Η Άποψή μας για την παράσταση “Το καθημερινό τραγούδι του απείρου” στο Μπάγκειον
Η θεατρική ομάδα Loxodox παρουσιάζει στο ξενοδοχείο Μπάγκειον τη δεύτερη παραγωγή της, Το καθημερινό τραγούδι του απείρου. Το θεατρόφιλο κοινό ίσως να μην πρόλαβε να παρακολουθήσει την πρώτη της παράσταση με τίτλο Ο αστικός μύθος του ΓΨ στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ, η οποία διακόπηκε από το πρώτο κύμα της πανδημίας.
Δύο μονόλογοι του Alan Bennett ενέπνευσαν την ομάδα Loxodox και τον Αλκίνοο Δωρή, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης και δημιουργεί έναν διάλογο ανάμεσα στην καταπιεσμένη και αλκοολική Σούζαν με τη νεαρή φιλόδοξη ηθοποιό Λέσλι.
Ο Αλκίνοος Δωρής, ως δραματουργός, καταφέρνει να κρατήσει την αφέλεια και την αθωότητα των ηρωίδων ενώ ταυτόχρονα τις μεταμορφώνει σε σύγχρονες γυναίκες που βιώνουν τον ρατσισμό, τη βία (λεκτική και σωματική), τον ψυχαναγκασμό της θρησκευτικής πίστης, την απουσία σεξουαλικής ζωής. Οι Σούζαν και Λέσλι αντιμετωπίζουν με έντονη σατιρική διάθεση και δόσεις κυνικού χιούμορ την καθημερινότητά τους σε μία κοινωνία που τις θέλει υπάκουες, αδύναμες και υποταγμένες. Ως σκηνοθέτης δίνει νέα φωνή στα όσα επιθυμεί η ψυχή τους και, χωρίς σπατάλη ενέργειας αλλά με τρυφερότητα, οδηγεί αυτές τις γυναίκες να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους και να αφεθούν στο «τραγούδι του απείρου».
Οι τρεις ηθοποιοί, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη και Δήμητρα Σπανούλη, έχουν δουλέψει εξαιρετικά ως την παραμικρή λεπτομέρεια. Η Δήμητρα Σπανούλη αποδίδει πειστικά την αλκοολική, μοναχική Σούζαν, σύζυγο του γοητευτικού εφημέριου με την ανύπαρκτη συζυγική και προσωπική ζωή. Το αλκοόλ και ο κύριος Ραμές τη βοηθούν να ξεφύγει, αλλά για πόσο και για πού; Η Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, με την εμπειρία που έχει αποκομίσει από τις προηγούμενες συνεργασίες της (Ο παπαγάλος μου, Περιμένοντας τον Γκοντό, Οι Μίμοι του Ηρώνδα), υποδύεται τη φιλόδοξη νέα ηθοποιό με άνεση, ειλικρίνεια, χωρίς επιτήδευση. Άραγε, η πραγματοποίηση του ονείρου της ισοσταθμίζει το τίμημα που υποχρεώνεται να δώσει; Η Κατερίνα Ρουσιάκη είναι η ευχάριστη έκπληξη της ομάδας. Καλείται να υποδυθεί τους ανδρικούς ρόλους και το πετυχαίνει με μεγάλη άνεση και φυσικότητα. Εικάζουμε πως έχουμε να δούμε πολύ όμορφα πράγματα από τις τρεις νεαρές ηθοποιούς στο μέλλον.
Σημαντική βοήθεια στο όλο εγχείρημα προσέφεραν το λιτό σκηνικό του Δημήτρη Ταμπάκη και ο υποδειγματικός φωτισμός του Θωμά Οικονομάκου, που αναδεικνύουν τον ζοφερό μικρόκοσμο των ηρωίδων.
Είναι μία παράσταση ύμνος για τη γυναίκα που, ενώ θεωρείται ίση με τον άντρα, έχει δικαίωμα ψήφου, δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει τον δικό της τρόπο ζωής, δεν έχει δικαίωμα να είναι διαφορετική.
Το καθημερινό τραγούδι του απείρου θα «ακούγεται» για μερικές ακόμα παραστάσεις (έως 29 Μαρτίου) στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο. Καλή σας θέαση!
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία-δραματουργία: Αλκίνοος Δωρής
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης
Κοστούμια: Loxodox
Make-up – Styling: Σίσσυ Πετροπούλου
Ηθοποιοί: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη, Δήμητρα Σπανούλη
Φωτογραφίες-Τρέιλερ: Δημήτρης Ταμπάκης – Loxodox
Ζωγραφιά αφίσας: Ισμήνη Ασημάκη
Λογότυπο Loxodox: Padre Bio
Επικοινωνία – δημόσιες σχέσεις: Δέσποινα Ερρίκου- Ράνια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα Loxodox
Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 23/02/22
Πολιτιστικός συντάκτης