Η Άποψή μας για την παράσταση “Ντ΄Εόν” του Renny Krupinski στο Θέατρο “Αγγέλων Βήμα”
Στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, είχαμε την ιδιαίτερη χαρά να γνωρίσουμε τον συγγραφέα του έργου, τον πολύ γλυκό και προσηνή Renny Krupinski. Διαβάζοντας το βιογραφικό του, διαπιστώσαμε ότι έχει ασχοληθεί με διάφορες δραστηριότητες, στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών (κι όχι μόνο). Η παρουσία του στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά έχει γίνει ιδιαίτερα αισθητή, καθώς έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο γνωστούς φορείς θεαμάτων στη Μεγάλη Βρετανία κι έχει κερδίσει σαφώς τη διεθνή αναγνώριση στο δύσκολο χώρο της ψυχαγωγίας.
Πολύπλευρος, πολυτάλαντος με πολυσύνθετη προσωπικότητα, που κατάφερε μέσα σ΄ένα βράδυ να μας γοητεύσει, όχι μόνον ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος. Κοινωνικός και πολύ επικοινωνιακός, με το χιούμορ και την πολύ θετική του διάθεση, δεν αρνήθηκε να μας υπογράψει στο πρόγραμμα της παράστασης και να συνομιλήσουμε, χωρίς ύφος ή υπεροψία.
Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος έπεσε “τυχαία” πάνω στην ιστορία του υπαρκτού προσώπου Ντ’Εόν, για τον οποίο έκανε εκτενέστατη έρευνα κι έγραψε τελικά το ομώνυμο βιβλίο του.
Ο Σαρλ Ζενεβιέβ Λουί Ωγκύστ Αντρέ Τιμοτέ Ντ΄Εόν Ντε Μπομών, γνωστός και ως Ιππότης Ντ΄Εόν, ήταν ένας Γάλλος διπλωμάτης, κατάσκοπος, αλλά και στρατιώτης, κατά τον Επταετή Πόλεμο. Έμεινε όμως στην ιστορία ως εξαιρετικός ξιφομάχος, μέθυσος, τρανσέξουαλ και αδίστακτος provocateur. Κατάφερε δε να σοκάρει και να διχάσει την υποκριτικά σεμνότυφη κοινωνία της εποχής του, με τη θηλυπρεπή στάση ζωής που ακολούθησε μετά από πέντε σχεδόν δεκαετίες ως άνδρας.
Αυτόν τον περίεργο και αμφιλεγόμενο χαρακτήρα περιέγραψε στο βιβλίο του ο Krupinski και μετέφερε στη σκηνή η Ανδρονίκη Αβδελιώτη. Ωραία απόδοση από την Αβδελιώτη. Δεν πέρασε ούτε μία σκηνή που να μη λυπηθούμε αυτόν τον μάλλον δύστροπο άνθρωπο, που στην πραγματικότητα ήταν μία μάλλον πονεμένη και διχασμένη (μεταφορικά) προσωπικότητα. Σημαντική απόφαση για την Αβδελιώτη να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει τον πρώτο ρόλο σ΄ένα τέτοιο έργο, ειδικά τώρα, που το θέμα της διαφορετικότητας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η Αβδελιώτη, ανταπεξήλθε επάξια στο δύσκολο αμφιτερόφυλο ρόλο με πολλά κωμικά και δραματικά στοιχεία. Με την πρέπουσα σοβαρότητα κι υποκριτική ωριμότητα, δεν εγκλωβίστηκε στην τελείως κόντρα λεπτεπίλεπτη εξωτερική της εμφάνιση κι υιοθέτησε τον διπλό, ελάχιστα πολιτισμένο, ελάχιστα ευγενή κι επίσης ελάχιστα ευχάριστο χαρακτήρα του Ντ΄Εόν, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια αμφισβήτησης κάθε φορά, ως προς την ταυτότητά του. Ειδικά στην σημερινή προχωρημένη ηλικία του, με τα προβλήματα από το αλκοόλ και τις ψευδαισθήσεις του, όπως παρουσιάζεται στο έργο.
Πειστικότατος ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, ως Τόμας Πλάμμερ. Σεμνός, σοβαρός, λογικός, σε αντίθεση με τον προκλητικό σύγχρονο χαρακτήρα της πλειονότητας των δημοσιογράφων όλου του κόσμου. Παρακολουθεί με σεβασμό την αφήγηση του Ντ΄Εόν και καταγράφει μόνον τα απολύτως απαραίτητα. Και στο τέλος…
Το στίγμα της στην παράσταση άφησε και η Αθηνά Μαυρομάτη, στο ρόλο της γλυκιάς κας Κόουλ. Σταθερή, ψύχραιμη, άκαμπτη και ατάραχη, αλλά και αξιοπρεπής, συναισθηματική, με μία μόνιμη λύπη ή και θλίψη στο βλέμμα της, έδωσε με απόλυτη επιτυχία το μοναδικό στήριγμα του Ντ΄ Εόν. Απολαυστικές η Ελεάννα Παναγουλέα και η Ποπέτα Σούκου σε ρόλους “διεφθαρμένους και ανήθικους”, αλλά χαριτωμένους κι αστείους παράλληλα, ως ικανότατες “mesdames”. Ειδικά στις ελαφρώς σκανδαλιστικές σκηνές. Ο Γιάννης Ίτσιος (ως δουλοπρεπής και σιχαμερός Ντε Σουαζέλ), ο Γιώργος Γογώνης (ως περιπαικτικός και χλευαστικός Κόμης ντε Γκερσύ), ο Δημήτρης Ξηρός (ως ύπουλος και ποταπός Σαρλ ντε Μοράντ) κι ο Σταμάτης Μπαντούνας (ως δολοπλόκος και μηχανορράφος Μπωμαρσαί), ήταν εξαιρετικά πειστικοί, μέσα στη ραδιουργία, τη σκευωρία και την ίντριγκα. Ο Ανδρέας Ζάκας, ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος, στο ρόλο του Λουδοβίκου IE΄, που έμεινε στην ιστορία ως αναποφάσιστος κι ανίκανος, αφιερώνοντας χρόνο, χρήμα κι ενέργεια (όλα τόσο απαραίτητα στο Γαλλικό Θρόνο) στις πάμπολλες ερωμένες του, έδωσε με το παραπάνω τον τύπο του αφελούς και χειραγωγούμενου απ΄αυτές Βασιλιά. Τέλος, ο Βασίλης Σαμαριτάκης στο ρόλο του παρεξηγημένου μονάρχη Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, έλαμψε με τη ζωηρή στάση του, τις παραστατικές κινήσεις του και τη σκηνική του δύναμη.
Φανταστικά τα κοστούμια εποχής της παράστασης, καθώς και οι πολύ ιδιαίτερες περούκες (με τα συμβολικά τους διακοσμητικά) από την Ανδρονίκη Αβδελιώτη και τον Νίκο Μαρμαροτούρη (ο οποίος επιμελήθηκε και τα ελάχιστα χαρακτηριστικά αντικείμενα του σκηνικού). Επίσης, αποτελεσματικός ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του ειδικού φωτισμού από τον Βασίλη Κλωτσοτήρα (που “φώτισε” έναν πολύ “σκοτεινό” χαρακτήρα). Καταλληλότατη η πρωτότυπη ατμοσφαιρική μουσική του Σπύρου Παπαθεοδώρου, που συνόδευε το έμψυχο υλικό.
Μην απατάσθε. Το Ντ΄ Εόν δεν είναι μια εύπεπτη παράσταση. Παρά τα πολλά “κωμικά” στοιχεία, προβληματίζει από την αρχή ως το τέλος, σ΄αυτήν τη μόλις δεύτερη μεταφορά του στο σανίδι, με την υπογραφή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου στη μετάφραση, σ΄αυτήν τη ζεστή σκηνή του “Αγγέλων Βήμα”. Το χειροκρότημα του κοινού, πάντως, πρέπει να τους αποζημίωσε όλους.
Της Βικτώριας Πέππα 14/01/2020