Η Άποψή μας για την παράσταση “Pigalle” στο Θέατρο Olvio

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
10/04/25

Ένα Πιγκάλ κι ένα Μπονσάι-Διαφορές και ομοιότητες.

Πέρασα μιάμιση ώρα στο σαλονάκι του Ντίνου και της Μαρίας. Μαζί τους ήταν και το αφεντικό του Ντίνου που ήρθε να φάνε παρέα και να συζητήσουν για δουλειές
Μια τόσο ήρεμη και σίγουρη ατμόσφαιρα κι όμως μου τάραξε τα σωθικά. Νομίζω όλοι κάπως έτσι νιώσαμε.

Απ’την αρχή, στη θέα του ζευγαριού σου γεννιούνται ερωτηματικά. Ο Ντίνος ομιλητικός και κινητικός δεν κρύβει την αγωνία του για την καλή έκβαση αυτής της συνάντησης. Σχεδιάζει στη λεπτομέρειά της μια ιδανική συνεύρεση κι η Μαρία είναι εκεί για να τον υπηρετεί με κάθε τρόπο. Η βουβή της παρουσία, οι νευρικές της κινήσεις και τα μαύρα γυαλιά που δεν αποχωρίζεται, μας δείχνουν ότι είναι μια γυναίκα φοβισμένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Ήδη νιώθεις το ζευγάρι σαν ένα τεράστιο μυστικό που παλεύει να βγει στην επιφάνεια. Κι έπειτα, έρχεται ο κ. Στάθης. Ένα χαμογελαστό αφεντικό, έξω καρδιά! Που όμως ξέρει να επιβάλλει τη θέληση του κάθε στιγμή. Εμφανίζεται μ’ένα μπονζάι ανά χείρας κι ένα σκασμό οδηγίες περί φροντίδας, αφοσίωσης και υπομονής. Ο Ντίνος είναι παλιός υπάλληλος κι έχει οικειότητα μαζί του. Με κουτοπονηριά και δουλικότητα προσπαθεί να τον φέρει στα νερά του. Τον καλοπιάνει γιατί σήμερα θα προσπαθήσει να ξεκολλήσει για τα καλά απ την μετριότητα της ζωής του. Κυνηγάει ένα «μπράβο» κι ένα πράσινο φως για ν αγκαλιάσει τ’όνειρό του. Κάτι φτηνό και ταπεινό κρύβει αυτό το όνειρο μα που για κείνον είναι έμπνευση, στόχος ζωής, … ένα θαύμα!

Φυσικά και τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν, ούτε θα γίνουν όπως σχεδιάζονται. Το καλό το ουίσκι, το φαγητό που σιγοψήνεται, οι φιλοφρονήσεις και οι νοσταλγικές αναδρομές δεν φτάνουν για να βρεθούν τελικά κοινοί τόποι για τους δύο άνδρες. Ο Στάθης έχει τα δικά του σχέδια κι ο Ντίνος δεν είναι μέρος απ’αυτά. Ένας άνθρωπος καταδικασμένος να ζει με την ελπίδα, νιώθει να καταρρέει εντελώς. Η βία που δεν έπαψε να υποβόσκει απ την αρχή δίνει τη χαριστική της βολή. Η Μαρία σπάει τη σιωπή της και καπνίζοντας ένα τσιγάρο λύτρωσης μας διηγείται, μας εξηγεί, ίσως και έμμεσα μας δικαιολογεί. Αφού δεν μπορούμε ν αλλάξουμε το παρελθόν μας, τα βαθειά τραύματα θα μας ακολουθούν για πάντα.

Μια ακόμα σκοτεινή ιστορία του ιδιοφυούς Γιάννη Κεντρωτά που εξισορροπείται από μεγάλες δόσεις χιούμορ, όμως, χωρίς το γέλιο να είναι ξέγνοιαστο αλλά ένας σωτήριος τρόπος εκτόνωσης. Καυστικός και υπαινικτικός μασκαρεύει απ ‘ην πρώτη στιγμή το οδυνηρό και το απεχθές με μικροαστική ψιλοκουβέντα λίγο υποκριτική, λίγο χειριστική, λίγο ανούσια μέχρις ότου αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για όλους.

Ο Μιχάλης Κοιλάκος σκηνοθετεί και πάλι τους ηθοποιούς της ομάδας 451F Performing Arts γνωρίζοντας καλά πως να βγάλει από τον καθένα τον καλύτερό του εαυτό. Ο Φοίβος Συμεωνίδης δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία σαν Ντίνος. Η σκοτεινή κι εξουσιαστική του πλευρά, μ’αλλα λόγια ο βίαιος κι απελπισμένος εαυτός του, κρύβεται επιμελώς πίσω από ένα χαμόγελο-βιτρίνα, μια υστερία στη συμπεριφορά του και έκδηλη την ανάγκη του να δείξει και ν αποδείξει την αξία του. Ο Βασίλης Χατζηδημητράκης που υποδύεται το αφεντικό είναι ο καλοπερασάκιας, ο άνθρωπος με έλλειψη ενσυναίσθησης, ο αδούλευτος χαρακτήρας που εύκολα θα γίνει αδίστακτος όταν τα ενστικτά του βρουν πρόσφορο έδαφος.

Η Τάνια Παλαιολόγου μαγεύει με την γλώσσα του σώματος που αποδεικνύεται πιο αποκαλυπτική απ το λόγο. Έκδηλη η θλίψη, η ανάγκη για διέξοδο, ο φόβος του λάθους (και της τιμωρίας, φυσικά), η μοναξιά που βρίσκει παρηγοριά στην μουσική, ίσως το μόνο πράγμα που τη συγκρατεί απ’την απελπισία. Ο μονόλογός της στο τέλος, τη μοναδική φορά που την ακούμε να μιλά, πέρα από αποκαλυπτικός για το Ντίνο είναι το κλειδί και για το δικό της εσωτερικό κόσμο ένα αμάλγαμα αφοσίωσης, υπομονής και συναισθηματικής ασφυξίας ταυτόχρονα.

Η παρουσία του τσέλου του εξαιρετικού Αναστάσιου Μυσιρλή, στην άκρη της σκηνής, δίνει τη χθόνια και λυρική ατμόσφαιρα που συνοδεύει τη δράση απ την αρχή ως την κορύφωση και τον επίλογο. Είναι μια έντονη και καθοριστική παρουσία αυτή της μουσικής πλάι στους τρεις χαρακτήρες και πολύ σωστά κάτω από τον τίτλο «Pigalle» ο συγγραφέας συμπληρώνει: Ένα έργο για τσέλο και φωνές.