Η Άποψή μας για την παράσταση «Οι Κάλπηδες» στο Θέατρο Μπέλλος.

Γράφει η Ελένη Αντωνίου
23/05/24

«Προς μια απλότητα που φαίνεται να χάνεται ή αλλιώς πως να διδάσκεις όταν καθρεφτίζεσαι »
«Οι Κάλπηδες»

Η ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει το διήγημα του Στράτη Μυριβήλη « οι Κάλπηδες» και το ανεβάζει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Μπέλος. Έχοντας στις αποσκευές τους άλλα οκτώ ανεβάσματα από το 2012 η ομάδα με κύρια ιδρυτικά μέλη τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, την Αγγελική Μαρίνου, το Ελισσαίο Βλάχο και τον Δημοσθένη Ξυλαρδιστό επιστρατεύει το χιούμορ ως ύστατο όπλο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κοινωνικο – πολιτική συγκυρία που το να δούμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη μοιάζει η μόνη ουσιαστική επιλογή για την εξέλιξή μας επιστρέφοντας στη μέθοδο με την οποία ξεκίνησαν με τη δραματοποίηση της λογοτεχνίας. Στόχος της παράστασης είναι μέσα από το γέλιο μικροί και μεγάλοι να αναγνωρίσουν τα ελαττώματά του άλλου που διέπουν τον ελληνικό λαό με προσδοκία αυτά να αποβληθούν.

Το έργο διαδραματίζεται στη Λέσβο όπου δύο ξακουσμένοι απατεωνίσκοι ο Ψευτοθόδωρος στη Χώρα και ο Καλπομανώλης στη Συκαμιά κομπάζουν ότι κανένας δεν τους ξεπερνά στην πονηριά και στην μπαμπεσιά. Επειδή δεν αντέχουν να ακούν ο ένας για τα επιτεύγματα του άλλου βάλθηκαν να βρουν τον ανταγωνιστή τους ώστε να τον κοροιδέψουν και να αποδείξουν ποιος είναι ο πρωταθλητής.

Μετά από μια σειρά από ευτράπελα ο ένας ξεγελάει τον άλλο και ξεγελιέται με την ισοπαλία να μοιάζει το πιο δίκαιο αποτέλεσμα. Σε αυτή την διαδικασία αναζήτησης του Αρχικάλπη ανακύπτουν ζητήματα τιμής και αξιοπρέπειας που αφορούν τα εθνικά τοπόσημα και αποκαλύπτουν την μακραίωνη παράδοση εξαπάτησης του άλλου.

Οι τρεις ηθοποιοί  Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός αναλαμβάνουν με παροιμιώδη δεξιοτεχνία να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες του Μυριβήλη και να μας υπενθυμίσουν την αξία του λαικού θεάτρου σε μια ιστορία που πρέπει όλοι να ακούσουμε και να δούμε.

Έχοντας ως εργαλεία τις πρακτικές της comedia dell arte, τη ζωηρή κίνηση, συμβολικά και πρακτικά σκηνικά αντικείμενα, τη παιχνιδιάρικη υπαινικτική μουσική οι τρεις ηθοποιοί καταφέρνουν να σφυριλατίσουν μια εξαιρετικά ζωντανη σκηνική αφήγηση παραμένοντας παρόντες χωρίς διδακτισμό και έπαρση.

Η σκηνοθεσία με την σειρά της καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κώδικα ζεστασιάς και οικειότητας μεταξύ θεατών και ηθοποιών. Είναι άλλωστε εγγεγραμμένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο, το λεγόμενο ελληνικό ταμπεραμέντο το οποίο γίνεται αντικείμενο κριτικής χωρίς αφ’υψηλού επικρίσεις και σύνθετα σκηνοθετικά τερτίπια. Από την αρχιτεκτονική του σκηνικού χώρου, την επιλογή των λεκτικών κωδίκων, την κίνηση των ηθοποιών μέχρι τη δημιουργία ατμόσφαιρας με τη χρήση των φωτών και την επιλογή των ρούχων και τη διάδραση ηθοποιών και θεατών η Ομάδα «Πτωχαλαζόνες» μας υπενθυμίζει τη δύναμη και την αξία του λαικού θεάτρου σφυριλατώντας μια αδιάρρηκτη και ασυνείδητη σχέση μεταξύ των παραδοσιακών μορφών θεάτρου και του σήμερα ως μια μορφή υπενθύμισης που θα έπρεπε να μας αφορά περισσότερο.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ/