Η Άποψή μας για την παράσταση “O Kήπος” του Βruce Gouch με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη
Βρεθήκαμε στον υπέροχο χώρο του θεάτρου Παπάγου, σεβόμενοι τα μέτρα προστασίας για την υγείας μας, έχοντας σύμμαχο ένα ελαφρύ αεράκι και απολαύσαμε την παράσταση Ο κήπος (Tangled Garden) του Bruce Gooch, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.
Όπως πληροφορούμαστε από το δελτίο τύπου πρόκειται για το τελευταίο έργο του Bruce Gooch, ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχημένη καριέρα σε Η.Π.Α και Καναδά, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από την πρωταγωνίστρια Κάτια Σπερελάκη. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο απεικονίζει την σημερινή ζωή στις Η.Π.Α., πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ με έντονο πνεύμα αμφισβήτησης της προσωπικής επιλογής αλλά και με διάθεση συμφιλίωσης, αυτοβελτίωσης. Η αγάπη μπορεί να μην νικά πάντα, όμως, βοηθά να γίνουμε καλύτεροι και να αντιμετωπίσουμε κάθε εμπόδιο.
Ο Barry Carson οικοδόμος, βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ, ζει μόνος, σχεδόν αλκοολικός, έχει ψυχικά τραύματα και λόγω μίας πρόσφατης επέμβασης στο γόνατο είναι και προσωρινά ανήμπορος. Η εμφάνιση της Louise Meriweather νοσοκόμας του Βοήθεια στο σπίτι θα ταράξει την ησυχία του, θα αποκαλύψει έναν αγενή και βάρβαρο άνθρωπο. Εκείνη θα φύγει παραμένοντας έως το τέλος κυρία παρά την βάναυση συμπεριφορά του. Εκείνος θα καταλάβει πόσο άσχημα της φέρθηκε, θα την αναζητήσει για να ζητήσει συγγνώμη. Μέσα από τα ποιήματα θα γνωριστούν καλύτερα, θα αναπτυχθεί μία ωραία φιλία, και επειδή η ζωή δεν σταματά να μας εκπλήσσει, βλέπουμε πως μπορεί να αλλάξουν δύο άνθρωποι με λίγη τρυφερότητα και αγάπη.
Η μετάφραση της Κάτιας Σπερελάκη ήταν αρκετά ικανοποιητική, αν και χρειάζεται να γίνει μία ακόμα επιμέλεια κειμένου. Φαίνεται, όμως, πως έχει αντιληφθεί το πνεύμα του συγγραφέα και το αποδίδει με πειστικότητα.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά καταφέρνει να βρει την ισορροπία μεταξύ δύο αντίθετων χαρακτήρων που ο καθένας τους έχει μία πορεία με ανασφάλειες και φοβίες. Φροντίζει να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα είτε με κωμική είτε με ρομαντική διάθεση. Ο Στέλιος Μάινας ως Barry Carson αποδίδει τον σχεδόν μισάνθρωπο βετεράνο πειστικότατα. Αργότερα γίνεται ένα παιδί που θέλει να μάθει, γοητεύεται από την ποίηση και γίνεται αισθητή η αλλαγή του σε έναν συμπονετικό άνθρωπο.
Η Κάτια Σπερελάκη ήταν κάπως επιδερμική στην απόδοση του πλούσιου ψυχικού κόσμου της Louise Meriweather, αλλά κάνει μία πολύ φιλότιμη προσπάθεια και υπήρξαν στιγμές που κατάφερε να μας συγκινήσει.
Τα κοστούμια της παράστασης που επιμελήθηκαν οι Λήδα Σπερελάκη και Αγγελική Αθανασιάδου μας έδωσαν πολύ εύστοχα την κοινωνική ταυτότητα των χαρακτήρων. Δεν μπορούμε, όμως, να πούμε το ίδιο και για τα σκηνικά, ειδικά για τα πολύχρωμα μετακινούμενα χωρίσματα που περισσότερο δυσκόλευαν τους ηθοποιούς, παρά τους εξυπηρετούσαν. Επίσης, ο κήπος θα έπρεπε να ήταν περισσότερο αληθοφανής, καθώς και κάποια σκηνικά αντικείμενα δεν έτυχαν της προσοχής που έπρεπε.
Η επιμέλεια του φωτισμού ανήκει στον Γιώργο Αγιαννίτη, ο οποίος έκανε πολύ καλή δουλειά σε γενικές γραμμές, όμως, θα θέλαμε, λίγο πιο μαλακό φωτισμό στις σκηνές που οι δύο χαρακτήρες έχουν πλέον έρθει πιο κοντά.
Η Χρυσηίς Λιατζιβίρη που έχει αναλάβει την επιμέλεια κίνησης και τις χορογραφίες της παράστασης έβαλε το δικό της λιθαράκι στο να ολοκληρωθεί η παρουσίαση του έργου επί σκηνής.
Η παράσταση Ο κήπος (Tangled Garden) θα περιοδεύσει και σε άλλους δήμους της Αττικής και θα περάσετε ένα βράδυ που θα νιώσετε πως η ζωή είναι παιχνίδι και πως η αγάπη και η τρυφερότητα μπορούν να δώσουν στιγμές ευτυχίας. Καλή σας θέαση!
Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 10/09/20
Πολιτιστικός συντάκτης