Η Άποψή μας για την παράσταση “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Ο φριχτός θάνατος ενός ομοφυλόφιλου ποιητή στις διακοπές του, γίνεται η αιτία της σκληρής σύγκρουσης ανάμεσα στη μητέρα του Βάιολετ και τη ξαδέλφη του Κάθριν που ήταν μαζί του στις διακοπές αυτές και ήταν αυτόπτης μάρτυρας των τραγικών συνθηκών της δολοφονίας του. Η Κάθριν είναι το πρόσωπο που λερώνει την άσπιλη εικόνα του Σεμπάστιαν.
“Είμαι αποφασισμένη να ξοδέψω ακόμα και την τελευταία ανάσα από τα πνευμόνια μου για να υπερασπίσω την υστεροφημία ενός νεκρού ποιητή, του γιού μου”.
Μέσα από την προσπάθεια της Βάιολετ να πείσει το γιατρό Κούκροβιτς ότι η ανηψιά της πρέπει να υποστεί λοβοτομή για να σταματήσει να λέει ψέμματα για το γιό της, ξετυλίγεται το κουβάρι της σχέσης μητέρας-γιού.
“Ο γιός μου ο Σεμπάστιαν ήταν αμόλυντος. Εγώ ήμουν ο μόνος άνθρωπος που ικανοποιούσε όσες απαιτήσεις είχε από τους ανθρώπους.Εμείς οι δυο γιατρέ ήμασταν διάσημο ζευγάρι. Ο κόσμος δεν έλεγε -ο Σεμπάστιαν και η μητέρα του- Έλεγε-ο Σεμπάστιαν και η Βάιολετ-”
Το πιο ποιητικό ίσως από τα έργα του Τένεσι Ουίλλιαμς, είδαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Γιώργος Παπαγεωργίου και κατά την άποψη της γράφουσας είναι ένα από τα καλύτερα ανεβάσματα του συγκεκριμένου έργου.
Τα πολύ όμορφα σκηνικά της Ευαγγελίας Θεριανού δείχνουν το εξωτικό μεγαλοαστικό περιβάλλον, αφήνοντας αιχμές για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ αυτό.
Στο ίδιο κλίμα οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου φωτίζουν τον άνισο αγώνα ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως
Η μουσική του έργου είναι μια παράσταση μέσα στην παράσταση. Κάποιες στιγμές κραυγάζει και κάποιες άλλες σαρκάζει. Η μουσική κλαίει. Τι ζητά; Κρατάει πανό σαν διαδήλωση στους δρόμους. Απαιτεί, διεκδικεί μα κι εκλιπαρεί. Η μουσική συρίζει σαν φίδι που έρπει και σαν κουνάβι που τρέχει αλαφιασμένο να γλυτώσει από τους διώκτες του. Είναι ένα αγρίμι που ουρλιάζει λαβωμένο. Ένα αγρίμι που ετοιμάζεται να επιτεθεί. Υπέροχη δημιουργία από τον Φώτη Σιώτα.
Συγκλονιστικές ερμηνείες από την Θέμιδα Μπαζακα και τη Μαίρη Μηνά. Έβγαλαν κομμάτια από την ψυχή τους να ταΐσουν τα πεινασμένα παιδιά που διαμέλισαν το σώμα του Σεμπάστιαν.
Εξαιρετική η κίνηση από την Μαρίζα Τσίγκα.
Πολύ ιδιαίτερα τα κοστούμια από τη Βασιλική Σύρμα σχεδιασμένα με αισθητική και ποίηση.
Το έργο είναι μια μάχη ανάμεσα στην αλήθεια και την απόκρυψή της. Και η Κάθριν αποκαλύπτει.
“Προσπάθησα να τον σώσω.Να μην ολοκληρώσει την εικόνα που είχε για τον εαυτό του πως έπρεπε να θυσιαστεί σ’ έναν αποτρόπαιο Θεό”.
ΒΑΙΟΛΕΤ: “Ο γιός μου έψαχνε να βρει το Θεό. Όλοι οι ποιητές αυτό ψάχνουν. Έβλεπε το Θεό στους όμορφους και νέους ανθρώπους. Όπου βρισκόταν είχε πάντα γύρω του μια μικρή κουστωδία από ωραίους και ταλαντούχους νέους”0,
ΚΑΘΡΙΝ: “Εγώ ήμουν ο κράχτης του. Εγώ του έφερνα το εμπόρευμα. Και η μητέρα του πριν, το ίδιο έκανε. Κάναμε επαφές για κείνον”.
ΒΑΙΟΛΕΤ: “Αυτή και τα ψέμματά της. Αυτή καταστρέφει, ο γιός μου ήταν δημιουργός. Το στόμα της παραληρεί. Κάνει σκόνη την υπόληψη του γιού μου”.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου δημιούργησε μια παράσταση από τις ωραιότερες της σεζόν, μυστηριακή, σκοτεινή και φωτεινή μαζί, ένα ψυχολογικό θρίλερ που όσο προχωρά αυξάνει την αγωνία και περιέργειά σου.Σπαρακτική η τελευταία σκηνή του έργου από τη Θέμιδα Μπαζάκα.
Το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι είναι από τις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε.
Της Λένα Σάββα, 10/03/20