Η Άποψή μας

Η άποψή μας για την παράσταση “Παιχνίδια στη σοφίτα” της Lillian Hellman

Η Αμερικανίδα θεατρική συγγραφέας Lillian Hellman μας είναι γνωστή από το έργο της Μικρές Αλεπούδες, το οποίο έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές στο ελληνικό θέατρο, καθώς και τους Ψιθύρους (2019) που ήταν πρώτη συνάντηση του Αλέξανδρου Κοέν με τη συγγραφέα. Η Hellman δεν δίσταζε να ασκεί κριτική για τον τρόπο ζωής των συμπολιτών της μέσα από τα κείμενά της. Τα Παιχνίδια στη Σοφίτα έκαναν παγκόσμια πρώτη στο θέατρο Hudson της Νέας Υόρκης τον Φεβρουάριο του 1960 σε σκηνοθεσία Άρθουρ Πεν και πήρε βραβείο New York Drama Critics Circle Award ως το καλύτερο θεατρικό έργο της σαιζόν 1959 – 1960. Οι ακροατές του ραδιοφώνου της ΕΡΤ απόλαυσαν το έργο σε ραδιοσκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη τον Σεπτέμβριο του 1977 με τους Αλίκη Αλεξανδράκη, Αγνή Βλάχου, Νίκο Γαροφάλλου, Ματίνα Καρρά, Κώστα Κοντογιάννη, Γιώργο Μπαγιώκη, Ελευθερία Σπανού και Τάσο Χαλκιά.

Οι αδελφές Άννα και Κάρι έχουν μείνει ανύπαντρες, ζουν σε μία σοφίτα και η σκέψη τους είναι πάντα στον αδερφό τους, Τζούλιαν. Εκείνος είναι παντρεμένος με τη Λίλυ και επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι ξαφνικά και με πολλά χρήματα. Οι Άννα και Κάρι αγνοούν πως έχει βρει τα χρήματα ο μικρός τους αδερφός και σιγά σιγά οι εύθραυστες ισορροπίες διαλύονται.

Στα έργα της Hellman οι σχέσεις μεταξύ των αδερφών είναι δύσκολες, τη θέση της αγάπης έχει πάρει η κτητικότητα και στο συγκεκριμένο έργο είναι έντονη η αίσθηση αιμομικτικής διάθεσης και ζήλειας στα όρια του φθόνου. Είναι έντονη η αντιπαλότητα των δύο γυναικών για τον νεαρό άντρα, που τώρα πια δεν έχει την ανάγκη τους. Εκείνες κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τον μικρόκοσμό τους, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και τροφοδοτούν συνεχώς την καθημερινότητα τους με φαντασιώσεις.

Δυστυχώς, ούτε ο αδερφός έχει καταφέρει να ωριμάσει, να «ενηλικιωθεί». Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του έργου• αγαπημένα αντικείμενα που δεν μας χρειάζονται πια είναι συνηθισμένο να τα κρατάμε φυλαγμένα σε κάποιο μπαούλο μιας αποθήκης ή μιας σοφίτας, έτσι και οι ήρωες της Hellman, έμειναν «παιδιά» και συνεχίζουν να κάνουν σκανταλιές στη σοφίτα του πατρικού τους.

Ο Αλέξανδρος Κοέν μεταφράζει με προσοχή και ευλαβική συνέπεια το κείμενο, συλλαμβάνοντας τις προθέσεις της συγγραφέως και σκηνοθετεί δίνοντας έμφαση στο ψυχολογική κατάσταση των προσώπων, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα μυστηρίου. Βοηθά το σκοτάδι να απλωθεί και μέσα στην καρδιά των αδερφών και πετυχαίνει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό να είναι σχεδόν δυσδιάκριτα.

Η Τζούλη Σούμα είναι η Άννα, η μεγάλη αδερφή και μοιάζει σαν «μαμά» για την Κάρι και τον Τζούλιαν. Ερμηνεύει τον ρόλο της χωρίς περιττά στολίδια, εξωτερικεύει τον ψυχισμό της μεγαλοκοπέλας και είναι σίγουρη για κάθε κίνησή της.

Η Κάρι της Θεοδώρας Σιάρκου είναι μία παθιασμένη γυναίκα με έντονη μυστικοπάθεια. Βιώνει τον ρόλο βαθιά μέσα της και αποδίδει τη συναισθηματική της φόρτιση με απίστευτη ένταση χωρίς να υπερβάλλει.

Η Γεωργία Μαυρογεώργη υποδύεται τη μητέρα της Λίλυ, Αλμπερτίν, με δυναμισμό, γνωρίζει τα όριά της και εκπέμπει σκληρότητα αλλά και γλυκύτητα όπου οι περιστάσεις επιβάλλουν μία ανάλογη στάση.

Η Μαριάννα Κιμούλη είναι η Λίλυ, μια κοπελίτσα με ευαίσθητο ψυχισμό, ότι κάνει το κάνει με ένταση, αν και δεν ταίριαζε σε όλες τις περιπτώσεις. Αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο και να επιλέγει την υπερβολή αλλά μέσα από τη διδασκαλία κάποιου έμπειρου σκηνοθέτη μπορεί να γίνει μία ηθοποιός που θα αφήσει το δικό της αποτύπωμα στο καλλιτεχνικό στερέωμα, όπως έχουν ήδη κάνει οι υπόλοιπες κυρίες του θιάσου.

Ο Σόλων Τσούνης είναι ο μυστηριώδης Τζούλιαν. Ο ηθοποιός καταφέρνει να χειριστεί το γεγονός ότι αποτελεί αντικείμενο πόθου και για την αδερφή του, εκτός από τη γυναίκα του αλλά δεν βγαίνει αλώβητος από αυτή την κατάσταση.

Η σκηνογραφία του Γιάννη Μετζικώφ, που επιμελείται και τα κοστούμια, μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στο 1900. Οι επιλογές του υπογραμμίζουν την πνιγηρή ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι των αδερφών, η οποία ενισχύεται και από τους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.

Στο θέατρο Χυτήριο θα δείτε μία παράσταση με ρυθμό, ένταση, ειλικρινείς ερμηνείες και ίσως να παρασυρθείτε συναισθηματικά από τη ματαίωση των ονείρων των χαρακτήρων που δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τα στενά όρια της σοφίτας τους. Καλή σας θέαση!!

Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 15/04/22
Πολιτιστικός συντάκτης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.