Η Άποψή μας για την παράσταση “Γκόλφω” του Σπυρίδωνος Περεσιάδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Παρά την απογευματινή βροχή και τα μέτρα για την πανδημία, το θεατρόφιλο κοινό ανηφόρισε στο Θέατρο Δάσους (Δάσος Σέιχ Σου) για να παρακολουθήσει την Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, μάλιστα κάποιοι προνόησαν και έφεραν μαζί τους καρέκλες θαλάσσης για να μην έρθουν σε επαφή με τις τσιμεντένιες κερκίδες.

Η λειτουργία του θεάτρου ξεκίνησε το 1965. Αρχικά ήταν μια κατασκευή με μεταλλικά στηρίγματα και ξύλινες κερκίδες, η οποία σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Πάτροκλο Καραντινό και υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ε.Ο.Τ. Η πρώτη παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. που ανέβηκε στο Θέατρο Δάσους ήταν η Σίβυλλα του ‘Αγγελου Σικελιανού σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού τον Σεπτέμβριο του 1965. Η πρώτη ανακατασκευή του θεάτρου γίνεται το 1976 στο νοτιοδυτικό τμήμα της πρώτης κατασκευής με μπετόν σε σχέδια του καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Νικολάου Μουτσόπουλου. Τα εγκαίνια της ανακατασκευής γίνονται με τη Μήδεια σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη με τους Μελίνα Μερκούρη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το 1997 στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, το Θέατρο Δάσους αναδιαμορφώνεται ξανά και αυξάνεται η χωρητικότητά του και έχει πλέον 3.894 θέσεις.

Το δραματικό ειδύλλιο του Περεσιάδη γράφτηκε το 1893. Το συγκεκριμένο βουκολικό δράμα ανήκει στα εμβληματικά έργα του νεοελληνικού θεάτρου και αποτελεί αρχέτυπο του εγχώριου μελοδραματισμού. Αφηγείται τον προδομένο έρωτα της Γκόλφως για τον Τάσο, εκτυλίσσεται σε ένα ορεινό ελληνικό χωριό στις αρχές του 19ου αιώνα και έχει τραγική κατάληξη.

Η πανέμορφη αλλά φτωχή Γκόλφω, ερωτεύεται τον Τάσο, βοσκό, επίσης φτωχό που ανταποκρίνεται στην αγάπη της. Παρόλο που την θέλει και ο ανιψιός του τσέλιγκα, Κίτσος, εκείνη παραμένει πιστή στους όρκους αγάπης που έχει δώσει με τον Τάσο. Οι δύο νέοι αρραβωνιάζονται, αλλά η Σταυρούλα, κόρη του τσέλιγκα, πεισματικά θέλει να παντρευτεί τον Τάσο κι εκείνος ενδίδει στα προξενιά και παρατά την Γκόλφω. Το νεαρό κορίτσι μες την απελπισία του, τον καταριέται, χάνει τα λογικά του, αλλά λίγο πριν από τον γάμο άρει τις κατάρες και τον καλοτυχίζει. Εκείνος καταλαβαίνει το λάθος του, όμως είναι αργά πια. Η Γκόλφω έχει πάρει φαρμάκι και ξεψυχά στην αγκαλιά του. Ο Τάσος αυτοκτονεί με το μαχαίρι του.

Επί σκηνής παρουσιάστηκε τον Μάιο του 1893 για πρώτη φορά και έγινε η πρώτη βουβή ταινία το 1914 σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μπαχατώρη με την Βιργινία Διαμαντή στο ρόλο της Γκόλφως, αλλά αξέχαστη θα μείνει η ταινία του 1955 σε σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου με την Αντιγόνη Βαλάκου στον ομώνυμο ρόλο.

Η παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. ξεκινά με καλωσόρισμα των θεατών με το Πρελούδιο που έγραψε ο Χρήστος Παπαδημητρίου : Κόπιασε κόσμε, σίμωσε, κόπιασε δε θα χάσεις, στο έργο μας το εκλεκτό γλυκά να ξαποστάσεις. Αγάπη τόσο σπάνια να δεις πως επροδόθη, με άγιους όρκους ρίζωσε με πείσμα εξηλώθη. (…)

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Χρήστου Παπαδημητρίου βοήθησε να καταφανεί ο βουκολικός λόγος, ο ρομαντισμός και οι δραματικές εντάσεις του έργου. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να αναδείξει την αθώα πρώτη αγάπη, την αληθινή αγάπη πέρα από κάθε συμφέρον είτε οικονομικό είτε κοινωνικό. Ακόμη και η σκηνή με την άφιξη των ‘Αγγλων περιηγητών ήταν ένα ηχηρό σχόλιο για την πολιτική δίνη που βιώνει αυτός ο τόπος αιώνες τώρα.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Καβαλιώτη βοήθησαν στο έπακρο να μεταφερθούμε σε μια άλλη εποχή και να είναι ξεκάθαρη η κοινωνική θέση των χαρακτήρων. Στο κέντρο της σκηνής δεσπόζει μία ανθισμένη κλαίουσα ιτιά, ο τόπος που άνθισε και έσβησε ο έρωτας των νέων. Ακόμη και τα σκηνικά αντικείμενα, τα οποία ήταν πολύ προσεκτικά επιλεγμένα, στάμνες, πουγκιά με φλουριά, λευκό σεντόνι, στέφανα με άνθη του αγρού, φώτισαν την εποχή που διαδραματίζεται το ειδύλλιο.

Στις κατάλληλες στιγμές ακούγαμε τις μελωδίες του ‘Αλκη Κανίδη σε στίχους του Χρήστου Παπαδημητρίου, οι οποίες ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο το βουκολικό στοιχείο και το δραματικό ύφος του έργου.

Οι ηθοποιοί αντιμετώπισαν με ήθος και ειλικρίνεια τους χαρακτήρες που υποδύθηκαν και ήταν τόσο φυσική η αλλαγή τους από ρόλο σε ρόλο που δεν υπήρξε κανένα κενό στην ερμηνεία. Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ως Αγγλίδα περιηγητής, Αστέρω, τσέλιγκας Ζήσης, Σταυρούλα, σε αυτούς μάλιστα τους δύο ρόλους ξεδίπλωσε το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο στο ζενίθ του. Οι νέοι Χρύσα Τουμανίδου και Χρήστος Παπαδημητρίου, Γκόλφω και Τάσος, ήταν υπέροχοι στην απόδοση των συναισθηματικών τους μεταπτώσεων. Οι Δημήτρης Μορφακίδης ως Κίτσος, Θανάσουλας, αγωγιάτης και Θάνος Φερετζέλης ως Δήμος, Γιάννος, Αγγλος περιηγητής, Γιαννούλα έδωσαν την δική τους νότα στους χαρακτήρες και βοήθησαν με τη φυσικότητα των κινήσεων τους να ρέει ο λόγος και να εξελίσσεται η δράση του έργου χωρίς βιασύνες.

Για όλους εμάς που παρακολουθήσαμε την παράσταση της Γκόλφως, θέλω να πιστεύω, ότι ήταν μία όαση μέσα στις δυσκολίες των ημερών.

«ΓΚΟΛΦΩ»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Συγγραφέας: Σπυρίδων Περεσιάδης
Σκηνοθεσία- Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Παπαδημητρίου
Σκηνικά- Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη
Μουσική: Άλκης Κανίδης
Στίχοι: Χρήστος Παπαδημητρίου
Κίνηση: Θάνος Φερετζέλης
Φωνητική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου
Φωτιστικός σχεδιασμός: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη, σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Τατιάνα Νικολαΐδου
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Marleen Verschuuren

Παίζουν: Δάφνη Λαμπρόγιαννη (Αστέρω, Ζήσης, Σταυρούλα, Άγγλος περιηγητής, Χορός), Δημήτρης Μορφακίδης (Κίτσος, Θανασούλας, Αγωγιάτης, Χορός), Χρήστος Παπαδημητρίου (Τάσος, Χορός), Χρύσα Τουμανίδου (Γκόλφω, Χορός), Θάνος Φερετζέλης (Δήμος, Γιάννος, Άγγλος περιηγητής, Γιαννούλα, Χορός)

Μουσικός επί σκηνής: Μανόλης Σταματιάδης

Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 11/08/20
Πολιτιστικός συντάκτης