Η Άποψή μας για την παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα με τον Δημήτρη Καταλειφό
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
04/09/23
Η τραγωδία Οιδίπους επί Κολωνώ εδιδάχθη το 401 π.Χ. πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Σοφοκλή από τον εγγονό του. Ο Σοφοκλής προσπαθεί να κατανοήσει τον θάνατο, την έννοια του θανάτου μέσα από αυτή την τραγωδία. Το ηθικό των Αθηναίων πολιτών έχει κλονιστεί εξαιτίας του πολύχρονου Πελοποννησιακού πολέμου, η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν είναι πλέον τόσο δυνατή και η πόλη βιώνει οικονομική, ηθική και πολεμική απώλεια. Στόχος του τραγικού ποιητή είναι η εμψύχωση των συμπολιτών του και να θυμίσει ξεχασμένες αρετές και αξίες. Παρουσιάζει, λοιπόν, έναν ανθρωπιστή ηγέτη που αγκαλιάζει, προστατεύει, και προσφέρει ασφάλεια στον εξόριστο, πρόσφυγα, τυφλό Οιδίποδα.
Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη και του Θάνου Τσακνάκη υπακούει στο πνεύμα της τραγωδίας του Σοφοκλή, επιτρέπει στον λόγο να ρέει, τονίζοντας το θεατρικό στοιχείο και έτσι επιτρέπει στον θεατή να απολαύσει την παράσταση.
Ο Γιώργος Σκεύας μένει στην πρώτη ανάγνωση του έργου, δεν εμβαθύνει, στέκεται αμήχανος απέναντι στο όλο εγχείρημα και ευτυχώς, για εκείνον έχει επιλέξει ικανούς ηθοποιούς που μπορούν μόνοι τους να «σταθούν» και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ρόλου τους.
Ο Δημήτρης Καταλειφός δίνεται ψυχή και σώμα στον ρόλο του γέροντα Οιδίποδα με κλειστά μάτια σε όλη τη διάρκεια του έργου. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη (Ισμήνη) και η Αγγελική Παπαθεμελή (Αντιγόνη) αντιμετωπίζουν τον ρόλο τους ως κόρες ενός ανήμπορου πατέρα με τρυφερότητα. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (Θησέας), ο Χρήστος Σαπουντζής (Κρέων) και ο Μάξιμος Μουμούρης (Πολυνείκης), έμπειροι ηθοποιοί και οι τρεις τους κατάφεραν να χρωματίσουν τους ρόλους τους με τη δική τους προσωπικότητα. Μία πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών Αντώνης Αντωνιάδης, Πάνος Αποστολόπουλος, Νίκος Δερτιλής, Γιώργος Μπουτσίκας, Νίκος Νίκας, Γιώργος Νούσης, Πάρις Παρασκευάδης, Γιώργος Φριντζήλας αποτελούν τον χορό, που παραμένει στην ορχήστρα, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αμήχανος, αλλά, ευτυχώς, με πολύ καλή άρθρωση και συνέπεια. Δεν βοηθήθηκε ούτε από τον Damiano Οttavio Bigi που υπογράφει την χορογραφία της παράστασης. Ξεχωρίσαμε τους Νίκα, Αποστολόπουλο και Νούση. Ιδιαίτερα ο τελευταίος ερμήνευσε άψογα τον ρόλο του Άγγελου.
Η Λίλη Πεζανού επιμελείται τα κοστούμια χωρίς έμπνευση, που φαντάζουν στα μάτια μας άχαρα και άκομψα. Προτείνει καμμένους κορμούς δέντρων να πλαισιώνουν το ιερό των Ευμενίδων, μία ξεκάθαρη νύξη στην καμένη γη του Αττικού τοπίου και όχι μόνο. Η Σήμη Τσιλάλη γράφει υπέροχη μουσική που προσδίδει «ατμόσφαιρα» στην παράσταση, μία «ατμόσφαιρα» που υποστηρίζεται εύστοχα από τις εναλλαγές φωτός και σκότους του Λευτέρη Παυλόπουλου.
Παρακολουθήσαμε μία παράσταση, η οποία στηρίχτηκε στην ερμηνεία του κεντρικού ήρωα και οι υπόλοιποι ήταν οι δορυφόροι της για να λάμψει εκείνος. Αυτή η αντιμετώπιση δεν ταιριάζει στην προσωπικότητα και στην πορεία ενός τόσο καταξιωμένου ηθοποιού, όπως είναι ο Δημήτρης Καταλειφός. Καλή σας θέαση!