Η Άποψή μας για την παράσταση “Θέλω να σου κρατάω το χέρι” στο θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου

Γράφει η Κατερίνα Μπουκάλα
20/10/22

Την Κυριακή 16 Οκτωβρίου βρεθήκαμε στο θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη, σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα.
Η παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά με επιτυχία. Παράλληλα για το 2022 απέσπασε το πρώτο θεατρικό βραβείο Νεοελληνικού Έργου στα θεατρικά Βραβεία Κοινού ALL4FUN.

Αφορμή για τη συγγραφή του έργου αποτέλεσε το τραγούδι των Beatles “I want to Hold Your Hand” (Θέλω να σου κρατάω το χέρι), το οποίο ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά σε FourTrack στις 17 Οκτωβρίου του 1963. Πρόκειται για ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που παντρεύει την μουσική του 1963 με τις ανθρώπινες σχέσεις του 2021, όπου και γράφτηκε.

Το έργο, όπως έχει αναφέρει ο Τάσος Ιορδανίδης, γράφτηκε την περίοδο της καραντίνας. Πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, την κρίση στο γάμο, την απιστία, το διαζύγιο, τα παιδιά, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής, όπου δυο εραστές βρίσκονται εκεί για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και τα προβλήματα που ο καθένας αντιμετωπίζει στη ζωή του, αλλά και με τους συντρόφους τους, καθώς είναι και οι δυο παντρεμένοι με παιδιά. Ωστόσο, παρά τη συμφωνία τους να κρατήσουν την πραγματικότητα μακριά από τις συναντήσεις τους, δεν είναι πάντα εύκολο, κυρίως για την γυναίκα, η οποία σε πολλές στιγμές αποζητά την κατανόηση και την επικοινωνία, κάνοντας ολοφάνερη την ανάγκη της να ακουστεί.

Το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» είναι μια παράσταση που πραγματικά σε κάνει να ταυτιστείς με τους δυο ήρωες της ιστορίας. Θίγει με αριστοτεχνικό τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις, σε μια εποχή που ίσως αισθανόμαστε πως πνιγόμαστε και εγκλωβιζόμαστε με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σε πολλές στιγμές νιώθεις ότι είσαι εσύ αυτός που σκέφτεται και απλά κάποιος άλλος βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για σένα. Η απλότητα και η καθαρότητα του κειμένου κάνει ξεκάθαρο το στοιχείο της σύγκρουσης των δυο χαρακτήρων. Πολλές ατάκες προκαλούν γέλιο, ενώ άλλες στιγμές κατακλύζεσαι από συγκίνηση, όπως ακριβώς συμβαίνει και μέσα σε μια σχέση, όπου έχει τα πάνω της και τα κάτω της και πολλές φορές βρισκόμαστε να λέμε ότι ζούμε μια κωμικοτραγική κατάσταση.

Όσον αφορά τη σκηνοθεσία της παράστασης, τη θεωρώ αρκετά έξυπνη, κρατά σε εγρήγορση τον θεατή, ειδικά σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρική μουσική, το ευρηματικό σκηνικό και τον φωτισμό. Όλα τα κομμάτια του παζλ δημιουργούν ένα άρτιο αποτέλεσμα που πραγματικά λείπει από το θέατρο σήμερα. Φυσικά, βασικότερο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι υπάρχει μια πολλή δυνατή πρώτη ύλη, το κείμενο, που σου δίνει αφορμή να δουλέψεις, να γίνεις ευρηματικός και να δώσεις στο κοινό ένα τόσο καλό αποτέλεσμα.

Τόσο ο Τάσος Ιορδανίδης όσο και η Θάλεια Ματίκα ήταν εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Η χημεία τους, καθότι είναι ζευγάρι και στην πραγματική ζωή, ήταν αδιαμφισβήτητη. Το γεγονός αυτό ίσως είναι και που προκαλεί το θαυμασμό και δίνει μια άλλη γοητεία στο έργο, διότι στο τέλος είναι και οι δυο φανερά συγκινημένοι και κρατιούνται σφιχτά από το χέρι. Ειδικότερα, ο Τάσος Ιορδανίδης στον τελευταίο του μονόλογο είναι συγκινητικός και σε αφήνει να αισθανθείς την πραγματική απελπισία του ήρωα και ότι είσαι κι εσύ αυτός ο χαρακτήρας που εκείνη τη στιγμή τα παίζει όλα για όλα για να μην διαλυθεί η ζωή του.

Επιπλέον, πρόκειται για ένα έργο που σου δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Σε πολλές στιγμές νιώθεις ότι βρίσκεσαι και από τις δυο πλευρές, είτε ο θύτης είτε το θύμα, εκείνος που πιέζεται κι εκείνος που πιέζει. Σίγουρα φεύγοντας μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς πως συμπεριφέρεσαι εσύ στις σχέσεις σου και τι είναι αυτό που πραγματικά αναζητάς και καταλήγεις πιθανότατα στο συμπέρασμα ότι μάλλον κι εσύ… Θέλεις κάποιος να σου κρατάει σφιχτά το χέρι.

Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ