Η Άποψή μας για την παράσταση «Match» της Δανάης Λιοδάκη στο Πλύφα
Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
23/01/24
Στην αρχή του έργου η Ελ βραβεύεται. Εχει επινοήσει μια επιτυχημένη εφαρμογή ερωτικού ζευγαρώματος: Δεν επιλέγουν οι χρήστες το πιθανό τους ταίρι, όπως συμβαίνει στα dating apps, αλλά η ίδια η μηχανή, με την νοημοσύνη της, αναλαμβάνει να σταθμίσει τις πληροφορίες και να φτιάξει τους ιδανικούς συνδυασμούς. Ανάμεσά τους και άνθρωποι που ψάχνουν ακόμα «το ρομαντικό, τον υπερβατικό, το μεταμορφωτικό» έρωτα. Η Δανάη Λιοδάκη έγραψε και σκηνοθέτησε ένα έργο για τους επίμονους ονειροπόλους του σύγχρονου κόσμου.
Μέσα στο σκληρό, ανταγωνιστικό κι απρόσωπο κοινωνικό τοπίο του 21ου αιώνα, ο ρομαντικός έρωτας αγωνίζεται να επιβιώσει. Μην έχοντας άλλο τρόπο και καθώς η ζωή τρέχει με χίλια, οι νέοι άνθρωποι καταφεύγουν και στο διαδίκτυο για να βρούν σύντροφο.
Παρέλαση υποψηφίων ανδρών στη μικρή οθόνη του κινητού: Ο περιπετειώδης, ο απελευθερωμένος, ο διανοούμενος, ο παραδοσιακός, ο χυδαίος … Oι δυνατότητες φαντάζουν άπειρες ως το πολυπόθητο ραντεβού που κι αυτό εν τέλει μπορεί ν αποδειχτεί αδιάφορο, βαρετό, απογοητευτικό. Η και, πολλά υποσχόμενο, με απρόβλεπτη όμως συνέχεια.
Παράλληλα με όλα αυτά αλλά και σε στενή σύνδεση, οι beauty influencers, οι personal trainers, οι life coaches δουλεύουν (και μας δουλεύουν!) πυρετωδώς. Τίποτε στην τύχη, δηλαδή.
Η ηρωίδα Ελ, έχοντας την εμπειρία των απρόσωπων διαδικτυακών γνωριμιών και μη μπορώντας να ξεπεράσει τη ρομαντική της φύση, αποφασίζει να εναποθέσει την τελευταία της ελπίδα στις δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης. Παρέα με τους δυο κολλητούς της, την Αλίκη και τον Λέο, θα δημιουργήσουν το Μatchmaker, την καινοτόμα εφαρμογή που εγγυάται ιδανικούς συντρόφους και γνωριμίες με ευτυχισμένο τέλος. Κι όμως … το τέλος της ιστορίας της Ελ κάθε άλλο παρά ευτυχισμένο είναι.
Eίναι μια ωραία και εύστοχη προσέγγιση σ ένα θέμα διαχρονικό όπως το ερωτικό δόσιμο/δέσιμο και τι προσδοκάμε από αυτό στους καιρούς της αποξένωσης που ζούμε. Οι άνθρωποι που σκιαγραφούνται μοιάζουν αποστασιοποιημένοι και αμήχανοι μπροστά στις δεσμεύσεις που συνεπάγεται ο έρωτας. Σαν να έχουν αποφασίσει να του εκχωρήσουν όσο λιγότερη εξουσία γίνεται. Ο φοβερός σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης τον απομυθοποιεί συμπτύσσοντάς τον στο τρίπτυχο «ωκυτοκίνη-σεροτονίνη-τεστοστερόνη» και μας παρουσιάζει με ενθουσιασμό μια γυναίκα που παντρεύτηκε τον εαυτό της, τον μόνο που την αποδέχεται και την αγαπά άνευ όρων.
Εικόνες και εξωφρενικά φαινόμενα που βλέπουμε πια καθημερινά διανθισμένα με μπόλικο χιούμορ που τα κάνει πιο εύπεπτα αλλά όχι λιγότερο σημαντικά. Υπερκαταναλωτισμός, εμπορευματοποίηση των πάντων, απουσία ενσυναίσθησης, αδιέξοδα, βία. Όλα πάνω σε μια ευέλικτη σκηνή, ρέουν γοργά χάρη στο ταλέντο τριών νέων ηθοποιών που υποδύονται τους τρεις βασικούς χαρακτήρες και συγχρόνως ένα πλήθος από μικρότερες αναγνωρίσιμες φιγούρες των καιρών μας.
Ήταν η Μαρία Κωνσταντά (αεικίνητη κι υπέροχη στις άπειρες μεταμορφώσεις της κι απίστευτα εκφραστική ακόμα και με κεφάλι δεινόσαυρου), η Ευσταθία Λαγιόκαπα (εύθραυστη, ρομαντική κι αποφασιστική Ελ, μας άφησε άφωνους και με την εναέρια περφόρμανς της στη σκηνή του ονείρου), κι ο Αντώνης Χρήστου (ερμήνευσε επίσης πληθώρα ρόλων με φοβερό κωμικό ταλέντο που μας άγγιξε όλους αλλά και δημιούργησε την υπέροχη αφίσα της παράστασης).
Στα συν το ευέλικτο σκηνικό και τα πρακτικά κοστούμια του Νικόλα Καναβάρη, ο φωτισμός του Γιώργου Κασσάκου και η κίνηση σε διδασκαλία Στάλης Συμεών.
Στα πλήν τα βίντεο που νομίζω δεν λειτουργούσαν σωστά πάνω στις πτυχώσεις της κουρτίνας και το αφήγημα με την Βουγιουκλάκη που μου άφησε κάποια ερωτηματικά.
Σαν γενικό συμπέρασμα … Για μια ακόμη φορά η Δανάη Λιοδάκη/συγγραφέας συγκέντρωσε πολύ εύστοχα πολλά απ όσα απομονώνουν, απασχολούν αλλά και αποπροσανατολίζουν το σύγχρονο άνθρωπο και τα έβαλε με τέχνη απέναντι στο μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, τον έρωτα. Η Δανάη Λιοδάκη/σκηνοθέτης, ξανά σε θαυμάσια συνεργασία με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες της, μας έδωσε 90 λεπτά ωραίας θεατρικής πράξης, με γοργό ρυθμό και σε άψογο συντονισμό.