Η Άποψή μας για την παράσταση «Λύκαινες» στο θέατρο Εμπορικόν.

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
16/12/24

“Καμιά φορά, ότι βλέπουν οι μανάδες στα παιδιά τους ως ελάττωμα είναι η μεγαλύτερη αρετή τους.”

Οι «Λύκαινες» της διπλανής πόρτας

-Η Λήδα, γύρω στα 40 είναι ευφυής, κοινωνική, λατρεύει την ευτυχία που υπόσχεται η νύχτα, έχει έμφυτη την ανάγκη να δημιουργήσει οικογένεια
-Η Νινέτα γύρω στα 75, μητέρα της Λήδας, άγρυπνη, γεμάτη εμπειρία ζωής, με τεντωμένα αυτιά και λαμπερά μάτια, ευπροσάρμοστη και πάντα σε εγρήγορση
-Η Γιάννα γύρω στα 50, ανεξάρτητη, υπερασπίζεται το χώρο της, είναι κυριαρχική αλλά και τρωτή ταυτόχρονα
-Η Ηρώ γύρω στα 17, λατρεύει να επικοινωνεί ακόμα και μέσα απ’τη σιωπή, διαθέτει ευαισθησία κι ενσυναίσθηση, πλησιάζει με θάρρος και σεβασμό το θάνατο
-Η Αλέκα γύρω στα 55, τρανς γυναίκα, αδάμαστη, ελεύθερη, ενστικτώδης, ονειρεύεται, κάνει σχέδια, διεκδικεί, δίνει απλόχερα τη στοργή της

Αυτές είναι οι ηρωίδες του νέου έργου του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λύκαινες», όπως θα τις προσδιορίζαμε μέσα απ’τα χαρακτηριστικά του ίδιου του εμβληματικού ζώου. Κινούνται σ ένα χώρο γοητευτικό, μοναδικό, όπως τον χαρακτηρίζουν. Ένα διαμέρισμα ήσυχο, με θέα, στις παρυφές της πόλης, σε απόσταση αναπνοής από τη φύση. Άλλες τον έζησαν, άλλες πρόκειται να τον ζήσουν, μία απ’αυτές τον χάνει για πάντα. Συνηθισμένες καταστάσεις όταν μια κατοικία αλλάζει χέρια έπειτα από αγοραπωλησία. Όμως, στο θεατρικό κόσμο του Χατζηγιαννίδη, τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι ήρωές του δεν είναι ποτέ ευκολοδιάβαστοι ή προβλέψιμοι. Κάτω απ’τη ρόμπα της Νινέτας, το εξτρήμ μακιγιάζ της Λήδας, την αναμφισβήτητη κομψότητα της Γιάννας, την νεανική απλότητα της έφηβης Ηρώς, την elegant θηλυκότητα της Αλέκας που γεννήθηκε Αλέκος, υπάρχουν μαύρες τρύπες, ανεπούλωτες πληγές, εμμονές κι ένα σωρό μικρά πλοκάμια του Εγώ που ψάχνουν ευκαιρία ν’αγκαλιάσουν ασφυκτικά, να πονέσουν, να στραγγαλίσουν.
Όπως επίσης μια λύκαινα ξέρει πολύ καλά να κάνει. Όταν απειλείται.

Οι πέντε υπέροχες ηθοποιοί επί σκηνής (Ράνια Οικονομίδου, Βίκυ Βολιώτη, Νικολέτα Καρά, Ισιδώρα Δωροπούλου και Αγλαία Παπά) καταθέτουν το ταλέντο τους και τη θεατρική τους επάρκεια και ενάργεια στην σκηνοθετική μαεστρία της Νικαίτης Κουντούρη που χτίζει αργά αργά μια γνήσια «χατζηγιαννιδική» ατμόσφαιρα. Όπου κάτι ξέρεις ότι θα συμβεί, όπου όλοι και όλα συντονίζονται σε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα. Πίσω από βιτριολικές ατάκες μάνας-κόρης, τις αναμνήσεις μιας ταραγμένης εφηβείας, και έναν χαριτωμένο εσωτερικό κώδικα από εκφράσεις –κλισέ που ενώνει συμβολικά την παλιά με τη νέα γενιά, οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται σταδιακά ενώ, ταυτόχρονα, μια μυστηριώδης μεταφυσική σκιά όλο και βαραίνει μέσα στα δωμάτια του σπιτιού. Στο τέλος, κι αφού η κανονικότητα θα έχει διαταραχτεί για τα καλά, θα οδηγηθούμε σε μια απρόσμενη θυσία.

Παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες με κορυφαίες εκείνες της Ράνιας Οικονομίδη (Νινέτας, «με το ένα πόδι στον τάφο») και της Ισιδώρας Δωροπούλου (της «Το λέει η περδικούλα σου», ενορατικής Ηρώς).

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ