Η Άποψή μας για την παράσταση “Μονόκλινο σε μπουάτ” της Όλγας Στέφου σε σκηνοθεσία Άννας Χατζησοφιά στο θέατρο Αλκμήνη

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
02/04/25

«Καμιά Μόνη, Καμιά Λιγότερη»

Το βιβλίο της Όλγας Στέφου κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2023 από τις εκδόσεις Agrafina. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο των προσωπικών βιωμάτων της συγγραφέως, μία εξομολόγηση για να εξορκιστούν οι δαίμονες και η κακοτυχία. Ένας μεγάλος έρωτας, ένας βιασμός ψυχής και σώματος, μία ασθένεια που τη συνθλίβει, κατάθλιψη. Η Στέφου μας αφηγείται αυτές τις εμπειρίες με ρεαλιστικό, σχεδόν ωμό λόγο, λεπτή αίσθηση του χιούμορ, κρυφή απόγνωση, αλλά και με εμφανή αισιοδοξία.

Η Άννα Χατζησοφιά, όπως η ίδια αναφέρει, ερωτεύθηκε το βιβλίο. Ένιωσε την ανάγκη της συγγραφέως να «μιλήσει», κατάλαβε πως στο βάθος έχει να αντιμετωπίσει μία αγωνίστρια και όχι μία ανθρώπινη ύπαρξη που αυτολυπάται και αναζητά τον οίκτο μας. Η Όλγα δεν εθελοτυφλεί στα προβλήματά της, τα αντιμετωπίζει με σθένος, υπομονή και επιμονή. Η Χατζησοφιά έχει αντιληφθεί ότι αυτά τα βιώματα, που μοιάζουν υπερβολικά να συμβαίνουν σε ένα άτομο, είναι όντως, πικρή αλήθεια, συνδέονται μεταξύ τους και αλληλοεπηρεάζονται. Στήνει με τη βοήθεια της σκηνογράφου Λαμπρινής Καρδαρά, (η οποία επιμελείται και τα κοστούμια της παράστασης) ένα «ονειρικό» σύμπαν, όπου εμφανίζονται οι τρεις Μοίρες, που κατά τη Θεογονία του Ησιόδου, ορίζουν, κάποιες φορές προμηνύουν τη γέννηση και την πορεία της ζωής του ανθρώπου. Ντυμένες στα λευκά, τυλίγουν και ξετυλίγουν ένα κόκκινο κουβάρι, αφηγούνται την ιστορία της Όλγας εναλλάσοντας ρόλους. Η Κλωθώ, η υφάντρα, κλώθει την τύχη της ζωής, η Λάχεσις ορίζει τι θα συμβεί στον βίο της, τεντώνοντας το νήμα και η Άτροπος, είναι ο θάνατος, κόβει το νήμα της ζωής της.

Οι Τζίνη Παπαδοπούλου, Ελένη Φίλιππα και Ιφιγένεια Καραμήτρου παρουσιάζονται σαν να είναι οι ίδιες αρχαίες θεότητες, αλλά ταυτόχρονα είναι και η Όλγα. Αλλάζοντας ρόλους πότε είναι εκείνη, πότε τα αγαπημένα της πρόσωπα, μητέρα και γιαγιά, πότε οι φίλες και η ψυχολόγος. Αφηγούνται τα πρώτα ανέμελα χρόνια, την κακοποίηση από τον αξέχαστο, μεγάλο της έρωτα, τα πρώτα αυτοάνοσα, τη σοβαρή ασθένεια, την Καζαμπλάνκα (σκλήρυνση κατά πλάκας), το βύθισμα στην κατάθλιψη (μπουάτ). Και οι τρεις ηθοποιοί είναι υπέροχες• χειρίζονται με άνεση την αλλαγή χαρακτήρα, διάθεσης, δίνουν το προσωπικό τους στίγμα σε κάθε ρόλο που έχουν αναλάβει να ερμηνεύσουν. Η Τζίνη Παπαδοπούλου μας ξάφνιασε ευχάριστα με τις φωνητικές της δυνατότητες. Η διδασκαλία της Χατζησοφιά καταφέρνει να αποδοθεί επί σκηνής ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ, τα κύρια χαρακτηριστικά του κειμένου. Η Φαίδρα Νταϊόγλου, η οποία έχει επιμεληθεί την κίνηση, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, καθώς βλέπεις τις τρεις ηθοποιούς να βηματίζουν σαν αερικά, ο Σταύρος Καρτάκης ακολουθεί τις εσωτερικές δονήσεις της ηρωίδας με τις μουσικές μελωδίες του και ο Διονύσης Γαγάτσος δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα με τους φωτισμούς του αναφορικά με τις ψυχικές αναταραχές που βιώνουν τα πρόσωπα του έργου. Όλοι μαζί, συγγραφέας, σκηνοθέτις, κινησιολόγος, ηθοποιοί, μουσικός και φωτιστής μας ταξιδεύουν σε μία άλλη πραγματικότητα, όπου η δύναμη της θέλησης για ζωή μπορεί να κινήσει γη και ουρανό, όπου το φως της ελπίδας και της αισιοδοξίας δεν σβήνει ποτέ.

Στο δελτίο τύπου διαβάζουμε «μια παράσταση που θα σας χαλάσει σίγουρα τη διάθεση». Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Εμείς είδαμε μία γυναίκα, να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της, να κρατά σφιχτά από το χέρι τη ζωή και να παλεύει με ότι τη στοιχειώνει. Και θα παλεύει μέχρι τέλους. Καλή σας θέαση!