Η Άποψή μας για την παράσταση “Κατανόησέ με ή σε Καταβροχθίζω” από τη θεατρική ομάδα Ανδρομέδα στο VAULT
Η πρώτη μου γνωριμία με την θεατρική ομάδα Ανδρομέδα έγινε μέσα από το έργο “Γυναίκες από χώμα’ που βασιζόταν στη γνωστή υπόθεση των οροθετικών γυναικών και στο πως αυτές αντιμετωπίστηκαν από το ελληνικό κράτος και την κοινωνία.
Με το νέο τους έργο βαδίζουν στα γνώριμα μονοπάτια του θεατρικού ντοκουμέντου κάνοντας όμως ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Αποφασίζουν να διηγηθούν τις ιστορίες παιδιών που έπεσαν θύματα κακοποίησης, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Το κείμενο βασίζεται σε μαρτυρίες παιδιών, σε στοιχεία από οργανισμούς, σε στατιστικές και σε ιστορικά ντοκουμέντα.
Η παράσταση ξεκινάει με γέλια και παιδικά τραγούδια…”Πότε θα πας εκεί, στη Βόρεια Αμερική, να βρεις και τον Ερμή να παίζει μουσική”. Γέλια και πειράγματα και παιχνίδι και όλα όσα θεωρούνται απαραίτητα για ένα παιδί για κάποια άλλα θεωρούνται πολυτέλεια. Παιδιά εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους, παιδιά κακοποιημένα από τον έναν ή και τους δύο γονείς, παιδιά με αναπηρία που αφήνονται στους δρόμους να πεθάνουν. Τα νούμερα σοκάρουν. 48.000.000 παιδιά εργάζονται μόνο στη Λατινική Αμερική, 100.000.000 δεν πηγαίνουν σχολείο, 246.000.000 παιδιά ηλικίας 5-14 ετών εργάζονται σε όλο τον κόσμο, 250.000 παιδιά είναι με τη βία στρατιώτες. Και η λίστα δεν τελειώνει…και μεγαλώνει…
Οι ιστορίες αρχίζουν να ξεδιπλώνονται. Ο Ντίτο, 12 ετών, από τη Λατινική Αμερική. Ζητιάνος στους δρόμους. Η Μπίθι από το Μπαγκλαντές. Εργάτρια σε εργοστάσιο. Η Άντζελα που υπέστει σεξουαλική κακοποίηση από συγγενή της. Η Έστερ,12 ετών, που ο θείος της την έκανε έπαθλο σε λούνα παρκ. Και η λίστα δεν τελειώνει…και μεγαλώνει…
Τα παιδιά αυτά έχουν όνειρα όπως όλα τα παιδιά. Δυστυχώς για κάποια όμως τα όνειρα θα γίνουν εφιάλτης. Τα ναρκωτικά και οι κλοπές μονόδρομος. Στο Πακιστάν τα παιδιά που δουλεύουν στα ταπητουργεία θεωρούνται οι καλύτεροι εργάτες λόγω των μικρών τους χεριών. Κάποια άλλα γίνονται αόρατοι σκλάβοι πορνείας. Άλλοι πάλι βορρά στα πάθη συγγενών αλλά και πλουσίων δυτικών. Που δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το βιασμό τους και αυτοκτονούν. Παιδιά 13 ετών που δεν ζουν και δεν σκέφτονται σαν 13. Και αυτά δεν συμβαίνουν απαραιτήτως μακριά μας. Συμβαίνουν στη διπλανή μας πόρτα. Και η κοινωνία σιωπά. Και πολλές φορές σιωπά και το κράτος με την ανέχεια του.
“Νομίζω όλος ο κόσμος μας χρωστάει μια συγγνώμη γι’αυτό που ζήσαμε άθελά μας”
Βασικό ρόλο στην παράσταση κρατούν οι κούκλες της Ελένης Σουμή. Κούκλες σε μέγεθος παιδιού τις οποίες οι ηθοποιοί ‘ντύνονται” για να διηγηθούν τις ιστορίες τους. Και καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία να κάνουν δεύτερο δέρμα τους. Η ομοιομορφία στα ρούχα αγοριών και κοριτσιών αλλά και στο κούρεμα των κοριτσιών τους κάνει να λειτουργούν σαν ένα “τάγμα” που αποφάσισε να πει μια ιστορία γιατί αυτό είναι που ενδιαφέρει. Η ιστορία και ο σκοπός, και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί ο θεατής και όχι στην εξωτερική εμφάνιση. Οι ηθοποιοί γίνονται ο ενδιάμεσος ανάμεσα στις κούκλες-παιδιά και στον θεατή δανείζοντας τις φωνές και τις σκέψεις τους. Όταν δε η κούκλα φεύγει από τη σκηνή και ανεβαίνει ψηλά, αποκτά μια μεταφυσική ιδιότητα παρακολουθώντας τους θεατές που βιώνουν μια εμπειρία έξω από τα συνηθισμένα και ίσως και εκτός της δικής μας πραγματικότητας.
Η Ομάδα Ανδρομέδα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κοραή Δαμάτη έφτιαξαν μια συγκλονιστική παράσταση. Όλος ο θίασος λειτουργεί σαν ένα και χωρίς να υπερτερεί κάποιος αποδίδουν εξαιρετικά ένα κείμενο, το οποίο σημειωτέον, έχει γραφτεί από τους ίδιους μετά από δική τους έρευνα.
Αυτά τα παιδιά με κάποιο τρόπο και για κάποιο λόγο συναντήθηκαν μαζί μας. Αυτά τα παιδιά φεύγοντας από την παράσταση δεν γίνεται να τα ξεχάσουμε. Πρέπει να τα πάρουμε μαζί μας και να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τις τύχες τους και να τα βοηθήσουμε. Η παράσταση θέλει να σου δώσει ένα δυνατό χαστούκι και να σου φωνάξει: “Ε, ανθρωπάκο, βγες από τον μικρόκοσμο σου και δες παραέξω”
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quinta-theater.gr/katanoise-me-i-se-katavrochthizo-apo-ti-theatriki-omada-andromeda-sto-vault/
Του Περικλή Μπίκου, 18/02/20