Η Άποψή μας

Η Άποψή μας για την παράσταση “Ριχάρδος ΙΙΙ” στο Σύγχρονο Θέατρο

Γράφει η Κατερίνα Μπουκάλα
29/05/24

Την Κυριακή 26 Μαΐου βρεθήκαμε στο Σύγχρονο Θέατρο, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ριχάρδος ΙΙΙ» του William Shakespeare, σε ελεύθερη διασκευή του Ανδρέα Φλουράκη και σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.

Το έργο του Shakespeare πραγματεύεται την σύντομη βασιλεία του Ριχάρδου Γ΄ της Αγγλίας και τον τρόπο με τον οποίο κατέλαβε την εξουσία μετά τον εμφύλιο Πόλεμο των Ρόδων.

Ο «Ριχάρδος ΙΙΙ» είναι μια νέα πιο σύγχρονη προσέγγιση του κλασικού έργου, με έναν αρκετά επίκαιρο χαρακτήρα. Η ομάδα Anima και η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη δίνουν μια άλλη διάσταση στη διασκευή του Ανδρέα Φλουράκη.

Η παράσταση χρησιμοποιεί τη συνθήκη του θεάτρου μέσα στο θέατρο. Τρεις παράλληλες ιστορίες έρχονται ταυτόχρονα στη σκηνή, το πρωτότυπο έργο, τα γεγονότα που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια των προβών της παράστασης και η προσπάθεια ενός πρώην ηθοποιού να μεταφέρει σε μια δημοσιογράφο την εμπειρία του σχετικά με την κακοποίηση που είχε υποστεί από έναν σκηνοθέτη. Οι ιστορίες αυτές συνδέονται με μαεστρία για να αναδείξουν κρίσιμα και επίκαιρα θέματα, όπως η κατάχρηση εξουσίας, η άσκηση βίας, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ και το κίνημα ΜΕΤΟΟ.

Ο Ανδρέας Φλουράκης με κύριο γνώμονα τη μυθοπλασία ενώνει τα κομμάτια για να δημιουργηθεί ένας νέος «Ριχάρδος ΙΙΙ» που στην ουσία παραμένει ίδιος, αλλά αυτή τη φορά έχει δυο διαφορετικά πρόσωπα, που παραμένουν χειριστικά, φιλόδοξα, αποζητούν την εξουσία και δεν διστάζουν μέχρι να πετύχουν το στόχο τους.

Η σκηνοθετική προσέγγιση της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη ήταν ευρηματική, τοποθετώντας τον θεατή ακριβώς μέσα στην παράσταση, με γρήγορες εναλλαγές έδινε την ακριβή πληροφορία, δημιουργώντας την αίσθηση ότι είσαι κι εσύ κάπου στα παρασκήνια και βλέπεις τι γίνεται, αλλά δεν μπορείς να μιλήσεις, ακριβώς όπως οι χαρακτήρες. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χαράς Κονταξάκη μεταφέρουν ακόμα περισσότερο το κλίμα και την εποχή, χωρίς υπερβολές μέσα από το στοιχείο της απλότητας. Τόσο η πρωτότυπη μουσική της παράστασης από τον Κώστα Νικολόπουλο, όσο και οι χορογραφίες της Σοφίας Μαρτίου συμβάλουν στη σύνθεση ενός άρτιου καλλιτεχνικού αποτελέσματος.

Ο Ορέστης Τζιόβας στο ρόλο του σκηνοθέτη και του Ριχάρδου είναι καθηλωτικός. Σε παρασέρνει με την υποκριτική του ικανότητα σε σημείο που σε κάνει να νιώθεις δυσφορία, όπως και οι ήρωες της παράστασης που στην ουσία είναι θύματα καταπίεσης ανθρώπων διεφθαρμένων, που θυσιάζουν άλλους ανθρώπους για τη δόξα και την εξουσία. Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος στο ρόλου του αφηγητή – πρώην ηθοποιού που μεταφέρει την ιστορία κακοποίησής του, σου μεταφέρει το συναίσθημά του αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με το να εξομολογείτε το βίωμά του. Ο Γιώργος Παρταλίδης στο ρόλο του θύματος είναι συγκινητικός. Δημιουργεί στο θεατή συναισθήματα ταύτισης, αλλά και το πως ένας άνθρωπος νέος ενώ ξεκινά με όνειρα, καταλήγει να ζει κάτι άλλο από αυτό που περίμενε. Η στιγμή που ξιφομαχούν οι Κυριαζόπουλος και Παρταλίδης, που στην ουσία είναι ο ίδιος ήρωας, σου δίνει την αίσθηση ότι ο χαρακτήρας παλεύει με τον εαυτό του και το θάρρος του, να μιλήσει να πει την αλήθεια του και να σταματήσει να φοβάται. Τον υπόλοιπο θίασο συμπληρώνουν η Ντένια Ψυλλιά, η Μαρία Καρακίτσου, ο Δημήτρης Καραβιώτης, ο Γιώργος Δεμελίδης και η Δανάη Τάγαρη. Όλοι οι ήρωες βάζουν το δικό τους λιθαράκι για το δέσιμο της παράστασης. Κοιτάζοντάς τους διακρίνεις μια αίσθηση φόβου, εκείνου που διακατέχει όσους εξουσιάζονται και δεν μπορούν να ανασάνουν και ίσως αυτό το συναίσθημα είναι εκείνο που απογειώνει την παράσταση. Οι ήρωες θυμίζουν καλοφτιαγμένες μαριονέτες και ο σκηνοθέτης ξέρει καλά πως να τις κινεί μόνος του.

Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μια πολύ ξεχωριστή παράσταση που αξίζει να δεις, καθώς πραγματεύεται ένα θέμα αρκετά επίκαιρο και που ίσως πολύ άνθρωποι έχουν συναντήσει κάπου εκεί έξω είτε εργάζονται στο θέατρο, είτε οπουδήποτε αλλού. Μια παράσταση με στοιχεία μυθοπλασίας, όμως η πραγματικότητα παραμένει ολοφάνερη και αδιαμφισβήτητη για την κοινωνία μας. Αυτό που σίγουρα θα μου μείνει είναι το πόσα κοινά στοιχεία είχαν ο σκηνοθέτης και ο Ριχάρδος… ίσως γιατί δυστυχώς αυτό που μένει από την κατάχρηση εξουσίας των ηρώων, είναι άνθρωποι που καταστρέφονται ολοκληρωτικά (πεθαίνουν στο Ριχάρδο) είτε συνθλίβονται συναισθηματικά και δεν θα είναι ποτέ πια ίδιοι στο πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο αν κάτι θα πρέπει να κρατήσουμε είναι πως στο τέλος έρχεται η λύτρωση για τον ήρωα με το μοίρασμα.

«Ριχάρδος ΙΙΙ» εκεί που ο Μεσαίωνας συναντά τον σύγχρονο κόσμο… με στόχο την αλλαγή.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.