Η Άποψή μας για την παράσταση “Λυσιστράτη” από το Εθνικό Θέατρο στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Το Σάββατο 1 Αυγούστου βρεθήκαμε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Σωτήρη Κακίση και σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.
Η Λυσιστράτη γράφτηκε και διδάχτηκε το 411 π.Χ., είναι ένα από τα παλαιότερα και χαρακτηριστικότερα αντιπολεμικά έργα. Η υπόθεση πραγματεύεται τη σεξουαλική απεργία των γυναικών, με σκοπό να πείσουν τους άνδρες του να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Έργο βαθιά αντιπολεμικό με έντονο το αίσθημα για γαλήνη και ειρήνη ανάμεσα στους Έλληνες.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μας παρουσίασε μια διαφορετική εκδοχή της Λυσιστράτης. Θα την χαρακτηρίζαμε ως διασκευή καθώς αποτελεί ένα πάντρεμα του αρχαίου κειμένου με νεωτερικά στοιχεία. Σα να βλέπουμε πρόβα τζενεράλε θεατρικής παράστασης όπου οι ηθοποιοί διαφωνούν μεταξύ τους, αλλά και με το σκηνοθέτη, ο οποίος εμφανίζεται στη σκηνή εκνευρισμένος και ετοιμοπόλεμος για καυγά, γεγονός εντελώς αντίθετο με τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του έργου. Σίγουρα αυτή η εκδοχή της Λυσιστράτης, με στοιχεία του σήμερα και μερικώς προσαρμοσμένα στα δεδομένα της εποχής, κάποιους μπορεί να τους ξενίζει, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα νέο και διαφορετικό έργο, που ενδέχεται να μην είναι η Λυσιστράτη που ξέρουμε, αλλά μια άλλη Λυσιστράτη που έχει να διαχειριστεί το σήμερα.
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τα εξαιρετικά κοστούμια του Άγγελου Μέντη, πιο συγκεκριμένα το τέχνασμα της μάσκας, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στο θέατρο. Μας παραπέμπει τόσο στα αρχαία προσωπεία που φορούσαν στο θέατρο, όσο και στη μάσκα που είμαστε αναγκασμένη να φοράμε σήμερα. Η σκηνογραφία της Όλγας Μπρούμα λιτή, να θυμίζει από τη μια βομβαρδισμένο τοπίο και από την άλλη οι κρατήρες να σε κάνουν να νιώθεις ότι ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος και ταυτόχρονα ένα καζάνι που βράζει. Όλα άρτια και εναρμονισμένα με τον φωτισμό του Νίκου Βλασόπουλου.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών έδιναν τον παλμό στην παράσταση και ομολογουμένως ανέβαζαν το επίπεδο. Η Στεφανίου Γουλιώτη, ο Νίκος Ψαρράς, ο Στέλιος Ιακωβίδης και η Αγορίτσα Οικονόμου ξεχώριζαν για το χιούμορ και τον δυναμισμό τους στη σκηνή. Η Βίκυ Σταυροπούλου ήταν μια ευχάριστη, απλή και χωρίς υπερβολές. Η παρουσία του χορού ήταν κάπως αδύναμη σε σχέση με τους υπόλοιπους ήρωες, λες και κάπου χανόταν λίγο. Η κινησιολογία βέβαια ήταν εντυπωσιακή σε όλη την παράσταση γεμάτη κέφι και δυναμισμό, το ίδιο και η μουσική.
Το εντελώς απρόβλεπτο και διαφορετικό φινάλε της παράστασης, ίσως είναι ένας τρόπος να μάθουμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Πιθανότατα να κάνουμε με αυτόν τον τρόπο ειρήνη με τον εαυτό μας μιλώντας για τους δαίμονές μας.
Το σίγουρο είναι πως αυτή η Λυσιστράτη σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα εξαιτίας της διαφορετικότητας της και της προσέγγισης του σκηνοθέτη. Είναι ομολογουμένως κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που περιμένεις ότι θα δεις, όπου είτε θα αρέσει είτε θα ξενίσει τον θεατή.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quinta-theater.gr/to-ethniko-theatro-sto-archaio-theatro-epidayroy-me-toys-perses-kai-tin-lysistrati/
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 07/08/20
Θεατρολόγος