Η Άποψή μας για την παράσταση “Σιωπή” στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)

Γράφει η Στεφανία Τσουπάκη
10/04/25

Λάτρεψα αυτά τα δύο κορίτσια που συμβιώνουν, αλλά όχι εντελώς μόνες. Είναι αυτές και τα καλά προστατευμένα όνειρά τους, αυτές και οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες που ζωντανεύουν μέσα στο διαμέρισμά τους και που, εν τέλει, ορίζουν χαριτωμένα την ύπαρξή τους χωρίς ν’αφήνουν μεγάλα περιθώρια σε καταθλιπτικές σκέψεις .

Είναι όμως τελικά οι εαυτοί τους ή η παντοδυναμία της κινηματογραφικής (και τηλεοπτικής) εικόνας τις έχει αποκόψει επικίνδυνα απ τον πραγματικό κόσμο ? .

Στο έργο του Σιωπή, ο θεατρικός συγγραφέας Γρηγόρης Λιακόπουλος μας παρουσιάζει μια ιδέα πρωτότυπη με έντονα φιλοσοφικό υπόβαθρο κι ο Θοδωρής Αμπαζής την ζωντανεύει με τρόπο λίγο ασαφή στην αρχή αλλά πολύ εύγλωττο και αποκαλυπτικό στη συνέχεια, όπου και θαυμάζεις το μεστό σκηνοθετικό του ταλέντο.

Δύο άνεργες ηθοποιοί. Η μία δουλεύει για την επιβίωση σε δουλειά που δεν αγαπά αλλά απλά υπομένει. Η άλλη, ένα παλιό παιδί-ταλέντο προτιμά να στέλνει βιογραφικά και να περιμένει να την καλέσουν. Οι δυο γυναίκες δεν μοιάζουν, αλλά έχουν δεθεί μέσα από μια ατέρμονη κατάσταση αναμονής και, το κυριότερο, απολαμβάνουν το ιδιόρρυθμο στιλ επικοινωνίας που έχουν.

Δεν συνομιλούν όπως εσείς κι εγώ. Οι κώδικές τους έρχονται μέσα απ το σινεμά: Νονός, Καζαμπλάνκα, Τιτανικός κι άλλα πολλά παρόμοια ορόσημα της υποκριτικής Τέχνης, τις έχουν στοιχειώσει και γίνονται συνεχώς τα σημεία αναφοράς τους. Ένας κώδικας επικοινωνίας που έγινε κοινό κτήμα μέσα στα χρόνια με τους ρόλους να εναλλάσσονται και να εξελίσσονται τεχνικά τις κρατά «ζεστές» και έτοιμες να υπάρξουν κάποια μέρα σαν ηθοποιοί στην πράξη.

Ένας φάκελος θα βάλει σε δοκιμασία το μέλλον τους. Εδώ πια, η μία θα επιδιώξει να διαρρήξει το κουκούλι και να πετάξει σαν πεταλούδα προς το φως που πάντα ονειρευόταν. Η άλλη, αναστατωμένη, θα προσπαθήσει με επιχειρήματα να αποδομήσει το καινούργιο μέλλον που δεν την περιλαμβάνει. Ενώ υπήρξε σύντροφος στο όνειρο, η χειροπιαστή πραγματικότητα την φέρνει απέναντι, έτοιμη να βιώσει τη ματαίωση.

Ελάχιστα τα σκηνικά … πιο πολύ με αντικείμενα δουλεύουν και περιγράφουν την καθημερινότητά τους: Η στολή μπανάνας, μια πολυθρόνα, το κείμενο ενός ρόλου που αλλάζει χέρια , μια παλιά τηλεόραση, ένας ανεμιστήρας, θρύψαλλα από σερβίτσια, το αεροπορικό εισιτήριο που θα ταρακουνήσει τη σχέση τους.

Μ άρεσε η σκηνοθεσία που βασίστηκε πολύ στην αφαίρεση. Μέσα από σύντομες ελλειπτικές εικόνες χτίζεται με τρόπο πότε αλληγορικό και πότε ρεαλιστικό αλλά πάντα ιδιαίτερα τρυφερό η προσωπικότητα της κάθε μιας πάντα μέσα στον ίδιο ζωτικό χώρο της συγκατοίκησής τους. Παρότι το έργο είναι έντονα υπαρξιακό ο συγγραφέας έχει τη μαγική φόρμουλα να το ελαφρώνει με μελετημένες δόσεις χιούμορ, είτε στο κείμενο είτε στην σκηνική παρουσία των δύο ηρωίδων του.

Η Καλλιρόη Μυριαγκού και η Τζωρτζίνα Δαλιάνη έχουν μπει για τα καλά στην φιλοσοφία των ρόλων τους. Με συρρικνωμένη προσωπική ζωή, συναισθηματικά εξαρτημένες η μια απ την άλλη αλλά και με καλές δόσεις χειριστικότητας, εμφανίζονται πότε εύθραυστες και πότε δυναμικές. Καλές ηθοποιοί κι οι δυό τους, σε μια όμορφη και φυσική σκηνική αλληλεπίδραση, μας περνούν με ευκολία από το φανταστικό στο πραγματικό κι από την ένταση στην σχεδόν παιδιάστικη τρυφερότητα.