Δήμητρα Σύρου(Λίλλυ σε μεγάλη ηλικία), Έλενα Τυρέα (Φελίτσε) είναι άρτιες, με καθαρότητα λόγου και έκφρασης. Υπάρχει έντονη «χημεία» μεταξύ τους και φαίνεται να απολαμβάνουν την επί σκηνής συνεργασία τους. Προτιμώ να μιλήσω και για τρεις μαζί επειδή δεν θέλω να αδικήσω καμία. Είναι και οι τρεις εξαιρετικές και χαίρομαι που υπάρχουν τόσο όμορφα πλάσματα με ψυχή στο ελληνικό θέατρο, τα οποία δε διστάζουν να πειραματιστούν και να μας προσφέρουν μία τόσο συγκλονιστική βραδιά.

Η Αγγελίνα Παγώνη, η οποία επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης μας μεταφέρει στο Βερολίνο του 1943 με επιλογές που κολακεύουν τόσο τις ερμηνεύτριες, αλλά και μεταφέρουν το κλίμα της εποχής σε εμάς τους θεατές.

Πολύ εύστοχη είναι η επιμέλεια της μουσικής από την Μαρία Βουμβάκη, η οποία έχει μουσικές γνώσεις και είναι σε θέση να βοηθήσει να γίνει μία μουσική επένδυση απόλυτα ταιριαστή με την εποχή και το κλίμα του θεατρικού έργου.

Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σε συνεργασία με τον Θοδωρή Μαργαρίτη αναλαμβάνει και το χειρισμό του φωτισμού της παράστασης και καταφέρνει να δώσει μία ολοκληρωμένη εικόνα του ναζιστικού Βερολίνου, αλλά του ψυχισμού των ηρωϊδων.

Επειδή, ζούμε σε μία πραγματικά αλλοπρόσαλλη εποχή που, ενώ μιλάμε και ιδρύουμε οργανισμούς για την προστασία του περιβάλλοντος, των ζώων, των προσφύγων, ταυτόχρονα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να βλάψουμε αυτά που προσποιούμαστε ότι προστατεύουμε. Είναι μία παράσταση «αγάπης, μνήμης, ενοχής» όπως αναφέρει το σκηνοθετικό σημείωμα, εμείς θα προσθέσουμε ότι είναι και ένας ύμνος στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αρκεί να κατανοήσουμε την άποψη του Montaigne για τον άνθρωπο, τον οποίο χαρακτηρίζει σαν το πιο αλαζονικό ζώο, και να βελτιώσουμε εμάς πρώτα. Καλή σας θέαση.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quinta-theater.gr/felitse-kai-lily-enas-anthropos-anamesa-stoys-anthropoys-tis-elenis-karasavvidoy-sto-vault/

Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 25/02/20
Πολιτιστικός συντάκτης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.