Η Άποψή μας για την παράσταση “Ω! Τι ευτυχισμένες μέρες” του Μπέκετ στο θέατρο Τόπος Αλλού

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
20/03/23

Ο Samuel Beckett με το έργο του Ω! Τι Ευτυχισμένες μέρες επισκέπτεται για μία ακόμα φορά το θέατρο Τόπος Αλλού.

Ένα έργο που η ανθρώπινη ύπαρξη μοιάζει με αιωρούμενη μαριονέτα στον χωροχρόνο, μια ανθρώπινη μαριονέτα που βυθίζεται αργά, αλλά, σταθερά στο απύθμενο κενό της ανυπαρξίας. Ο Beckett καταγράφει τα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου, αναζήτηση ταυτότητας, απουσία επικοινωνίας, το έτος 2023, εξήντα τρία χρόνια μετά τη συγγραφή του έργου, με τη φρούδα ελπίδα να δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως τι εστί άνθρωπος, τι εστί χρόνος, είναι δυνατή η συνύπαρξη και η κατανόησή του;

Ο Νίκος Καμτσής αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει ένα πραγματικά δύσκολο έργο, αλλά, καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στα κωμικά και τα τραγικά συμβάντα της καθημερινότητας της Ουΐννυ, παρόλο που μας έλειψαν οι «σιωπές» του Beckett.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου δεν υποδύεται την Ουΐννυ, γίνεται η Ουΐννυ. Καθώς είναι αναγκασμένη να φέρει εις πέρας έναν πικρόχολο και δυσνόητο μονόλογο καθηλωμένη από τη μέση και κάτω, σε όλη τη διάρκεια του έργου, ώσπου στο τέλος να φαίνεται μόνο το κεφάλι της, τα χέρια και η φωνή της, αρχικά, είναι τα μέσα επικοινωνία της για να καταλήξει η ερμηνεία της να στηρίζεται μόνο στο εκφραστικό της πρόσωπο. Την ακολουθούμε στις εναλλαγές των συναισθημάτων της μέσα από μία ευφράδεια λόγου με ειλικρίνεια χωρίς υπερβολές.

Μαζί της ο Δημήτρης Νικολόπουλος στον ρόλο του Ουΐλλυ, που κάνει την έκπληξη με την ερμηνεία του. Αν και ο Beckett, θέλει τους ήρωές του σχεδόν συνομήλικους, ο Νικολόπουλος παρόλο που είναι αρκετά νεότερος από τον Ουΐλλυ του συγγραφέα μας πείθει πως είναι ο κουρασμένος σύντροφος της Ουΐννυ, γήινος και εκφραστικότατος, δείχνει τόσο παρών αλλά ταυτόχρονα και τόσο απών.

Το σκηνικό της Μίκας Πανάγου, ένα γυναικείο κεφάλι προφίλ, δεσπόζει στον σκηνικό χώρο θέτοντας ένα εύστοχο ερώτημα, μήπως ότι μας καταπιέζει και μας περιορίζει είναι προϊόν των σκέψεων μας; Αυτή την εικασία για τον συμβολισμό του γυναικείου κεφαλιού υποστηρίζουν οι φωτισμοί του Γιάννη Ζέρβα, αλλά, αφουγκράζονται και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των Ουΐννυ και Ουΐλλυ. Με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ζευγαριού εναρμονίζεται και η εξαίσια μουσική του Κώστα Χαριτάτου, ιδιαίτερα στα σημεία που η Ουΐννυ σιγομουρμουρίζει γνωστή μελωδία.

Το πέρας της παράστασης μας βρίσκει να σκεφτόμαστε τη δική μας καθημερινότητα και να αποδεχόμαστε πόσο επίκαιρος είναι ο μπεκετικός λόγος στην επανεκκίνηση της μετά-πανδημικής εποχής.