Η Άποψή μας για την παράσταση “Football – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας” του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή με τον Σήφη Πολυζωίδη στο Θέατρο Olvio

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
02/06/25

«Και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι το τέλος, Είμαστε οι πρωταθλητές, Δεν υπάρχει χρόνος για ηττημένους», We Are the Champions – Queen, 1977.

Βρεθήκαμε στην παράσταση με πρωταγωνιστή τον Σήφη Πολυζωΐδη χωρίς να είναι στα σχέδιά μας. Γνωρίζοντας τη δραματουργία του Τριαρίδη από τα πρώτα του έργα, Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια, Θέατρο Olvio 2012, La ultima noche ή Οι Καρχαρίες, Θέατρο ΠΚ 2013 και όλα τα επόμενα, ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν μία παράσταση άνευ προηγουμένου.

Ο Φ. έχει διπλή προσωπικότητα, είναι ο Homo Neanderthal και ο Homo Sapiens, είναι οι Άβελ και Κάιν, είναι οι Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Ο Θανάσης Τριαρίδης δεν δημιούργησε ένα τέρας, εμείς είμαστε τα τέρατα. Ο Φ. προσπαθεί να καταλάβει τη βαρβαρότητα, την απληστία του ανθρώπινου είδους, την αχόρταγη δίψα του για αίμα και ας είναι και το δικό του. Σε μία εποχή που η δικαιοσύνη, η ευγένεια, ο ιπποτισμός, η ελευθερία, η ανθρωπιά είναι λέξεις και μόνο λέξεις στις διάφορες ιστοσελίδες του διαδικτύου, ο συγγραφέας έχει «γκρεμίσει» εδώ και καιρό τον «τέταρτο τοίχο» και αφήνει τις σκέψεις και τις ιδέες του ελεύθερες για όποιον θέλει να αφήσει κάτι όμορφο στις επόμενες γενιές.

Το δίδυμο Δελή – Πολυζωΐδη ανέβασε το Football, το παιχνίδι της ανθρωπότητας στο Studio Μαυρομιχάλη τον Νοέμβριο του 2019 έως τον Ιανουάριο του 2020, ακολούθησε μία μικρή περιοδεία και το 2023 η Δέσπω Πύρτσιου σκηνοθετεί την Αλεξάνδρα Σταμούλη στον ρόλο της Φ, προσθέτοντας τον υπότιτλο «No time for losers».

Φέτος, Δελής και Πολυζωΐδης αναμετρούνται με τον Φ. στη σκηνή του θεάτρου Olvio. Ο Αρίγκο Σάκι, παραλλάζοντας μία φράση του Καρλ Μαρξ για τη θρησκεία, είχε πει πως το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Αυτό το δημοφιλές παιχνίδι χρησιμοποιεί ο Τριαρίδης για να ξεσηκώσει κύματα αντίδρασης, αντίστασης, αντιπαράθεσης, να ξεβολέψει τους καρεκλοκένταυρους, να δώσει ελπίδα καθώς η ψυχή θυμάται, είναι ελεύθερη και επιστρέφει ξανά και ξανά για να διεκδικήσει τα κεκτημένα.

Η σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Δελή έχει γρήγορο ρυθμό, σαν να παρακολουθείς αγώνα μποξ, έχει συλλάβει τα λογοπαίγνια του Τριαρίδη, τις διφορούμενες έννοιες των λέξεων και ο θεατής γίνεται όχι μόνο συμμέτοχος αλλά και συνένοχος. Πετυχαίνει να κρατήσει ισορροπία στις συναισθηματικές εκρήξεις του Φ. χωρίς υπερβολές και μυθεύματα.

Ο Σήφης Πολυζωΐδης πιστεύει στον Φ. Δεν υποδύεται τον ρόλο, τον βιώνει ψυχή και σώμα. Η διεισδυτική ματιά του «καρφώνει» τον θεατή, όπως η φανέλα με το νούμερο 9 «καρφώνει» τη μπάλα στα δίκτυα του αντιπάλου. Η Πασχαλιά Ακριτίδου ως κινησιολόγος φρόντισε ο Πολυζωΐδης να έχει στυλ πρωταθλητή, να αλλάζει ρούχα και να χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του σαν να είναι αυτή η καθημερινότητά του. Ο λόγος του ρέει, το σώμα του πάλλεται και τα άμοιρα έμβρυα γίνονται τρόπαια.

Στα καίρια σημεία, όπου το φως παλεύει με το σκοτάδι, η μουσική του Γιώργου Οικονόμου και η διασκευή του συγκροτήματος The Skelters ενισχύουν τη συναισθηματική φόρτιση ηθοποιού και θεατή με αποτέλεσμα να προκαλούνται ενστικτώδεις αντιδράσεις.

Η αρχική προσδοκία και διαίσθηση επαληθεύτηκαν και με το παραπάνω. Είναι μία παράσταση – κραυγή ενάντια σε κάθε μορφή βίας, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική και οικονομική.