“Ποια παραίτηση;” Κείμενο του Νικόλα Ανδρουλάκη

Ποιος χέστηκε για την παραίτηση; Ποιος τα γαμάει τα υπουργεία τους; Πώς γίνεται να νομιμοποιούμε ακόμη το πεδίο ορισμού της συζητησης σε επίπεδο παραίτησης υπουργού λες και είναι διακύβευμα τα επιδόματα κι οι επιχορηγήσεις και τα νεύρα για τις αδικίες; Είναι δυνατόν; Να μιλάμε σαν ενοχικές ύαινες πάνω από τις τραυματισμένες ψυχές δεκάδων ανθρώπων; Είναι προσβλητικό για τη μοίρα αυτό. Εδώ μιλάμε για πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης κατά συρροή παιδοφιλικής δράσης δεκαετιών! Εδώ υπάρχει διακύβευμα μεγάλο. Που μόνο να κουκουλωθεί μπορεί με παραιτήσεις και αποσιωπήσεις και πλύσιμο χεριών. Η παραίτηση πήγε περίπατο πια.

Συνεπώς: ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ. ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ.

Ως υπουργός πολιτισμού, με το χέρι στο τιμόνι που τόσο ασφυκτικά κρατούσε – έτσι να εξεταστεί από εισαγγελέα και ανακριτή!

Κι οποιοσδήποτε άλλος χρειαστεί. Από πρωθυπουργός μέχρι κούριερ. Όποιος είχε έστω και μια μαρτυρία στα χέρια του κι έκανε τα στραβά μάτια ή προσπάθησε να συγκαλύψει για τη δική του γούνα ή περίμενε «την κατάλληλη στιγμή» λες κι είναι καλλιτεχνικό και πολιτικό πόκερ η κακοποίηση ανηλίκων, έχει -όχι μόνο ηθικές αλλά και ποινικές- ευθύνες. Όσοι τα συγκάλυψαν είναι συνένοχοι και πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Υπάρχει τεράστιο διακύβευμα συνευθύνης κοινωνικά για έναν άνθρωπο η αρρώστια του οποίου εμφανώς πλέον ξεπερνάει κάθε δικογραφία και κοινωνία και κάθε εποχή. Όποιος ήξερε και μπορούσε να βοηθήσει ώστε να γλιτώσει έστω κι ένα θύμα από αυτό το αρρωστημένο παραμύθι μέχρι σήμερα είναι συνεργός. Και δεν έχει σημασία αν είναι η υπουργός πολιτισμού κι ο πρωθυπουργός της χώρας ή κάποιος συγγενής, συνεργάτης, φίλος, εχθρός, ανταγωνιστής. Όλοι όσοι ήξεραν. Είτε τώρα σωπαίνουν και κρύβονται είτε φωνάζουν για να λυτρωθούν από τις ενοχές. Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή αυτή.

Είναι παγκόσμιου βεληνεκούς φαινόμενο αυτό που έχει συμβεί. Για τόσα πολλά χρόνια. Τόσο δίπλα μας. Κάτω απ’ τη μύτη μας. Στη σκιά από τόσο έντονα φώτα. Όσοι δεν το ξέραμε και δεν το είχαμε φανταστεί ας παραδεχτούμε ταπεινά ότι νιώθουμε ηλίθιοι, πλανεμένοι και χειραγωγημένοι μέχρι αηδίας. Εγώ έτσι νιώθω. Όσοι το ξέρατε ή το είχατε υποψιαστεί, με στοιχεία, ενδείξεις ή μαρτυρίες να είστε ακόμη πιο ταπεινοί. Γιατί -χωρίς ναι μεν αλλά- ήσασταν κοινωνικά νήματα σε έναν ιστό συγκάλυψης. Είτε αδύναμοι είτε δυνατοί. Από μια μέρα μέχρι δεκαετίες. Τόσο όσο. Και ξέρω ότι ίσως αναφέρομαι σε πάρα πολλούς ανθρώπους, φίλους και συναδέλφους. Έτσι πάει. Λυπάμαι αν χαλάω τις μάσκες του ηρωισμού.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΦΕΤΟΣ.

Θα μιλούν στα βιβλία της νεοελληνικής ιστορίας γι’ αυτό. Θα γραφτούν έργα. Ας βοηθήσουμε, γενναία και αλληλέγγυα και ταπεινά, να μην είναι κοινωνικά εφικτό να συμβεί ξανά. Γιατί είναι εμφανώς παθογένεια μιας ολόκληρης κοινωνίας όταν 30 χρόνια γίνεται αυτή η δουλειά. Αυτό είναι το διακύβευμα. Να συλλαμβάνονται και να απομακρύνονται από την κοινωνία όσοι έχουν τόσο νοσηρή συμπεριφορά. Όσο γίνεται πιο νωρίς. Όχι επειδή είναι κακοί. Επειδή είναι επικίνδυνοι.
Άλλωστε τέτοιοι κοινωνιοπαθείς κακούργοι συνήθως βιώνουν πλήρη απώθηση της αλήθειας τους.

Ως την αριστοτελική τους καταστροφή.

Ας κάνουμε τα πάντα για να επουλωθούν όσο γίνεται οι πληγές των θυμάτων. Κάθε άνθρωπος αξίζει να καταφέρει να αποτινάξει το φάντασμα από πάνω του όπως το κατάφερε ο Βασίλης.

Εμείς είμαστε η κοινωνία.

Δεν είναι άλλοι.

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης είναι συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης.

photo credits: Γιώργος Μαλεκάκης και Δημήτρης Νασιούλας