Η Άποψή μας για την παράσταση “Τρομεροί Γονείς” του Ζαν Κοκτώ στο Θέατρο RADAR
Γράφει η Μαρία Στασινοπούλου
17/11/22
Το θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ “Τρομεροί γονείς” (1938) που ανεβάζει η Αναστασία Παπαστάθη στο θέατρο Radar, αποτέλεσε σταθμό στην παγκόσμια θεατρογραφία. Η ψυχολογική εξέλιξη και το βάθος που διακρίνει τις σκηνές, διατηρούν ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή και ταυτόχρονα τον προβληματίζουν.
Στο έργο “Τρομεροί γονείς” βλέπουμε τον δεσμό μητέρας- γιου, ενός οιδιπόδειου δεσμού, που ξεκινά με την λατρεία της μάνας για τον γιο. Ο τελευταίος έρχεται να συμπληρώσει τα κενά της προσωπικής της ζωής. Είναι φανερό, από τις αρχές του έργου πως ο Μιχάλης (γιος) γίνεται υποκατάστατο του συντρόφου της μητέρας του. Η μητέρα στο άκουσμα μια γυναίκας και στον έρωτα που τρέφει ο γιος της γι’αυτήν, γίνεται σατανική και τον διεκδικεί με κάθε τρόπο.
Τα σατανικά σχέδια της μητέρας έρχεται να τα χαλάσει το πρόσωπο κλειδί του έργου, η αδερφή της Σοφίας (Μαρία Μαυροματάκη). Εμφανίζεται ως μια ήπιων τόνων γυναίκα, κρυφά ερωτευμένη με τον πρώην της, αλλά νυν σύντροφο της αδελφής της Σοφίας, Γιώργο. Είναι μια γυναίκα που πιστεύει στον έρωτα, τον υποστηρίζει και τον προστατεύει από κάθε εμπόδιο. Η ερμηνεία της ηθοποιού, είναι καλή, χωρίς υπερβολικά στοιχεία. Ήταν αυτό που απαιτούσε ο ρόλος κατά την γνώμη μου.
Την μετάφραση, την δραματουργική ανάλυση, την σκηνοθεσία αλλά και ρόλο της Σοφίας ανέλαβε η Αναστασία Παπαστάθη. Τα βασικά χαρακτηριστικά των έργων του Κοκτώ όπως, το ύφος, και τα δεινά της οικογένειας δεν λείπουν από το έργο. Η μητέρα δίνει την εντύπωση μιας τρελής και εξαιρετικά κυκλοθυμικής γυναίκας. Παραλογίζεται συχνά κατά την διάρκεια του έργου, δίχως λόγο. Η Αναστασία Παπαστάθη ενσαρκώνει μια γυναίκα που έχει παραιτηθεί από την δική της ζωή και έχει “κολλήσει” στην ζωή του γιου της. Δεν δείχνει να συμμερίζεται τις ανάγκες του γιου της, και κάνει σαν τρελή όταν εκείνος επιθυμεί να ζήσει. Είναι κρυμμένη πίσω από το τεράστιο εγώ της, και την εξάρτηση της από τον γιο της.
Στο σπίτι της οικογένειας δεν εργάζεται κάνεις. Ο πατέρας ασχολείται με κάτι αποτυχημένα ευρήματα δικά του. Είναι ένας χαρακτήρας που νιώθει μοναξιά και απόρριψη από την γυναίκα του. Δείχνει ερωτικό ενδιαφέρον σε άλλες γυναίκες, εκτός σπιτιού. Είναι υπερπροστατευτικός με τον γιο του και νοιάζεται για αυτόν. Επίσης, είναι εύκολος σε χειρισμό. Είναι εύκολο πιστός. Ο γιος και η μητέρα είναι προσηλωμένοι στην ακαταστασία μεταφορικής και κυριολεκτικής φύσεως, και έρχεται η θεία να συντηρήσει το σπίτι με μια κληρονομιά που είχε κληρονομήσει. Ο Μιχάλης ( Αντώνης Καραθανασόπουλος) αποφασίζει να εργαστεί και να αποκοπεί από το τοξικό κλίμα του σπιτιού του. Η απόφαση αυτή είναι κάτι που δυσαρεστεί τους γονείς του.
Ο Μιχάλης είναι ένα 22 χρόνο παιδί, που φοιτά. Έχει έντονη την επιθυμία του να ζήσει, να ερωτευτεί, να εργαστεί, να κάνει πράγματα για εκείνον. Παράλληλα όλα αυτά τον κάνουν να αισθάνεται τύψεις, μεγάλωσε έτσι και η προστατευτικότητα καθώς και η εμμονή της μητέρας του, τον κάνουν να αισθάνεται ενοχικός για τα θέλω του. Σίγουρα όπως φανερώνεται και κατά την διάρκεια του έργου, είναι ανώριμος, ευκολόπιστος και δεν κάνει τίποτα μόνος του χωρίς παρότρυνση. Σαν ερμηνεία ήταν και αυτή πολύ καλή.
Τα σκηνικά ήταν αρκετά συντηρητικά που ανταποκρίνονται στο ύφος του έργου. Η ενδυμασία ήταν μελετημένη και έξυπνη. Και σκηνικά και ενδυμασία τα είχε επιμεληθεί η Κυριακή Πανούτσου. Ο σκηνικός χώρος ήταν χωρισμένος στα δυο, στα δεξιά υπήρχε το συντηρητικό σπίτι των γονιών και στα αριστερά το σπίτι της όμορφης κοπέλας Μαρίας που είναι και η σύντροφος του Μιχάλη. Η Μαρία είναι θύμα στην προκειμένη περίπτωση, είναι θύμα της οργανωμένης πλεκτάνης των γονιών για να χαλάσουν την ευτυχία του γιου τους. Τα στοιχεία του χαρακτήρα της που εμφανίζονται, στα 90 λεπτά της παράστασης, δείχνουν πως είναι μια κοπέλα ειλικρινής, έχει έντονο το αίσθημα του δικαίου. Είναι ευαίσθητη και τα αίσθημα που τρέφει είναι αληθινά. Δεν υποκρίνεται.
Είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση που θα την πρότεινα.
Περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ