Η Άποψή μας για την παράσταση “Φθινοπωρινή ιστορία” του Αλεξέι Αρμπούζωφ σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
02/12/24

Αρχές φθινοπώρου. Η Λίντια, η οποία έχει βιώσει ουκ ολίγους χωρισμούς και αποχωρισμούς από συζύγους και συντρόφους, φιλοξενείται στο θεραπευτήριο όπου διευθυντής είναι ο χειρουργός και χήρος Ροντιόν, ο οποίος δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του. Αναπόφευκτα θα συναντηθούν. Εκείνος μοναχικός, κλεισμένος στον εαυτό του, εκείνη τρυφερή και φιλική με όλους. Μέσα από τις επεισοδιακές συναντήσεις τους και τις αναπολήσεις του χθες θα βρουν ο ένας στον άλλο την αδερφή ψυχή τώρα που ανατέλλει το δικό τους φθινόπωρο.

Ο Αλεξέι Αρμπούζωφ (1908 Μόσχα, Ρωσική Αυτοκρατορία – 1986 Μόσχα, ΕΣΣΔ) είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό μέσα από τα έργα Μια Ιστορία του Ιρκούτσκ, Καϋμένε μου Μάρικ, Τάνια, Η υπόσχεση, Γυρισμός στη νιότη και Φθινοπωρινή ιστορία (ή Κωμωδία παλιάς μόδας). Το έργο Φθινοπωρινή ιστορία πρωτοπαρουσιάστηκε το 1977-1978 στο θέατρο Μπροντγουαίη, από τον θίασο Μάνου Κατράκη – Έλλης Λαμπέτη και κατά καιρούς συνέχισε να παρουσιάζεται από διάφορους θιάσους. Το 1990-1991 στο θέατρο Αναλυτή από τον θίασο Κώστα Ρηγόπουλου – Κάκιας Αναλυτή, το 1996-1997 στο θέατρο Ριάλτο από τον θίασο Αντιγόνης Βαλάκου – Άγγελου Αντωνόπουλου, το 2009-2010 στο θέατρο Άλμα με τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Κατερίνα Μαραγκού σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου, το 2017-2017 στο θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Άννας Παπαμάρκου με την ίδια και τον Χάρη-Εμμανουήλ Αγγουράκη, το 2019 στο θέατρο Κνωσός σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου με τους Άννα Γεραλή και Λάμπρο Τσάγκα.

Η απόδοση του Ερρίκου Μπελιέ δίνει ένα κείμενο γεμάτο νοσταλγία, στιγμές χαράς και λύπης που εναλλάσσονται μέσα από ρυθμικά μοτίβα και μένει πιστό στη θέση του συγγραφέα πως ο έρωτας, η αγάπη, η συντροφικότητα δεν έχουν ηλικία.

Η σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη μοιάζει με χορογραφία. Αφήνει το ντουέτο των ηθοποιών να μιλά, να «μικραίνει» τη μεταξύ τους απόσταση με λέξεις που ακούγονται αλλά και με λέξεις που υπονοούνται. Άφησε ελεύθερο τον λυρισμό του κειμένου και επέτρεψε στους δύο πρωταγωνιστές Πέμη Ζούνη και Σταύρο Ζαλμά να δώσουν ψυχή στους Λίντια και Ροντιόν με τις υπέροχα μοναδικές και ειλικρινείς ερμηνείες τους, χωρίς κανένα ψεγάδι. Η παρουσία του Στέφανου Δαφνή με την τρομπέτα του ενδυναμώνει και στηρίζει τις εσωτερικές αλλαγές των χαρακτήρων υπό τις παρτιτούρες της πρωτότυπης μουσικής του Μάνου Αντωνιάδη που μας επέτρεψε να νιώσουμε νοσταλγία για την ομορφιά της φύσης, των ευγενικών αισθημάτων και συναισθημάτων που τελούν υπό εξαφάνιση στις μέρες μας. Αυτή τη γύμνια του σύγχρονου ανθρώπου και τη λεηλασία της φύσης υπογραμμίζουν τα ψυχρά και αδιάφορα σκηνικά και κοστούμια που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λυντζέρης που μαζί με τους φωτισμούς του Βασίλης Κλωτσοτήρα δημιουργούν μία ζοφερή ατμόσφαιρα σε αντίθεση με την εσωτερική ευφορία που ανθίζει στις καρδιές των ηρώων.

Φθινοπωρινή ιστορία στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» πρώην «Ριάλτο» με ένα δίδυμο που ξεκινά αργά, αλλά με θέληση, το ταξίδι του στην ευτυχία και αφήνει στον θεατή μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα για τις χαμένες στιγμές που αφήσαμε να φύγουν πιστεύοντας ότι υπάρχει χρόνος. Καλή σας θέαση!