Η Άποψή μας για την παράσταση “Τα Ορφανά” του Ντένις Κέλι στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
11/05/23

«Σε τι κόσμο θέλουμε ζούμε; Πώς θέλουμε να είναι η καθημερινότητά μας;»

Μικρό Γκλόρια, βράδυ Σαββάτου. Μία ερυθρόλευκη κορδέλα προστατεύει τον σκηνικό χώρο, η οποία απομακρύνεται λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση Ορφανά του Dennis Kelly. Το έργο έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο του 2009 στο Traverse Theatre του Εδιμβούργου και η αθηναϊκή πρεμιέρα έγινε έναν χρόνο αργότερα από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Δεκατρία χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος μεταφράζει και σκηνοθετεί το συγκεκριμένο έργο, το οποίο δυστυχώς, αποτελεί μία επώδυνη πραγματικότητα και στη χώρα μας.

Ο Ντάνυ και η Έλεν ετοιμάζονται να περάσουν ένα ήσυχο βράδυ «γιορτάζοντας» το γεγονός ότι περιμένουν το δεύτερο παιδί τους. Εκείνη έχει αμφιβολίες για το αν πρέπει να το κρατήσει ή όχι. Η ξαφνική εμφάνιση του μικρού αδερφού της Έλεν, Λίαμ, μέσα στα αίματα θα «τραυματίσει» τον ευαίσθητο ψυχισμό του ζευγαριού καθώς θα φέρει στο φως το παρελθόν τους. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι θα υπερβούν τα όριά τους προσπαθώντας να μείνουν άνθρωποι και να αποδεχθούν μία πραγματικότητα που θα τους κάνει να αναθεωρήσουν τα πιστεύω τους.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, ως μεταφραστής, έχει αντιληφθεί το πνεύμα του συγγραφέα και καταφέρνει να αποδώσει στα ελληνικά ένα κείμενο που «μιλά» και σε εμάς χωρίς να αναγκάζει τους ηθοποιούς να στραμπουλίζουν τη γλώσσα τους.

Η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθεί, στοχεύει και πετυχαίνει να αποδοθούν επί σκηνής όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά οι τρεις χαρακτήρες, οι μεταξύ τους σχέσεις και η εσωτερική πάλη του καθενός. Ο Μάρκελλος έχει φροντίσει οι ηθοποιοί του να αξιοποιήσουν στο έπαρκο τα εκφραστικά τους μέσα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του.

Η Ελένη Στεργίου είναι η αδερφή, η σύζυγος, η μητέρα, η γυναίκα Έλεν. Τα άσχημα παιδικά χρόνια σε διάφορα ιδρύματα, αφού έχασε νωρίς τους γονείς της, η ασφυκτική παρουσία του αδερφού της, η οποία της στερεί και το λίγο οξυγόνο που της έχει απομείνει, η μητρότητα, το νέο μωρό που έρχεται, την οδηγούν σε μία εσωτερική έκρηξη, η εξωτερίκευσή της οποίας θα ανατρέψει την ήρεμη οικογενειακή ζωή που είχε μέχρι τώρα. Η Στεργίου καταφέρνει να εκφράσει αυτή την εσωτερική έκρηξη με κάθε ίνα του σώματός της, τον ρυθμικό της λόγο και το εκφραστικό της πρόσωπο.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος υποδύεται τον Λίαμ, έναν ανασφαλή νέο, ένα παιδί που έμεινε ορφανό από πολύ μικρή ηλικία και συνεχώς εξαρτώμενο από τη μεγάλη του αδερφή. Ο ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει αυτό που είναι πραγματικά ο Λίαμ : ένας μπερδεμένος νέος, που δεν βίωσε ήρεμα παιδικά χρόνια, που δεν τον αγκάλιασε και δεν τον φρόντισε κάποιος με αγάπη. Συμπεριφέρεται με πονηριά επειδή γνωρίζει ότι έχει κάνει κάτι κακό, κάτι άξιο τιμωρίας, αλλά θέλει να ξεφύγει, θέλει να ζήσει, μόνο που δεν ξέρει πως.

Ο απόμακρος Ντάνυ, παρουσιάζεται σαν μία δύσκολη στην κατανόηση προσωπικότητα και ο Μάρκελλος πετυχαίνει να «γίνει» ο άντρας που έχει συμβιβαστεί και αποδεχθεί μία κοινωνία που τον πληγώνει και τον αφήνει αβοήθητο στην καθημερινή πάλη της επιβίωσης.

Η Αρετή Μουστάκα επιμελείται τα κοστούμια και τα σκηνικά. Η επιλογή της έντονη κυριαρχία του μαύρου, υπογραμμίζει τόσο τον εσωτερικό εγκλωβισμό των προσώπων του έργου όσο και τον κοινωνικό τους εγκλωβισμό. Η ασφυξία που τους πνίγει τονίζεται από τους φωτισμούς της Στέλλας Καλτσού. Το τελικό αποτέλεσμα δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον που δείχνει ότι δύσκολα οι Έλεν, ο Ντάνυ και ο Λίαμ θα καταφέρουν να ξεφύγουν.

Η παράσταση Ορφανά με τους Παπαδόπουλο, Στεργίου και Μάρκελλο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θέτει θέματα υπό συζήτηση και αναζήτησης όχι μόνο απαντήσεων αλλά και λύσεων. Αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως απλά μέλη μίας κοινωνίας, τι μπορεί να κάνει το ίδιο το κράτος για την προστασία και την ευημερία των πολιτών του. Καλή σας θέαση!