Η Άποψή μας για την παράσταση «Πώς να πετάτε ένα μωρό στη θάλασσα και η δημοκρατία να θριαμβεύει» του Θανάση Τριαρίδη από τη Θεατρική ομάδα ΚΛΕΨύΔΡΑ
Γράφει η Αφροδίτη Φλώρου
16/06/25
Όταν η πένα του Θανάση Τριαρίδη συναντά την ομάδα Κλεψύδρα υπό τη σκηνοθεσία και την κινησιολογική καθοδήγηση της Κατερίνας Μπουζάνη, γεννιέται το διαμαντάκι που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 13 έως τις 17 Ιουνίου. Ο Θανάσης Τριαρίδης για ακόμη μια φορά, με την προκλητική γραφή του, δεν χαρίζεται σε κανέναν θεσμό. Θέτει τη δημοκρατία στο μικροσκόπιο της αμφισβήτησης, αποκαλύπτοντας τις τραγικές της αντιφάσεις, ακόμη και την αποτυχία της να πράξει αυτό που ευαγγελίζεται: μια ευνομούμενη χώρα ασφαλή για όλους. Το θέατρο εδώ λειτουργεί ως πολιτική πράξη αφύπνισης, όχι απλώς ως καλλιτεχνική έκφραση. Ο θεατής καλείται να συμμετάσχει όχι παθητικά, αλλά να αναμετρηθεί με τις ιδεολογικές του βεβαιότητες, αναγνωρίζοντας τη συνενοχή του σε έναν κόσμο όπου η βία καλύπτεται πίσω από νομικούς και ηθικούς μηχανισμούς.
Τα κομμάτια του παζλ συμπληρώνει η ομάδα Κλεψύδρα, που σταθερά μέσα στα χρόνια και με συνέπεια τάσσεται στο πλευρό των αόρατων εκείνων υπάρξεων, που θεωρούνται βάρος του πολιτισμένου δυτικού κόσμου μας, που αφήνονται αβοήθητοι να πεθάνουν σε υγρούς τάφους, που αντιμετωπίζονται ως απρόσωποι αριθμοί, ως απειλή για τις προηγμένες μας κοινωνίες. Πρωταγωνιστές στην ομάδα Κλεψύδρα αυτή τη φορά ήταν οι μετανάστες που αφανίστηκαν στο ναυάγιο της Πύλου, στις 14 Ιουνίου 2023. Γι’ αυτούς μίλησαν οι ηθοποιοί της ομάδας, μέσα από τα τρία αυτοτελή επεισόδια του έργου, που φωτίζουν διαφορετικές πλευρές αναλγησίας της κοινωνίας μας. Μια δεμένη, συγκεντρωμένη ομάδα, με βλέμμα στραμμένο προς έναν κοινό στόχο. Τον στόχο της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης, που αν και αυτονόητα, δυστυχώς παραμένουν ακόμη ζητούμενα.
Η «σκληρή» και λιτή σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπουζάνη, χωρίς περιττά τεχνάσματα και απόπειρες εντυπωσιασμού, υπογραμμίζει εύστοχα τη σκληρότητα μιας κοινωνίας που επιμένει να μην αντιλαμβάνεται την ευθύνη της για την ηθική σήψη της. Η κινησιολογία των συντονισμένων, χορογραφημένων κινήσεων θυμίζουν στρατιωτικοποίηση, συναισθηματική απονέκρωση και προμηνύουν απειλητικά την επάνοδο ενός φασισμού με τον οποίο αφελώς πιστεύαμε πως είχαμε ξεμπερδέψει. Τα σκηνικά της Φλώρας Γιαννάκη, κλειστοφοβικά, ψυχρά και απρόσωπα δημιουργούν το κατάλληλο πλαίσιο για την αποκτήνωση του ανθρώπου. Η μουσική επιμέλεια της Γιούλης Σταυροπούλου και η πρωτότυπη μουσική που δημιουργήσαν σε συνεργασία με τον Σταύρο Κατσούλη, επιτείνουν την αίσθηση της απειλής και του επείγοντος, ενώ το Video design της ίδιας σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Κακογιάννη λύνουν και την τελευταία απορία του θεατή που μπορεί να αναρωτιέται για ποιο πράγμα μιλά η παράσταση, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα: είναι ένα θέατρο για τους δολοφονημένους!