Η ‘Αποψή μας για την παράσταση “RES” της Αφροδίτης Φλώρου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπουζάνη
Η παράσταση ξεκινάει νωρίς. Νωρίτερα, απ’ όσο γράφουν τα εισιτήριά μας. Ξεκινάει πριν καν ανοίξουν οι πόρτες. Με το άνοιγμα των θυρών αυτό που αντικρίζουμε δεν παραπέμπει σε θέατρο, θεατρική παράσταση. Μας είναι όμως πολύ οικείο, γνώριμο, μοιάζει πολύ αληθινό. Οι ηθοποιοί -εικάζουμε πως είναι ηθοποιοί καθώς η πρόθεσή μας ήταν η παρακολούθηση μίας παράστασης-, ομοιόμορφα ντυμένοι, αγέλαστοι και απολύτως προσηλωμένοι στον βηματισμό τους, κινούνται μηχανικά στον χώρο, ενώ κάποιοι αλληλεπιδρούν με το κοινό κάνοντάς του ερωτήσεις. Σύντομα θα ενημερωθούμε ότι το θέατρο Αλκμήνη, δεν φιλοξενεί την θεατρική παράσταση «RES», για την οποία όλοι ξεκινήσαμε, αλλά έχει παραχωρήσει το χώρο της στην εταιρεία KOSMOS A.E. η οποία θα προσλάμβανε τον επόμενο εργαζόμενό της, και εκείνος, για μεγάλη μας έκπληξη, ήταν ένας από εμάς.
Χιούμορ, τραγικές ειρωνείες, οίκτος, αγανάκτηση, φόβος και ταύτιση διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς ο «πρωταγωνιστής» -εν δυνάμει νέος εργαζόμενος της KOSMOS- δοκιμάζεται, υπομένει και τελικά εξευτελίζεται έχοντας ως μοναδικό στόχο την κατάκτηση της πολυπόθητης θέσης στην KOSMOS. Ποια είναι αυτή η θέση; Δεν γνωρίζει, ούτε εκείνος, ούτε εμείς. Και αυτό μας βάζει σε σκέψεις: ποια θέση θα άξιζε και θα δικαιολογούσε όλα αυτά που ανέχτηκε, όλα αυτά που έχασε ο απλός άνθρωπος αυτής της ιστορίας;
Η πηγαία και αυθεντική ερμηνεία των ηθοποιών της ομάδας ΚΛΕΨύΔΡΑ, σε συνδυασμό με την πρωτοποριακή σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπουζάνη, και την απολύτως εναρμονισμένη με κάθε συνθήκη, μουσική του Σταύρου Κατσούλη αναδεικνύουν την δυναμική του κειμένου, τους λεπτούς υπαινιγμούς του, την ειρωνεία του, και προτρέπουν πρωταγωνιστή και θεατή – ίσως τελικά να είναι το ίδιο- , να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Το Res, της Αφροδίτης Φλώρου είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό έργο βγαλμένο μέσα από την ζωή που καθρεφτίζει απροκάλυπτα στα μάτια των θεατών την ψυχοσύνθεσή τους χωρίς μάσκες και καλοφτιαγμένες δικαιολογίες. Έντονο, ωμό, ρηξικέλευθο, αυτοσαρκαστικό και πέρα για πέρα ειλικρινές προβάλει με τον πιο εύστοχο τρόπο τον ρεαλισμό που οι περισσότεροι φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, φέρνοντας το κοινό σε έκπληξη και αμηχανία με τους εαυτούς τους .
Είναι ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο έχουμε γίνει και εμείς μέρος πολύ νωρίτερα απ’ όσο θα νομίζαμε και που συνεχίζεται για πολύ περισσότερο απ’ όσο θα περιμέναμε.
Ιουλία Μιχαηλίδου 21/7/22
Νηπιαγωγός