Συνεντεύξεις

Συνέντευξη – Δεκάλογος με τον Αργύρη Αγγέλου

Συνέντευξη στην Ελένη Αντωνίου
24/11/22

Ο πολλαπλών ταχυτήτων ηθοποιός /performer που όλοι αγαπήσαμε από τις εξαιρετικά επιτυχημένες σειρές του mega, τηλεοπτικά τον βρίσκουμε να πρωταγωνιστεί στη σειρά Φλόγα και άνεμος της ΕΡΤ, ραδιοφωνικά στο πρωινό πρόγραμμα του σταθμού του Pride (07-10 καθημερινά) ενώ στο θέατρο πρωταγωνιστεί σε μια παράσταση ορόσημο για το γερμανόφωνο θέατρο, το Woyzeck του Buechner σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη.

– Πώς νοιώθεις που φέτος αναμετριέσαι με αυτό το ιερό τέρας της Παγκόσμιας Δραματουργίας;
Αν το αντιμετώπιζα έτσι όπως ακριβώς το διατυπώνετε σίγουρα θα είχα αγχωθεί πολύ περισσότερο από αυτό που συνέβη. Η προσμονή και η λαχτάρα είναι ίδια για όποιο έργο έχω ξεκινήσει πρόβες είτε θεωρείται κλασικό είτε όχι. Δεν βάζω ταμπέλες γενικότερα στα πράγματα. Φροντίζω απλά κάθε φορά να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου.

– Περίγραψε μας τον ρόλο σου! Ποια είναι τα πυρηνικά χαρακτηριστικά του και τι επιδιώκει να κάνει κατά τη διάρκεια της θεατρικής δράσης;
Υποδύομαι το γιατρό Γιόχαν Κρίστιαν Κλάρους ο όποιος πληρώνει τον Βόιτσεκ για να δοκιμάσει πάνω του ένα νέο πρωτοποριακό ψυχιατρικό πείραμα εξαλείφοντας τα τελευταία υπολείμματα της κτηνώδους φύσης από τον άνθρωπο όπως λέει… Υπέρμετρα φιλόδοξος και σίγουρος για το αποτέλεσμα που επιθυμεί.

– Έχει ο ρόλος σου κοινά στοιχεία με εσένα;
Προβληματίζομαι κάθε φορά που μου κάνουν αυτή την ερώτηση για ένα ρόλο που κάνω. Έχω καταλήξει τελικά ότι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα ο ηθοποιός βάζει πάντα έστω και ένα ελάχιστο κομμάτι του εαυτού του σε οτιδήποτε και αν καταπιαστεί. Άποψή μου είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα πάντα μέσα τους. Ακόμα και πιο σκοτεινές τους περιοχές μπορεί να ενεργοποιηθούν ώστε να δανειστείς κάτι και να το βάλεις ένα ρολό. Αισθάνομαι ότι συνήθως γίνεται ασυνείδητα αλλά καμιά φορά μπορεί να γίνει και συνειδητά.

– Το έργο συν τοις άλλοις διαπραγματεύεται το ζήτημα μιας γυναικοκτονίας. Ποια είναι η στόχευση της παράστασης απέναντι σε αυτό το φλέγον κοινωνικό ζήτημα που φαίνεται πως μας αφορά κάθε μέρα όλο και περισσότερο;
Η γυναικοκτονία είναι ένα από τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση και τουλάχιστον στην περίπτωση του Βόιτσεκ όπως και στη ζωή γενικότερα νομίζω, αποδεικνύεται ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει σίγουρα ο κοινωνικός περίγυρος, οι συνθήκες, η ανισορροπία, η πίεση και τα αδιέξοδα που σου προκαλούν οι συνθήκες. Διαχρονικά πράγματα δηλαδή που καθιστούν ένα έργο κλασικό. Για αυτό και είναι πάντα επίκαιρο.

– Από τη προσωπική σου εμπειρία πώς βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να αλλάζει απέναντι στο ζήτημα των γυναικοκτονιών; Παρατηρείς πιο φοβισμένους ανθρώπους στον περίγυρό σου;
Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δυστυχώς πάντα συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει μάλλον… Όσο οι άνθρωποι δεν φροντίζουν την ψυχή τους και δεν κατανοήσουν ότι η ζωή είναι ίσως ό,τι πολυτιμότερο μας δόθηκε απ’τη φύση, δυστυχώς θα υπάρχουν. Αυτή την περίοδο που έρχονται στο φως πολλές τέτοιες περιπτώσεις και ως παρατηρητής σοκάρει! Δεν μπορεί να το συλλάβει το δικό μου μυαλό.

– Πώς είναι η καλλιτεχνική σου συνάντηση με τον Σταύρο Τσακίρη; Τι προσθέτει αυτή η συνάντηση στο καλλιτεχνικό σου πορτφόλιο;
Ο Σταύρος είναι από τους πιο γενναιόδωρους και καλόψυχους σκηνοθέτες που έχω γνωρίσει. Η ευγένειά τους στη διαδικασία της πρόβας είναι συγκινητική για να μπορέσεις να βγάλεις το καλύτερο που μπορείς. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προανέφερα είναι και τρομερά απαιτητικός! Τον ευχαριστώ θερμά για το πολύτιμο δώρο που μου έκανε να είμαι κομμάτι αυτής της παράστασης και εύχομαι οι δρόμοι μας στο μέλλον να ξανασυναντηθούν..

– Ποια είναι η προσωπική σου προσδοκία για την παράσταση από μέρους του κοινού; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες εσύ να ακουστεί πιο ηχηρά;
Η προσωπική μου προσδοκία για αυτή την παράσταση είναι να επαληθευτεί η πεποίθησή μας ότι έχουμε φτιάξει μία καλή παράσταση. Και καλή παράσταση είναι η παράσταση που ο θεατής φεύγοντας τη σκέφτεται, έχει την ανάγκη να τη συζητήσει. Δεν πιστεύω στις παραστάσεις που κουνάνε το δάχτυλο δηκτικά αναγκάζοντας το θεατή με το ζόρι να πάρει ένα μήνυμα στο σπίτι του. Πιστεύω στις παραστάσεις που δίνουν την ευχέρεια και την ελευθερία στο θεατή να αποκομίσουν και να μεταφράσουν αυτό που είδαν με τον δικό τους προσωπικό τρόπο. Οι παραστάσεις είναι για να δίνουν ερεθίσματα. Ο θεατής πρέπει να έχει την Ελευθερία της σκέψης του.

– Το έργο έχει θεωρηθεί πρόδρομος της ψυχανάλυσης και θίγει ζητήματα όπως η ψυχική ασθένεια και η θέση της στην κοινωνία. Πόσο θεωρείς ότι η σημερινή κοινωνία έχει αγκαλιάσει την ψυχική ασθένεια;
Σίγουρα περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια. Κάποτε τολμούσες να μιλήσεις για ψυχανάλυση και σε θεωρούσαν ψυχικά άρρωστο. Δεν αποτελεί ταμπού πια. Το να θέλεις να βάλεις σε μία τάξη το μέσα σου το θεωρώ απαραίτητο. Κάποιοι μπορούν και το κάνουν μόνοι τους. Είναι υπέροχο, αν δεν έχεις αυτή την ικανότητα, να μπορείς πλέον να απευθυνθείς κάπου.

– Ποια είναι η δική σου σχέση με την ψυχοθεραπεία; Έχεις νοιώθει ποτέ ότι έχεις φτάσει σε ένα ψυχολογικό τέλμα εξ αιτίας «τραυμάτων» που δεν είχαν επουλωθεί;
Υπήρξε μία περίοδος της ζωής μου πριν από αρκετά χρόνια που είχα φτάσει τον οργανισμό μου στα άκρα. Στα πολύ άκρα όμως.. σχεδόν στο χείλος του γκρεμού. Τότε, πέρα από ιατρική βοήθεια που δέχτηκα, μπήκα και σε μία διαδικασία ψυχοθεραπείας που μου σύστησαν οι ίδιοι οι γιατροί προκειμένου να ψάξω να βρω την αιτία που έκανα αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Κατάλαβα λοιπόν ότι αφήνω τους ανθρώπους να καταπατούν τα όριά μου. Τα όρια ξέρετε είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα. Προσπαθούσα για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου να είμαι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή. Την ευχαριστώ εκείνη την περίοδο της ζωής μου γιατί μου έμαθε ότι στη ζωή υπάρχει και το όχι. Μελλοντικά σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναμπώ σε μία τέτοια διαδικασία. Παρατηρώ και συλλέγω τα σκοτάδια μου προς το παρόν.

– Θα συμβούλευες κάθε νέο καλλιτέχνη πριν ξεκινήσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία να έχει αναπτύξει πρώτα μια ικανή και καλά θεμελιωμένη σχέση με τον εαυτό του μέσω της ψυχοθεραπείας, τόσο για να αποφεύγει τις κακοτοπιές, όσο και για να είναι όσο πιο δημιουργικός καλλιτεχνικά θα μπορούσε;
Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές ειδικά σε τόσο προσωπικά θέματα. Η ηλικία των 17- 18 χρονών που συνήθως καλείται ένας άνθρωπος να αποφασίσει για την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, είναι έτσι κι αλλιώς μία θολή περίοδος. Πολλές φορές μπορεί να μην ξέρεις και εσύ ο ίδιος τι πραγματικά θες από τη ζωή. Δεν είναι κακό καμιά φορά να τολμάς και να έχεις άγνοια κινδύνου. Η ζωή η ίδια είναι φτιαγμένη έτσι ώστε κάποιες φορές να πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Μεγάλο εφόδιο είναι οι βάσεις που έχεις πάρει από την οικογένειά σου και ό,τι έχει να κάνει με το σεβασμό κυρίως προς τον εαυτό σου. Αν κάπου εκεί ανάμεσα είσαι και ονειροπόλος είναι μία καλή συνταγή για να ξεκινήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.