Η Άποψή μας για την παράσταση “Μια χώρα δυο αιώνες μετά” του Ανδρέα Φλουράκη

Tι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν’ τα φωτεινά τηλεπαιχνίδια;
Μην είναι οι φοβερές σειρές που ο ένας κύκλος τους ακολουθεί τον άλλον;
Μην είναι μία πορεία φοιτητών από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη;

Ο βραβευμένος συγγραφέας Ανδρέας Φλουράκης πραγματεύεται στο νέο του έργο πώς αντιμετωπίζεται η ελληνική ιστορία από τους σύγχρονούς του συμπολίτες. Άραγε τη γνωρίζουν, μπορούν να τη διαχειριστούν, μπορούν να «γράψουν» και εκείνοι «ιστορία»;

Στο έργο του Μία χώρα δύο αιώνες μετά μία υπαίθρια εκδήλωση αφιερωμένη στα διακόσια χρόνια από την επανάσταση ακυρώνεται. Κάποιοι «θεατές» που βρίσκονται ανάμεσα στο κοινό αντιδρούν και ανεβαίνουν στη σκηνή για να διαμαρτυρηθούν. Παρά τις προσπάθειες του φύλακα του χώρου αρνούνται να φύγουν. Καθώς δεν γνωρίζονται και παρά την αρχική αμηχανία, βρίσκουν έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας που τους επιτρέπει να μιλήσουν, μέσα από πειράγματα, παιχνίδια, τραγούδι και χορό και όταν αναζητούν το πιο επαναστατικό πράγμα που έχει κάνει ο καθένας στη ζωή του, γίνονται προσωπικοί. Επειδή η ελληνική ψυχή είναι εθισμένη στην ευθυμία, παραμερίζουν εντέλει τις όποιες διαφορές έχουν και γιορτάζουν μόνοι τους την εθνική επέτειο.

Ο Ανδρέας Φλουράκης γνωρίζει καλά τον τρόπο με λίγα λόγια να λέει πολλά. Στο συγκεκριμένο έργο αφήνει ελεύθερο το πηγαίο ιοβόλο χιούμορ του και, μέσα από διαλόγους φαινομενικά ανάλαφρους, καλεί τον θεατή σε ένα παιχνίδι αυτοκριτικής, προτείνοντας επιπλέον έναν δρόμο εποικοδομητικού διαλόγου, κάτι το οποίο στην χώρα μας γίνεται όλο και δύσκολο και επώδυνο. Το «Μία Χώρα δύο Αιώνες» αποτελεί συνέχεια της έρευνας του συγγραφέα πάνω στον σύγχρονο Χορό, μια συγγραφική έρευνα που ξεκίνησε το 2012 με το «Θέλω μια Χώρα» (ένα έργο που έχει ταξιδεύει σε τόσα πολλά μέρη του κόσμου) και συνεχίστηκε με «Τα Πράγματα που παίρνεις μαζί» και το περσινό έργο «Τα Αγάλματα Περιμένουν» (που φέτος είχαμε τη χαρά να δούμε στο Ηρώδειο).

Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, φτιάχνει με το υλικό του έργου απτούς χαρακτήρες και στήνει μία αληθινή γιορτή επί σκηνής. Η σκηνική σύνθεση που προτείνει συνταιριάζει την παράδοση με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Στον λειτουργικό καμβά του Φλουράκη, έναν καμβά πιο μοντέρνο από αυτούς που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η σκηνοθέτιδα, στήνεται μια δυνατή εικονοποιία και η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη υπογράφει ίσως την καλύτερη σκηνοθεσία της.

Η Γεωργία Μπούρδα επιλέγει μία έξυπνη σκηνογραφία αντάξια μίας «σεμνής» τελετής για τον εορτασμό των γενεθλίων της χώρας. Τα κοστούμια είναι αντιπροσωπευτικά τόσο των στιλιστικών τάσεων του σήμερα όσο της εποχής του επανάστασης. Σε αυτή την αισθητική γραμμή, βοήθησαν οι επιδαπέδιες φωτιστικές επιλογές της Ζωής Μολυβδά- Φαμέλη. Τέλος ο Θοδωρής Λεμπέσης υπογράφει την λειτουργική μουσική και πετυχαίνει να ενισχύσει την εορταστική Φελινική ατμόσφαιρα του έργου. Υπάρχει κάτι ερευνητικό στη μουσική του που συνταιριάζει με την ερευνητική διάθεση του ίδιου συγγραφέα, ο οποίος με κάθε του έργο αποφύγει την βολή της επανάληψης.

Οι Ιωσήφ Ιωσηφίδης και Θανάσης Κουρλαμπάς είναι δύο ηθοποιοί με ταλέντο, μεγάλη εμπειρία στο θέατρο και υποστηρίζουν τους ρόλους τους με φυσικότητα και άνεση. Η Αμαλία Νίνου ξεδιπλώνει για μία ακόμα το ταλέντο της (θυμίζουμε την ερμηνεία της στον ρόλο της εύθραυστης Λώρας στο Γυάλινο Κόσμο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου) και αμέσως σου δημιουργεί την εντύπωση ότι πράγματι πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με Υπερκινητικότητα, όπως και ο χαρακτήρας που υποδύεται. Ο Άρης Μπαταγιάννης, ένας ηθοποιός που θα ασχοληθούμε αρκετά μαζί του στο μέλλον, είναι πειστικότατος ως νεαρός φύλακα ο οποίος κάνει απλώς τη δουλειά του και σιγά-σιγά αποκαλύπτει μια περίτεχνα χαριτωμένη περσόνα, του. Η Μαρία Χάνου με την υποκριτική της σταθερότητα αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης, ειδικά όταν συνδυάζει το «μάθημα ιστορίας» με το «μάθημα γυμναστικής». Η Ράνια Σχίζα, την οποία και έχουμε θαυμάσει συχνά (είναι το δεύτερο έργο του Φλουράκη που πρωταγωνιστεί μετά το «Ασκήσεις για γερά γόνατα» στο Θέατρο Τέχνης) σε κάνει να κρέμεσαι από τα χείλη της, καθώς προσεγγίζει τον ρόλο της με παιγνιώδη και σαρκαστική διάθεση.

Το θεατρικό έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάπα Εκδοτική, το εντυπωσιακό εξώφυλλο είναι μια πρωτότυπη δουλειά των XSquare DesignLab (Χριστόφορος Κώνστα – Χρίστος Μαγγανάς) και το προλογίζει καθηγητής ο Πλάτων Μαυρομούστακος. Η παράσταση έκανε επίσημη πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης τον Ιούλιο και έχει ξεκινήσει μια περιοδεία στην Ελλάδα που κλείνει αυτόν τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα.

Αυτό που κυριαρχεί στη συγκεκριμένη δουλειά είναι η συλλογικότητα, το μεράκι, το πάθος να «κάνουμε θέατρο», κάτι που εν πολλοίς μας έχει στερηθεί λόγω πανδημίας. Χωρίς επικαιρικές γραφικότητες, η παράσταση αγκαλιάζει την Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του αύριο κυρίως με αγάπη.

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης
Επιμέλεια Κίνησης: Κατερίνα Γεβετζή
Σχεδιασμός Φωτισμού: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη
Φωτογραφίες: Χsquare DesignLab
Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Στάμου
Παίζουν οι ηθοποιοί αλφαβητικά: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άρης Μπαταγιάννης, Αμαλία Νίνου, Ράνια Σχίζα, Μαρία Χάνου.

Επόμενοι σταθμοί της περιοδείας
12 Σεπτεμβρίου: Δημοτικό Θέατρο Πεύκης
15 Σεπτεμβρίου: Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς
20 Σεπτέμβρη: Θέατρο Κολωνού

Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 06/08/21
Πολιτιστικός συντάκτης