Η Άποψή μας για την παράσταση “Θερισμός” του Δημήτρη Δημητριάδη στο Θέατρο 104.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
30/05/23

«Aυτό που ζούμε είναι αυτό που δεν θέλουμε να γίνεται, αυτό που θέλουμε να γίνει γίνεται μόνο στα βιβλία»

Ο Δημήτρης Δημητριάδης εμπνεύστηκε το θεατρικό έργο Θερισμός από ένα άρθρο που διάβασε σε μια γερμανική εφημερίδα αναμένοντας την πτήση του σε κάποιο αεροδρόμιο περίπου δώδεκα χρόνια πριν.

Η Μπόνα, ο Ασσούρ και η Λίκρα, ο Ρουμί και η Ζουζού απολαμβάνουν τα ποτά τους στη βεράντα του ξενοδοχείου El Globo στο Ακαπούλκο. Θέλουν να αφεθούν στην καλοκαιρινή ραστώνη, να ξεκουραστούν, να αφήσουν τα προβλήματα πίσω και μακριά τους. Οι κλήσεις που δέχονται από αγαπημένα τους πρόσωπα δεν τους επιτρέπουν να «ξεφύγουν». Ο Μοτ καλεί τη Μπόνα παρόλο που είναι με άλλη γυναίκα, ο Αντελίνο (πάσχει από κατάθλιψη) τηλεφωνεί στους γονείς του και οδηγείται σε μία πράξη που θα τους πονέσει, η Σέλμα (νυμφομανής) καλεί τους δικούς της γονείς με εκδικητική διάθεση.

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης αφήνεται χωρίς δίχτυ προστασίας στο κείμενο του Δημητριάδη και επιλέγει να «χαθεί» στη δίνη των συναισθημάτων, των φιλοσοφικών αναζητήσεων, του μαγικού κόσμου των βιβλίων. Οδηγεί τους ηθοποιούς του με αργά, σχεδόν νωθρά βήματα στο να ανακαλύψουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τον κόσμο πέρα από τον δικό τους μικρόκοσμο και παροτρύνει τον θεατή να αποφασίσει ποιος είναι ο Μασιμιλιάνο: άγγελος-θεριστής ή άγγελος-φρουρός.

Η Ηρώ Κισσανδράκη υποδύεται τη Μπόνα ως μία ονειροπόλα βιβλιοφάγο, αδύναμη να απαλλαγεί από τον Μοτ• η αδιαφορία του την κάνει να μένει αγκιστρωμένη σε αυτόν και να αναζητά την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή στην αστρολογία.

Οι Βίβιαν Κοντομάρη και Γιάννης Σιαμσιάρης είναι οι γονείς του Αντελίνο. Φαίνονται προστατευτικοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση να προστατέψουν ούτε τους εαυτούς τους.

Οι Έλενα Μαρσίδου και Κωνσταντίνος Πασσάς είναι οι γονείς της Σέλμα. Έχουν πάψει να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο και η κόρη τους είναι ένα μεγάλο «αγκάθι».

Και οι πέντε ηθοποιοί χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά τους μέσα άψογα, χωρίς υπερβολές ή θεατρινισμούς δίνοντας στον χαρακτήρα που υποδύονται κάτι από τη δική τους προσωπικότητα. Δεν φοβούνται να τσαλακωθούν, γίνονται οι Μπόνα, ο Ασσούρ, η Λίκρα, ο Ρουμί και η Ζουζού. Το συγκεκριμένο έργο δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να έχει ο καθένας τους δυνατές στιγμές με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε μία παράσταση αξιώσεων. Βοήθησε και η διδασκαλία της κινησιολόγου Γιάννας Μελλά.

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης και καταφέρνει να δώσει στον θεατή μία αίσθηση ανεμελιάς, καθώς ο παφλασμός των κυμάτων ακούγεται σχεδόν συνέχεια και στη συνέχεια, να τον αφήσει να παλέψει με τις αποκαλύψεις.

Το φως του καλοκαιριού γίνεται ακόμη πιο δυνατό και ζεστό μέσα από τις φωτιστικές επιλογές του Χρήστου Τσαμπά και η μουσική του Παύλου Παυλίδη συντροφεύει τις συναισθηματικές συγκρούσεις των ηρώων.

Ο χρόνος έχει σταματήσει. Είναι 12:20. Η προηγούμενη ζωή των ηρώων ήταν τόσο κενή και ψεύτικη, τώρα ίσως καταφέρουν να ζήσουν πραγματικά, απαλλαγμένοι (;) από ότι τους βασάνιζε. Ο ανήλικος Αντελίνο είπε κάποτε: «η ζωή μου δεν μ’ αφήνει να ζήσω». Εμείς θέλουμε και μπορούμε να ζήσουμε. Καλή σας θέαση!