Συνέντευξη – Δεκάλογος με την Ηρώ

Συνέντευξη στην Ελένη Αντωνίου
12/12/22

Πολυσχιδής ερμηνεύτρια, επιδέξια μουσικός, εμπνευσμένη συνθέτης με αμέτρητες επιτυχίες στο βιογραφικό της η Ηρω Λεχουρίτη πατάει γερά στα πόδια της έχοντας χαράξει ένα σταθερά ανοδικό δρόμο. Φέτος κάνει την ανατροπή και μας προσκαλεί στη θεατρική παράσταση Βόυτσεκ σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη

– Ποια ήταν η σχέση σας με το θέατρο πριν συμμετάσχετε στη συγκεκριμένη θεατρική παράσταση?
Η σχέση μου με το θέατρο ως επαγγελματίας δεν υπήρξε πριν. Έχω διδάξει για χρόνια όμως σε δραματικές σχολές μουσική και τραγούδι πράγμα που με έφερε κοντά στο είδος αυτό της τέχνης που προϋποθέτει μεγάλες αντοχές σκληρή δουλειά και έμφυτο ταλέντο σε συνδυασμό.

– Είστε μια ιδιαίτερα εκφραστική ερμηνεύτρια. Θα σκεφτόσασταν να συνεχίσετε αυτή τη σχέση με τη Θεατρική πράξη και μετά το τέλος των παραστάσεων?
Είναι γεγονός ότι είμαι ιδιαίτερα διαδραστική στη δουλειά μου. Αλλά σε ένα πλαίσιο ελεύθερο όπου ο «δημιουργός και συνομιλητής» είμαι η ίδια, οπότε από μόνο του αυτό δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο. Στο θέατρο καλείσαι να εκτελέσεις την οπτική του σκηνοθέτη μέσα από την δική σου προσωπικότητα και τις δικές σου δυνατότητες. Πράγμα που συμβαίνει με στρατιωτική πειθαρχία και πολύ διάβασμα. Άρα οποιοσδήποτε συσχετισμός των τεχνών είναι ανυπόστατος. Θα μπορούσα να πω ότι η υποκριτική περισσότερο συνάδει με την μελέτη του πιάνου και την μαθητεία του. Παρόλο που θεωρώ τη σπουδή του πιάνου ασύγκριτη σε πίεση και διάβασμα με οποιαδήποτε άλλη τέχνη.

– Πώς είναι αυτή η αναμέτρηση με το παραστασιακό γεγονός?
Κοιτάξτε, κλήθηκα από τον κ. Τσακίρη ως Ηρώ και όχι ως ηθοποιός. Άρα αυτό που ζητούσε από εμένα είναι να είμαι ο εαυτός μου μέσα στο πλαίσιο της παράστασης φυσικά. Έτσι ένιωσα κι εγώ πιο ασφαλής και λιγότερο πιεσμένη. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα άθελά μου, ότι θα έπρεπε να υποδυθώ κάποιο πρόσωπο ή πρόσωπα οπότε άρχισα να εμβαθύνω στο ρόλο και να προσπαθώ να αφουγκραστώ την προσωπικότητα της Μάργκρετ. Θέλω να πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο, τον δικό μου τρόπο, τα κατάφερα.

– Πώς έγινε η πρόταση και ποιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό σας μέχρι να δεχτείτε?
Οι σκέψεις και οι ανησυχίες ήταν πολλές. Όμως με τον Κ. Τσακίρη ένιωσα ασφαλής αλλά κυρίως με τους συναδέλφους μου που με αγκάλιασαν κυριολεκτικά και μεταφορικά ώστε να γίνω ένα μέρος του συνόλου αναπόσπαστο. Ζητούσα συνεχώς την γνώμη τους και την άποψη τους γιατί πιστεύω ότι εκείνοι καλυτέρα από όλους θα ήξεραν να μου πουν.

– Περιγράψτε μας τον ρόλο σας.
«Η θέση μου μέσα στο έργο αρχίζει από το πρώτο μέρος του, όπου εκτελώ έναν ρόλο προαγώνα – όπως θα λέγαμε
στην αρχαία τραγωδία. Ενημερώνω για την ιστορία που πραγματεύεται το έργο. Τοποθετώ τους χαρακτήρες, κάνοντας
μια περίληψη του καθενός, και αφήνω κάποιες αιχμές που αφορούν την πλοκή. Στη συνέχεια του έργου, ο ρόλος μου γίνεται κομπέρ όταν πρέπει να παρουσιάσω το “τσίρκο”. Παράλληλα, όμως, λειτουργώ και σαν τον “εσωτερικό συνομιλητή” του καθενός με την καρδιά και τον νου του. Κάνουμε διαλόγους που ουσιαστικά εγώ είμαι η δεύτερη σκέψη των ηρώων του έργου. Πράγμα πολύ όμορφο και έξυπνα τοποθετημένο από τον κ. Τσακίρη»

– Το έργο μεταξύ άλλων διαπραγματεύεται και το ζήτημα της γυναικοκτονίας. Θεωρείτε πως η ματιά των δημιουργών έχει αλλάξει στόχευση και ευαισθησία γύρω από αυτό το ζήτημα στις μέρες μας?
Θα σας απαντήσω ότι έχω απαντήσει σχετικά με το θέμα σε κάθε συνέντευξη.
Πολλά σημεία του έργου είναι πολύ δυνατά και έντονα.
Στο τέλος της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής σκοτώνει ό,τι πολυτιμότερο έχει –τη γυναίκα που αγαπά, γιατί εκείνη τον απάτησε.
O Βόυτσεκ είναι ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα από το κοινωνικό σύνολο. Η ανηλεής επίθεση που του γίνεται ως αδύναμο κρίκο ενός συστήματος σαθρού και γεμάτου από κυριαρχία και επιβολή με κάθε τρόπο είναι αυτό που τελικά συνθέτει την ίδια του την ύπαρξη και την οντότητα. Άρα ότι συμβαίνει μετά είναι σαν νομοτέλεια. Δεν θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να συμπεριφερθεί αλλιώς αφού έχει γαλουχηθεί έτσι ώστε να υπομένει και να υπομένει και να υπομένει ώσπου κάποια στιγμή ξεσπάει με λάθος τρόπο στο λάθος άνθρωπο. Πόσο διαφορετικό το βρίσκεται αυτό από το σήμερα εάν δούμε κοινωνιολογικά το φαινόμενο των γυναικοκτονιών; Ο καθένας μας εν δυνάμει μπορεί να είναι ο Βόυτσεκ.

-Ποια είναι η προσωπική σας προσδοκία από την παράσταση?
Εάν με ρωτάτε ως φιλοδοξία στο υποκριτικό κομμάτι, όχι δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Όμως εάν κάτι θα ήθελα είναι να βγω από αυτό το τόλμημα νικήτρια. Όχι ως προς τις κριτικές αλλά ως προς τη μάχη που δίνω με τον εαυτό μου να είμαι άρτια και σκηνικά αξιοπρεπής. Αυτό μου είναι αρκετό.

–  Ποια είναι η προσωπική σας προσδοκία από τον εαυτό σας?
Νομίζω το ίδιο. Να έχω την δύναμη να μάχομαι συνεχώς, να μην φοβάμαι ούτε να εκτεθώ ούτε να δοκιμάσω ούτε να ρισκάρω. Εάν μπορώ να διατηρήσω αυτό το αγωνιστικό πνεύμα που με διακατέχει από παιδί, νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα όσα ονειρεύομαι ή έστω τα περισσότερα. Άλλωστε και οι ήττες είναι η μέγιστη απόδειξη ότι αγωνιστήκαμε θαρραλέα και αποφασιστικά.

– Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που συναντήσατε?
Στην ζωή μου; Μα φυσικά να μεγαλώσω το παιδί μου μονή μου ως μονογονεϊκή οικογένεια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από αυτή.

– Τελικά το θέατρο ενυπάρχει στο τραγούδι και το τραγούδι στο θέατρο ως ένα συνεχές μιας τεθλασμένης γραμμής που ανακαλύπτει τις προθέσεις της κάθε φορά που συντελείται το ένα από τα δύο ή μιλάμε απλώς για δύο συγγενείς τέχνες που είναι όμως ξεχωριστές?
Το τραγούδι χρειάζεται την υποκριτική ως αίσθημα και ως ερμηνεία. Δεν είναι όμως απαραίτητη η καθοδήγηση γιατί αυτό που ζητάμε στο τραγούδι είναι η προσωπική κατάθεση του ερμηνευτή. Άρα βλέπουμε εδώ μια ελευθερία έκφρασης. Ο ηθοποιός είναι περιορισμένος στα πλαίσια της καθοδήγησης που έχει και αυτό που τον διαφοροποιεί είναι το ταλέντο και η προσωπική αισθητική και αντίληψή του. Κι έπειτα στο θεατρο ολοκληρώνεις ένα κύκλο ενός έργου και αποτιμάσαι στο τέλος από τους θεατές. Στην δουλειά του τραγουδιστή μιλάμε για μια συνεχή ανταλλαγή και επικοινωνία μια συνεχή αλληλεπίδραση με ότι συνεπάγεται αυτό καλό ή κακό. Οπότε κάθε σύγκριση έχει ένα όριο από το οποίο και μετά τα δυο επαγγέλματα διαφοροποιούνται ουσιαστικά.