Συνέντευξη – Ανδρέας Φλουράκης

Ο Ανδρέας Φλουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και θεατρική γραφή στην Αγγλία (MA Writing for the Theatre and Broadcast Media). Στο θέατρο εμφανίζεται για πρώτη φορά το 2001, στο θέατρο Αμόρε στο Φεστιβάλ Πειραματικών Παραστάσεων Δοκιμές I με το έργο Οι μέρες πριν έρθεις. Το 2003 διακρίνεται στον διαγωνισμό μονόπρακτων του Θεάτρου Τέχνης, το 2004 του απονέμεται η υποτροφία Fulbright, το 2006 το έργο Αντιλόπες επιλέγεται ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα θεατρικά της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS, ενώ το 2008 βραβεύεται στο διαγωνισμό μονόπρακτων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου, καθώς και στον διεθνή Διαγωνισμό Μονοδράματος 2006-2008 των UNESCO-Ι.Τ.Ι. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Τουρκικά, Ρουμάνικα, Πολωνικά και Φινλανδικά και έχουν παρασταθεί – αναγνωσθεί στα Royal Court Theatre, Gate Theatre, West Yorkshire Playhouse και Tristan Bates στη Μ. Βρετανία, στο φεστιβάλ Oyun Yaz στην Κωνσταντινούπολη, στο Φεστιβάλ του Ελσίνκι, στα Comparative Drama Conference, φεστιβάλ HotINK, φεστιβάλ GI60 στις Η.Π.Α. κ.α. Τα συγκεκριμένα βιογραφικά στοιχεία τα αντλήσαμε από το The Greek Play Project (http://www.greek-theatre.gr/public/gr/greekplay/index/view/14/ ). Στη συνάντησή μας με αφορμή την επικείμενη παράσταση του τελευταίου του έργου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, λαμβάνοντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα, συζητήσαμε για το θέατρο, τη συγγραφή και την ποίηση. Ελπίζουμε να την απολαύσετε.

-Πώς βίωσες τον εγκλεισμό σε προσωπικό επίπεδο;
Συνέχισα να είμαι δημιουργικός κι αυτό έκανε τα πράγματα πιο ομαλά.

-Τι κλίμα υπήρχε στις πρόβες του έργου σου Τα Αγάλματα Περιμένουν εν μέσω πανδημίας;
Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός στο Θεσσαλικό Θέατρο. Μου θύμισε τον ενθουσιασμό που είχαν οι ηθοποιοί από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης όταν το δύσκολο καλοκαίρι του 2015 έκαναν πρόβες στο έργο μου Θέλω μια χώρα για την παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών.

-Πού πιστεύεις πως οφείλεται;
Σε δύσκολες εποχές, όπως αυτή που διανύουμε, η τέχνη είναι εκεί για να στηρίξει την ανθρωπιά, τη φαντασία μας, την ίδια μας τη ζωή.

-Μιας και ανέφερες το Θέλω μια Χώρα, από το καλοκαίρι του 2012 που το έγραψες έως σήμερα πόσες παραστάσεις έχει κάνει στην Ελλάδα, αλλά και σε όλον τον κόσμο;
Πολλές, δεν τις έχω μετρήσει.

-Και η επόμενη στάση του;
Στο Περού, τον Νοέμβριο.

-Το έργο σου Τα Αγάλματα Περιμένουν, τι σε ώθησε να το γράψεις;
Πριν αρκετά χρόνια, η Κυριακή Σπανού μου μίλησε για ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, που κι εκείνη είχε μόλις μάθει: για τις αποκρύψεις των αγαλμάτων στις αυλές και κάτω από τα δάπεδα των μουσείων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών κατακτητών. Μας έκανε εντύπωση πως ένα τέτοιας σημασίας γεγονός ήταν σχεδόν άγνωστο και μου πρότεινε να γράψω ένα έργο με αυτό το θέμα για να το σκηνοθετήσει. Λίγο καιρό μετά μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα ενός σπονδυλωτού έργου για μια μελλοντική απόκρυψη των αρχαιολογικών μας θησαυρών ενόψει ενός μελλοντικού κινδύνου. Μέσα στα επόμενα χρόνια έστελνα σκηνές στην Κυριακή και φέτος αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να φέρουμε τα Αγάλματα επί σκηνής.

-Ποια είναι τα ερωτήματα που θέτει το έργο;
Αν αύριο γίνει πόλεμος, και ζητήσουν από τους πολίτες της χώρας να κρύψουν τα αγάλματα, αυτοί τι θα κάνουν; Η αρχαιότητα εξακολουθεί να μας αφορά ή έχουμε αποκτήσει καινούργιες αξίες; Πόσο έχουν αλλάξει οι άνθρωποι μέσα σε ογδόντα χρόνια; Η σκηνοθέτης του έργου έχει θέσει και ένα επιπλέον ενδιαφέρον ερώτημα: τι θα διασώζαμε σε περίπτωση κινδύνου;
Έχεις πει πως Τα Αγάλματα Περιμένουν είναι μια μαύρη κωμωδία με υπερρεαλιστική διάθεση. Μπορεί η ιστορία θα αντιμετωπιστεί κωμικά;
Ασφαλώς και μπορεί. Άλλωστε ένα από τα προβλήματα που έχουμε σε σχέση την Ιστορία μας είναι πως την αντιμετωπίζουμε με στόμφο, διδακτισμό και υπερβολική σοβαρότητα (ενίοτε σοβαροφάνεια) που, από συναρπαστική που είναι, μπορεί να καταντήσει αδιάφορη ή ακόμη και ανυπόφορη, κυρίως για τις καινούργιες γενιές, αλλά και για όλους μας.

-Πιστεύεις ότι ένα θεατρικό έργο μέσα από την παράστασή του μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις;
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς του θεάτρου.

-Αποφασίσατε να ακυρώσετε από μόνοι σας την παράσταση στο Ηρώδειο, ο λόγος;
Η κατάσταση εδώ στην Αθήνα είναι σοβαρή και η ευθύνη μας προς τους ηθοποιούς, προς όλους τους επαγγελματίες που δουλεύουν για αυτή την παράσταση, αλλά και προς το κοινό που θα ερχόταν να μας δει είναι μεγάλη. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε ούτε με την υγεία ούτε με τις ζωές των ανθρώπων για να λέμε πως κάναμε μια παράσταση στο Ηρώδειο. Πιστεύω πως όταν έρθει ο καιρός και τα πράγματα θα είναι καλύτερα, θα δοκιμάσουμε να φέρουμε την παράσταση και στην Αθήνα. Για την ώρα δεν υπάρχει λόγος επικινδύνων πειραματισμών.

-Ευτυχώς, για όλους εμάς που δεν έχουμε δει την παράσταση στην καλοκαιρινής της περιοδεία, το έργο κυκλοφορεί σε μία καλαίσθητη έκδοση από την ΚΑΠΑ εκδοτική. Επιπλέον μόλις κυκλοφόρησε κι ο πρώτος τόμος με τα θεατρικά σου έργα στην Τουρκία και περιλαμβάνει το Θέλω μια Χώρα και το Μήδειας Μπούρκα, ακολουθεί κάποια άλλη διεθνή έκδοση;
Αρχές Οκτώβρη κυκλοφορεί στη Γαλλία το Θέλω μια Χώρα σε μετάφραση της Ελένης Ζέρβα, μαζί με το Ασκήσεις Για Γερά Γόνατα σε μετάφραση του Μισέλ Βόλκοβιτς. Η έκδοση συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό κείμενο της καθηγήτριας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Καίτης Διαμαντάκου.

-Είσαι από τους πιο πολυπαιγμένους θεατρικούς συγγραφείς την τελευταία δεκαετία, πώς τα έχεις καταφέρει;
Δεν είμαι «υπερκοινωνικός», δεν κυνηγάω δουλειές ή συνεργασίες, αποφεύγω την περιττή έκθεση, δεν κάνω δημόσιες εμφανίσεις, δημόσιες σχέσεις και ψεύτικους φίλους, δεν παίρνω τηλέφωνα, ούτε καν για χρόνια πολλά, αλλά αγαπώ αυτό που κάνω.

-Και ξέρω πως χαίρεις ιδιαίτερης εκτίμησης από τους συνεργάτες σου.
Δεν έχω παράπονο.

-Είσαι και ποιητής. Πέμπτη στη σειρά συλλογή μέσα σε 23 χρόνια, το Καλοκαίρι. Ξεχωρίσαμε το «ΟΜΙΤΖΙ».
«Ανήσυχος κοιμάσαι
Υπνωτισμένος ξυπνάς
Χωρίς να ξέρεις
Χωρίς να ζητάς
Χίλιες φορές καλύτερα λες
Μεγάλε
Δεν τα παραλές»

-Τι σε έκανε να εκφραστείς με αυτούς τους στίχους;
Η τρυφερά φαιδρή μας πραγματικότητα.

-Παρόλο που οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;
Υπάρχει ένα καινούργιο project που συζητάω με το Θέατρο Τέχνης, και ήδη σκέφτομαι την επόμενη συγγραφική performance της Scene+ με επιλεγμένους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς.

Της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, 21/09/20
Πολιτιστικός συντάκτης