Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση «H αισθηματική αγωγή· ερευνώντας ένα αρχείο ρωγμών» σε σκηνοθεσία Παντελή Φλατσούση

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
27/01/25

Ο 19ος αιώνας των ευρωπαικών επαναστάσεων και αλλαγών, στη Γαλλία ευτύχησε να έχει ένα μεγάλο γνήσιο νατουραλιστή συγγραφέα τον Γκουστάβ Φλωμπέρ για να τον περιγράψει. Στο έργο του Αισθηματική Αγωγή, με μια απίστευτη στυλιστική αυθεντία, καταφέρνει ν απεικονίσει τέλεια τις ζωές των ανθρώπων κάτω απ’το ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό πρίσμα. Πως το κάνει? Χρησιμοποιώντας σαν όχημα την ιστορία ενός νεαρού άνδρα, του Φρεντερίκ Μορώ που, στην αρχή της ενήλικης ζωής του, συναντά τυχαία τον έρωτα στο πρόσωπο μιας μεγαλοαστής, της κας Αρνού μεγαλύτερής του- παντρεμένης- με οικογένεια .

Ο γεμάτος φιλοδοξίες και σχέδια ζωής Φρεντερίκ καταφέρνει να μπει στους ίδιους κύκλους με το ζεύγος Αρνού και να να εμπνεύσει στην Μαρία το ίδιο συναίσθημα. Όμως, αφ’ενός η αρετή της αφ’ετέρου η σοφία ζωής που έχει , την εμποδίζουν ν αποφασίσει μια σχέση μαζί του. Κι αυτό την εξιδανικεύει όλο και περισσότερο στα μάτια του. Στα ίδια σαλόνια, ο Φρεντερίκ θα σχετιστεί μ’ άλλες γυναίκες όπως τη Ροζανέτ, την γεμάτη τόλμη και αφοσίωση μαιτρέσα του κυρίου Αρνού. Καθώς ο χρόνος κυλά, μια σειρά ρωγμών στο περίβλημα της ιστορίας, της κοινωνίας αλλά και τις ψυχές των ηρώων συσσωρεύονται, βαθαίνουν και τους καθορίζουν.

Ο Φρεντερίκ μαζί με τον κολλητό του Ντελωριέ που ξεκίνησαν μαζί οραματιζόμενοι να τ’ αλλάξουν όλα, στη μέση της διαδρομής πια, κάνουν έναν πικρό απολογισμό ζωής.

Στο σήμερα τώρα, ο ευρηματικός σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης δανείζεται ένα κείμενο «μεγάλης λογοτεχνίας» όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, για να κάνει έναν γόνιμο παραλληλισμό με την εικόνα της σύγχρονης Ευρώπης όπου παγιωμένα κομμάτια της κοινωνίας αλλάζουν με βίαιο τρόπο, οι δημοκρατίες είναι σε κίνδυνο και οι άνθρωποι, σε μια διαρκή αστάθεια, επιμένουν να ονειρεύονται και να εξιδανικεύουν πρόσωπα και καταστάσεις. ‘Ωσπου, μετά από ματαιώσεις, ταπεινώσεις κι αδιέξοδα έρχεται η ώρα των απανωτών πικρών συνειδητοποιήσεων.

Μια ομάδα νεαρών ερευνητών επιχειρεί να βρει κοινά σημεία ανάμεσα στον κόσμο του τότε και στο τώρα. Παίρνοντας διαδοχικά το κείμενο, διαβάζουν, ξετυλίγουν, ερμηνεύουν, αμφιβάλλουν. Όμως- σημαντικό! – επιμένουν ενωμένοι ως το τέλος. Σταδιακά, το αρχικό σκηνικό που μας υποδέχεται, ένας χώρος μελέτης/εργασίας μετατρέπεται με τη βοήθεια φωτισμών, μουσικής και βιντεοσκοπημένων εικόνων σ ένα πεδίο συνεχούς καταβύθισης στο γαλλικό κείμενο.

Οι πέντε ηθοποιοί του θιάσου (Δαούσης, Διαμαντούδης , Κριθαράς, Μαυρομάτη, Οντόγκ) σαν την ομάδα των ερευνητών που υποδύονται, είναι πολύ αφοσιωμένοι στο εγχείρημα. Αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλεπιδρούν, αλληλομαγνητοσκοπούνται, οι δυο γυναίκες τραγουδούν υπέροχα με τρόπο αισθησιακό, όλοι τους μπαίνουν στο πετσί των ηρώων του Φλωμπέρ κι ενστερνίζονται την τραγική τους μοίρα, διατηρώντας και την αδιόρατη ειρωνική ματιά του συγγραφέα.

Η διασκευή έχει γίνει από τον σκηνοθέτη και την Παναγιώτα Κωνσταντινάκου που υπογράφει και την δραματουργία. Η αφηγηματικότητα όπως είναι φυσικό καταλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι.

Από τις καλές ερμηνείες όλων ξεχώρισα εκείνες της Ηλιάνας Μαυρομάτη με την πάντα πειστική ερμηνεία της γήινης ερωτευμένης γυναίκας και της Ντέμπορα Οντόγκ για την φινετσάτη παρουσία και το εσωτερικό παίξιμο. Σαν νέες ερευνήτριες του σήμερα, η πρώτη αποφασιστική κι ενθουσιώδης κι η δεύτερη, ομαδική αλλά και σκεπτική ταυτόχρονα.

Το έργο έχει μια σεβαστή διάρκεια που ίσως ξενίσει αλλά γενικά ,η ωραία σκηνοθετική προσέγγιση και η επιτυχής εκτέλεσή της με σκηνικά, φώτα, κίνηση, μουσική και βίντεο άριστα επιμελημένα, κρατά το ενδιαφέρον του θεατή σε ψηλό επίπεδο.

Αξιόλογη και τίμια η πρόταση στο υποσκήνιο Β της αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη , του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Εάν το θέμα σας ενδιαφέρει , να το δείτε έως τις 2/2 που θα παίζεται.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.