Η Άποψή μας για την παράσταση “Η νύχτα λίγο πριν τα δάση” σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκαρλάτου
Ε λοιπόν είναι τρομερό να σκεφτεί κανείς τι μπορεί να πλάσει ο άνθρωπος από το μηδέν. Κυριολεκτικά από το τίποτα. Εντάξει για να είμαι ειλικρινής εδώ δε μιλάμε για το απόλυτο τίποτα. Υπήρξε ένα «κάτι» σαν πρώτη ύλη, όπως πολλή φαντασία, εξαιρετική δημιουργικότητα, μπόλικο μεράκι. Δεν τα λες και λίγα. Είναι μια γερή βάση για μια υπέροχη παράσταση και για ένα εγγυημένο όμορφο Τριτόβραδο.
Και πάλι όμως δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής, γιατί αυτό που παρακολούθησα στο στούντιο ευρυ-χώρος δεν ήταν ακριβώς παράσταση. Ήταν μια πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία. Θεατρική μεν, απαλλαγμένη από κλισέ και στεγανά δε. Εκεί στην πολυσύχναστη και πολύ-βιωμένη πλατεία των Εξαρχείων, ένιωθα σαν να κρυφοκοιτάζω δύο ιδιόρρυθμους περαστικούς που άλλοτε μονολογούν κι άλλοτε σου απευθύνουν το λόγο. Σα να έχει σκαλώσει το βλέμμα μου σε αυτούς του περίεργους τύπους που τους χαζεύεις για ώρα, νιώθοντας ότι τους ξέρεις από πάντα, πού και πού όμως αναρωτιέσαι «τι να ‘χει περάσει κι αυτός ο έρμος στη ζωή του;».
Ήταν τέτοια η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκαρλάτου που θα ορκιζόσουν ότι δεν υπάρχει σκηνοθεσία. Πως απλά συμβαίνει η ζωή. Ξεκίνησε σαν μια μικρή επέλαση. Οι δυο ηθοποιοί Δημήτρης Ροΐδης και Γιώργος Σκαρλάτος, άρχισαν από το φαινομενικά άδειο και μικρό χώρο στην οδό Οικονόμου 3, του οποίου κατέλαβαν-αξιοποίησαν κάθε εκατοστό, κάνοντάς τον να φαντάζει αχανής και γεμάτος. Η επέλαση συνεχίστηκε έξω από το στούντιο, στους δρόμους της πόλης και τις στιγμές που δε έβλεπες τους ηθοποιούς σκεφτόσουν πως ίσως έχουν καταλάβει την πόλη. Αν ο Μπρεχτ κατήργησε τον τέταρτο τοίχο και απευθύνθηκε στο κοινό, εδώ δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως καταργήθηκαν και οι εναπομείναντες τρεις και η απεύθυνση απλώθηκε σε ολόκληρο το κλεινόν άστυ.
Δε θα αναφερθώ τόσο στην υποκριτική των δύο ηθοποιών, οι οποίοι ήταν πλήρως συντονισμένοι μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον γύρω τους, σε συνεχή εγρήγορση ώστε να εντάξουν στο θεατρικό συμβάν ό,τι απρόσμενο συνέβαινε στους δρόμους και μόνιμα παρόντες ψυχή τε και σώματι στο εδώ και το τώρα. Όπως δεν θα αναφερθώ -άλλο- σε ζητήματα τεχνικής γιατί σε αυτή την παράσταση όπως προείπα δε σε αφορά η τεχνική. Η τεχνική είναι τόσο πολύ εκεί ώστε να μη νιώθεις ότι είναι εκεί. Κοινώς, δεν αντιλαμβάνεσαι πως βλέπεις δύο ηθοποιούς που παίζουν θέατρο αλλά δύο τύπους που υπάρχουν. Δύο τύπους που υπάρχουν μέσα σε ένα πλήρως ατμοσφαιρικό, άυλο σκηνικό φτιαγμένο από ήχο (του Δημήτρη Ροΐδη), φως και σκιές. Μια σκιο-θεσία ή σκιο-γραφία λιτή και λειτουργική που άφηνε στη φαντασία να συμπληρώσει τα υπόλοιπα και να περιπλανηθεί πράγματι στη νύχτα.
Φυσικά βοήθησε και η «παρτιτούρα». Οι δύο ηθοποιοί είχαν να πατήσουν πάνω σε μια νέα μετάφραση του κειμένου, αυτή της Μυρτώς Ράις. Μια μετάφραση επικαιροποιημένη, με τις αρετές της ζωντάνιας και της προφορικότητας που απαιτεί ο θεατρικός λόγος, χωρίς όμως να χάνει το λυρισμό και τη ευαισθησία του προς χάριν μιας κακώς εννοούμενης εκλαΐκευσης.
Στο τέλος αφήσαμε τον οβολό μας -αφού η είσοδος έχει ελεύθερη συνεισφορά- τόσο για την παράσταση όσο και για τη μετάφραση εν είδει προγράμματος και σβήσαμε με κρασί που μας κέρασε η ομάδα. Το ήπιαμε στην υγειά της και στην όμορφη νύχτα – λίγο πριν τα δάση- που μας χάρισε.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Μυρτώ Ράις
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαρλάτος
Ερμηνεύουν : Δημήτρης Ροΐδης, Γιώργος Σκαρλάτος
Σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Ροΐδης
Επιμέλεια κίνησης: Θωμαΐς Σταυριανού-Ζυμαρίτου
Ενδυματολογική-σκηνογραφική επιμέλεια: Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου
Επιμέλεια φωτογραφίας, βίντεο, αφίσα: Γεωργία Αθανασοπούλου
κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Στούντιο, Οικονόμου 3, Πλατεία Εξαρχείων
6986262542
Με ελεύθερη συνεισφορά