Η Άποψή μας για την παράσταση “Κάποτε στο Βόσπορο” στο Θέατρο Βεάκη

Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Βεάκη, όπου παρακολουθήσαμε την μουσικοθεατρική παράσταση “Κάποτε στο Βόσπορο” του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία και χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου. Η παράσταση επιστρέφει για μια νέα σεζόν με ανανεωμένο καστ.

Το έργο αναφέρεται στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης και στον διωγμό των Ελλήνων μετά τα τραγικά γεγονότα του 1955. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έμεινε γνωστό το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου, διαδραματίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων και των Αρμένιων, αλλά και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Λεηλάτησαν, πυρπόλησαν και βεβήλωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, δημιουργώντας ανασφάλεια και τρομοκρατία για τις υφιστάμενες μειονότητες. Αφορμή για όλα αυτά αποτέλεσε η βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι πρόκειται για προβοκάτσια από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση. Έπειτα ακολούθησε ένας μακρύς κατάλογος διώξεων κατά των αλλόθρησκων μειονοτήτων. Το θέμα αυτό είναι η πρώτη φορά που θίγεται μέσα από μια θεατρική παράσταση.

Παρά την ιδιαιτερότητα του ιστορικού γεγονότος, μέσα από την υπόθεση αναδεικνύονται θέματα όπως πολιτικά παιχνίδια, έρωτας, φιλοδοξία, οικογενειακά δράματα, χωρισμοί και θάνατος. Τα τραγούδια και ο χορός σε ταξιδεύον και ανακόπτουν την πληθώρα συναισθημάτων, που κατακλύζουν τον θεατή, καθώς βλέπει τους ήρωες να αφανίζονται από τον τόπο τους και να διώκονται. Επίσης αποτελεί και ένα είδος επιβράδυνσης του κακού που έρχεται.

Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου, ξετυλίγουν την ιστορία. Μικρές σκηνές, με γρήγορες εναλλαγές και δράση, δεν αφήνουν τον θεατή να κουραστεί. Επίσης το γεγονός ότι η πρόζα ανακόπτεται από το τραγουδιστικό και το χορευτικό μέρος κάνουν την εξέλιξη της ιστορίας να κυλά για το κοινό με μεγαλύτερη ευκολία.

Το video art, βασισμένο στα γεγονότα της εποχής, του Νίκου Σούλη, σε μεταφέρει στο κλίμα της εποχής καθώς βλέπεις εικόνες και ντοκουμέντα του τότε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη, μεταφέρουν τον θεατή στην εποχή και δημιουργούν την αίσθηση ότι όντως βρίσκεται κάπου εκεί στο χώρο και βλέπει από μακριά τα όσα συμβαίνουν.

Η μουσική επιμέλεια και η πρωτότυπη μουσική και τραγούδια του Νίκου Κυπουργού, θυμίζουν ένα μουσικό ταξίδι στην εποχή και δένουν απόλυτα με την όλη παράσταση. Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον Γιάννη Διονυσίου, ο οποίος τραγουδά ζωντανά πάνω στη σκηνή. Είναι καθ’ όλα συγκινητικός σε κάθε του ερμηνεία είτε όταν τραγουδά για τη χαρά, είτε για τη λύπη. Αντίστοιχα και η ηθοποιός Ελένη Καρακάση με την σειρά της στο τραγουδιστικό μέρος, με την εξαιρετική φωνή της χαρίζει όμορφες στιγμές στους θεατές.

Όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης υπηρετούν τους ρόλους τους με σεβασμό και προκαλούν την ταύτιση. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος και ο Γιώργος Αρμένης σε εξαιρετικές στιγμές πάνω στη σκηνή. Το δίδυμο των Δημήτρη Πιατά και Παρθένας Χοροζίδου φέρνουν το κωμικό στοιχείο το οποίο χρειάζεται για να αλαφρύνει την ατμόσφαιρα και να προκαλέσει το γέλιο των θεατών. Η Ευαγγελία Μουμούρη είναι συγκινητική, δείχνοντας πραγματικά την απελπισία της ηρωίδας. Ο Θανάσης Πατριαρχέας και η Νεφέλη Κουλούρη, φέρνουν στη σκηνή τον έρωτα και την επανάσταση. Ο νεανικός χαρακτήρας, το αίμα που βράζει και δεν φοβάται τίποτα. Η Θεοφανία Παπαθωμά, ως πέτρα του σκανδάλου, με έναν χαρακτήρα μυστήριο. Η Χλόη Μάντζαρη, στο ρόλο της κόρης, μια πιο ευαίσθητη πλευρά που συμβολίζει την αθωότητα. Τέλος, ο Ντίνος Σπυρόπουλος θα λέγαμε ότι είναι η φωνή της συνείδησης και κρατά τις ισορροπίες.

Το παζλ της παράστασης συμπληρώνουν οι τέσσερις χορευτές επί σκηνής που δίνουν έναν πιο φαντασμαγορικό χαρακτήρα στην παράσταση.
Όσον αφορά το έργο καθαυτό ίσως να θέλαμε λίγο πιο ξεκάθαρες ιστορίες για τους ήρωές μας, να δούμε ίσως κάτι ακόμη να συμβαίνει. Συνολικά όμως φεύγεις με τις καλύτερες εντυπώσεις. Είναι μια καλοδουλεμένη και προσεγμένη παράσταση, χωρίς ίχνος προχειρότητας.

Κάποτε στο Βόσπορο… μια ευκαιρία για θέατρο με μουσική και χορό. Ένα ταξίδι στις μνήμες και στα γεγονότα του παρελθόντος. Μια νοσταλγία και μια προσμονή.
Και πάλι θέατρο…

Της Κατερίνας Μπουκάλα, 08/11/21
Θεατρολόγος