Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση “Κέννυ & Φενού” στο Studio Μαυρομιχάλη

Γράφει ο Περικλής Μπίκος
23/05/24

“Δεν φταις εσύ που είσαι Κόκκινος κι εγώ Μπλε. Έτσι γεννηθήκαμε, δεν μας ρώτησε κανείς”

Ο Κέννυ και ο Φενού είναι 2 στρατιώτες σε έναν περίεργο πόλεμο που μπορεί να κρατάει μέρες, μήνες ή και χρόνια. Ανήκουν σε αντίπαλες παρατάξεις. Ο Κέννυ είναι Κόκκινος και ο Φενού Μπλε. Ο πόλεμος διεξάγεται κάπου μακριά. Μόνη ένδειξη τα κουμπιά των στρατιωτών έξω από τις καμπίνες τους που βρίσκουν κάθε πρωί.

Ανάμεσα τους ένα ποτάμι που καταλήγει σε μια λίμνη. Ταυτόχρονα τους χωρίζει αλλά και τους ενώνει σαν δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Κάπως έτσι είναι και οι ίδιοι. Ο Κέννυ είναι υπερόπτης, ξερόλας, φαφλατάς, με ένα αίσθημα ανωτερότητας απέναντι στον “αγαθό” Φενού. Χρησιμοποιεί ένα προσωπείο για να κρύψει τι φοβίες και τις ανασφάλειες του. Την ίδια στιγμή όμως είναι και προστατευτικός απέναντί του. Του πλέκει ένα κασκόλ, του τραγουδάει ή του λέει παραμύθια για να κοιμηθεί.

Ο Φενού από την άλλη είναι λίγο “αγαθός”. Εξαρτημένος σε μεγάλο βαθμό από τον Κέννυ μαγεύεται κάθε φορά που ακούει μια νέα ή μια περίεργη λέξη. Περιμένει από αυτόν να τον βοηθήσει με τα κουνούπια που κάθε βράδυ του πίνουν το αίμα, περιμένει από αυτόν να του εξηγήσει για τον πόλεμο και περιμένει από αυτόν να είναι ένας καλός φίλος χωρίς μυστικά.

Και οι δυο τους από τη φύσει τους φαίνονται καλοί άνθρωποι με τις ίδιες λαχτάρες, τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες χαρές. Ο πόλεμος όμως διαστρεβλώνει τον άνθρωπο, του προσθέτει μια δεύτερη, απάνθρωπη φύση, που τον κάνει να βλέπει τον συνάνθρωπο του ως εχθρό. Η ανθρωπιά όμως ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες θα βρει το έδαφος για να ανθίσει και η τρυφερότητα θα βρει το δρόμο για να αναδειχθεί.

Η τοποθέτηση της δράσης του έργου σε έναν απροσδιόριστο τόπο και χρόνο, οι ταυτότητες των δύο αντιπάλων που δεν είναι ξεκάθαρες οδηγούν στην αντίληψη ότι αυτά που συμβαίνουν στο έργο θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή.

Το κείμενο που υπογράφει η Αφροδίτη Φλώρου με τον Θύμιο Διαμάντη είναι μια τρυφερή αντιπολεμική ιστορία για την φιλια και την αλληλεγγύη. Είναι γρήγορο, άμεσο, φρέσκο, με μια ιδιαίτερα έξυπνη γραφή, με διακριτικό χιούμορ που παίζει με τις λέξεις, πάνω σε ένα, δυστυχώς, επαναλαμβανόμενα επίκαιρο θέμα. Οι αναφορές στο “Ποτάμι” του Αντώνη Σαμαράκη και στο “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι εμφανής αλλά αυτή θεωρώ είναι η δύναμη του κειμένου, να καταφέρνει να ξαναδιαβάζει δύο κλασσικά κείμενα και ταυτόχρονα να τα παρουσιάζει τόσο διαφορετικά.

Η Αφροδίτη Φλώρου που υπογράφει και την σκηνοθεσία, βρίσκει στα πρόσωπα των Θύμιου Διαμάντη και Δημήτρη Μπούρα τους ιδανικούς ηθοποιούς για να δώσουν σάρκα και οστά όχι μόνο στους χάρτινους ήρωες του έργου αλλά και σε όλα όσα εκείνοι αντιπροσωπεύουν. Οι δυο τους συνεπικουρούμενοι από τον Βασίλη Υφαντή που δημιουργεί ήχους και ερμηνεύει ζωντανά τα τραγούδια της παράστασης δημιουργούν ένα σφιχτοδεμένο και αρμονικό σύνολο πάνω στη σκηνή.

Ο Βασίλης Παπαγεωργίου έχει αναλάβει την σκηνογραφία και έχει δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό όσο και δυστοπικό ποτάμι. Η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου στον σχεδιασμό των φωτισμών προσθέτει τον δικό της τόνο στον παράξενο κόσμο του Κέννυ και του Φένου.

Στο Studio Μαυρομιχάλη θα παρακολουθήσετε μια τρυφερή, αντιπολεμική ιστορία για την φιλία, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα και όλα εκείνα τα συστατικά που μας ξεχωρίζουν σαν ανθρώπους.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.