Η Άποψή μας για την παράσταση “Πετριχώρα, η ιστορία του Γιοφυριού της Άρτας” στο Θέατρο Τ

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
04/03/25

«Η μυρωδιά της γης με τις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Η χώρα που τα πουλιά μιλούν κι οι γυναίκες θυσιάζονται για να θεμελιωθεί ο κόσμος.»

Το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι «Το γεφύρι της Άρτας» με τις διάφορες εκδοχές του που υπάρχουν στα Βαλκάνια αποτελεί πηγή έμπνευσης για να δημιουργηθεί μία ελεγεία για τη φύση, την παράδοση, τον άνθρωπο.

Το κείμενο της παράστασης γράφει η Αμαλία Κοντογιάννη, η οποία συνθέτει πρωτότυπα κείμενα με αποσπάσματα από ποιήματα, θεατρικά έργα και δημοτικά τραγούδια. Είναι ένα κείμενο με έντονα λυρικά στοιχεία τα οποία ακολουθούν άλλοτε ομοιοκατάληκτο στίχο άλλοτε όχι.

Ο σκηνοθέτης Χάρης Θώμος, που φαίνεται πως έχει βαθιά γνώση των παραδόσεων, διδάσκει έναν εννεαμελή θίασο και δημιουργεί ένα σκηνικό αριστούργημα. Κατά την προσέλευση των θεατών ακούγεται ένα ηχητικό εμπνευσμένο από αποσπάσματα βιογραφιών σημαντικών γυναικών και από κείμενα των συντελεστών κατά τη διάρκεια των προβών. Οι ηθοποιοί υποδέχονται τους θεατές στο φουαγιέ του θεάτρου «τυφλοί» ψιθυρίζοντας ακατάληπτα, σαν να ακούγεται θρόισμα φύλλων. Ανεβαίνουν στη σκηνή και μεταμορφώνονται σε δέντρα, σε πουλιά, σε πέτρες. Η κίνησή τους έχει κάτι το μυστικιστικά αέρινο, σαν να χορεύει η ίδια η ηπειρωτική γη, επιμέλεια κίνησης Μαριάνθη Ψωματάκη. Η σκηνογραφία της Κατερίνας Κουκότα και τα κοστούμια της Νεφέλης Νικολαΐδη δημιουργούν μία υπέροχη εικαστική εικόνα καθώς μπροστά μας «ζωντανεύει» η ύπαιθρος ενώ και το κοστούμι της Λυγερής είναι ένα κομψοτέχνημα. Ο Μάριος Αποστολακούλης δημιουργεί ηχητικά τοπία όπου το δημοτικό τραγούδι ενώνεται με τους ήχους της φύσης και τους παλμούς της ερωτευμένης καρδιάς. Η Αθηνά Μπανάβα επιμελείται τον φωτισμό της παράστασης δίνοντας έμφαση στη συναισθηματική φόρτιση των ηθοποιών, αφού αφήνει το σκοτάδι να συνδιαλέγεται με το φως, με απαλές αλλαγές σαν χάδι σε τρυφερή επιδερμίδα.

Η Λυγερή της Ευαγγελίας Μπότση με το σχεδόν παιδικό πρόσωπο και την αισθαντική φωνή όταν τραγουδά έχει κάτι το ξεχωριστό και το μοναδικό. Ο Πρωτομάστορας του Δημήτρη Κρίκου εκφράζει με κάθε ίνα του κορμιού και της ψυχής του, την εσωτερική του πάλη, την προδιαγραμμένη διαδρομή από την απόλυτη ευτυχία στον αβάσταχτο πόνο. Η Αριάδνη Κώστα είναι το Πουλί, είναι ένα πραγματικό πουλί επί σκηνής, καθώς οι εκφράσεις του προσώπου της και η κίνηση του σώματος της είναι τόσο καλοδουλεμένα που νομίζεις ότι έχει αλλάξει υπόσταση. Οι Άννα Μαρία Γάτου, Νεφέλη Γκικόγλου, Γιούλη Ευθυμίου, Λένα Νεστορίδου, Γεωργία Ποντσούκτση και Θάνος Πουμάκης είναι τα μέλη ενός χορού-ύμνου στη φύση, είναι τα μέλη μίας τελετουργίας για τη ζωή, την ελευθερία, τον θάνατο. Σαν ένα σώμα κινούνται, χορεύουν, ερμηνεύουν και τραγουδούν. Όλοι μαζί οι συντελεστές της Πετριχώρα, η ιστορία του Γιοφυριού της Άρτας προσπαθούν να δώσουν απάντηση σε ένα παλιό ερώτημα, όπως αναγράφεται στον πρόλογο του προγράμματος: «Μπορούν να συμβαδίσουν το ατομικό και το συλλογικό, η πρόοδος και η παράδοση, η επιστήμη και η φύση;»