Η Άποψή μας για την παράσταση “Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς” στο Θέατρο Olvio
Την Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Olvio, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς» σε κείμενο και σκηνοθεσία των Ζαχαρούλα Χρόνη και Κωνσταντίνα Καλλιβωκά, η οποία συνεχίζει για δεύτερη χρονιά την επιτυχημένη της πορεία.
«Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς» βασισμένο στο «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς, καταδεικνύει όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, αλλά και ταυτόχρονα πως επιδρούν σε αυτήν οι αλλαγές που ενδέχεται να προκύψουν. Τι μπορεί να συμβεί όταν βγουν από τη σταθερά τους;
Η Ηρώ Πεκτέση και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης έρχονται αντιμέτωποι με τέσσερις ρόλους, τους οποίους πρέπει να υποδυθούν. Αποδέχονται της πρόκληση επιτυχημένα με τις εναλλαγές αυτές κάνοντας την παράσταση να κυλάει ομαλά χωρίς να μπερδεύει τους θεατές, βάζοντας ο καθένας το λιθαράκι του στο χαρακτήρα. Εκείνη πιο συναισθηματική, εκείνος πιο ωμός και σοβαρός, το τέλειο πορτραίτο ενός προβληματικού χαρακτήρα.
Η σκηνοθετική ματιά των Ζαχαρούλα Χρόνη και Κωνσταντίνα Καλλιβωκά μέσα από την απλότητά της και χωρίς υπερβολές, εστιάζει δικαιολογημένα στους χαρακτήρες και στην ψυχική τους κατάσταση. Πως θα δείξεις έναν ασθενικό ήρωα, πως έναν απελπισμένο και πως ίσως έναν ψυχικά ασταθή;
Το θέμα που θίγεται, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, ποιος μπορεί άλλωστε να μείνει ασυγκίνητος μπρος στη λέξη «οικογένεια». Το φορτίο είναι μεγάλο και φυσικά όταν γνωρίζεις ότι δεν είναι μια συνηθισμένη οικογένεια. Παρακολουθούμε όχι μόνο τα μέλη μια δυσλειτουργικής οικογένειας, αλλά συναισθήματα και τις επιδράσεις των πράξεων των ίδιων των χαρακτήρων. Πώς να διαχειριστείς την απώλεια, τον χωρισμό, την αρρώστια, αλλά και την αγάπη που νιώθεις για τους δικούς σου; Δύσκολη η απάντηση και φυσικά το έργο γεννά τέτοιας φύσης προβληματισμούς στον θεατή.
Ακόμη και το σκηνικό σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, όπου οποιαδήποτε μεταβολή προκαλεί αναστάτωση και διαμάχες. Μπορεί ο έρωτας και η αγάπη να λειτουργήσουν απελευθερωτικά ή μονάχα η φυγή είναι λύση; Φυγή από τα προβλήματα, από την καταπίεση, από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φεύγοντας από το θέατρο αισθάνθηκα βαθιά προβληματισμένη σε σημείο που αναρωτιόμουν πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν στη θέση οποιουδήποτε από τους τέσσερις χαρακτήρες.
«Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς» είναι μια παράσταση βαθιά συναισθηματική. Μέσα από την απλότητα και τη λιτότητά της ξυπνά μονάχα προβληματισμούς για την λέξη «οικογένεια», διότι κατά μια έννοια όλες οι οικογένειες με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο μπορούν να χαρακτηριστούν δυσλειτουργικές.
Της Κατερίνας Μπουκάλα, 10/01/20
Θεατρολόγος