Συνέντευξη – Ελπίδα Γαδ

Η Ελπίδα Γαδ είναι μια φωνή που ξεχώρισε μέσα από το talent show The Voice. Η πρόταση για μια σειρά live εμφανίσεων με την coach Ελεωνόρα Ζουγανέλη φυσικό επακόλουθο. Δυστυχώς όμως μια πανδημία έβαλε φρένο στα σχέδια της. Προσωρινά μόνο, γιατί η Ελπίδα έχει όλα εκείνα τα εφόδια που θα την κάνουν να έχει μια μεγάλη και λαμπρή πορεία στα μουσικά πράγματα.

Με αφορμή το νέο της single “Χέρι με Χέρι”, σε μουσική και στίχους δικούς της μας παραχώρησε μια συνέντευξη για να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Η ίδια αναφερόμενη στο τραγούδι της αναφέρει: “Ελπίζω το μήνυμα μου για τη σημασία της ανθρώπινης επαφής με τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε δύσκολες στιγμές να σας γεμίσει με αισιόδοξες σκέψεις και προσδοκία να συνεχίσουμε να προχωράμε ανεξαρτήτως των συνθηκών.” Με αυτά τα γεμάτα αισιοδοξία λόγια σας αφήνουμε να απολαύσετε την συνέχεια της κουβέντας μας.

– Ελπίδα, πες μας δύο λόγια για σένα. Πως έκανες τα πρώτα σου μουσικά βήματα; Ήσουν από τα παιδιά που ήθελαν να γίνουν τραγουδιστές από μικρά;

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα γινόμουν τραγουδίστρια! Αν και ασχολούμουν από μικρή με την μουσική, το τραγούδι ήρθε τελευταίο από όλα. Η αρχή έγινε με το κλασσικό πιάνο που άρχισα σε ηλικία 7 ετών περίπου. Μετέπειτα κιθάρα, και κοντά σε αυτήν, άρχισαν οι πρώτοι πειραματισμοί πάνω στο τραγούδι.

– Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά ακούσματα;

Από πολύ μικρή, μυήθηκα στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού. Θυμάμαι στο σπίτι να παίζουν δίσκοι της Αλεξίου, της Αρβανιτάκη, του Κότσιρα, του Θαλασσινού, του Σπανουδάκη, Χατζιδάκι και πολλών άλλων κορυφαίων. Οπότε, ήταν αναπόφευκτη η εμπλοκή μου με το ελληνικό τραγούδι.

– Από τη μία κλασσικές σπουδές στο πιάνο και από την άλλη λαϊκή σχολή κιθάρας. Από τη μία πτυχιούχος χημικός και από την άλλη τραγουδίστρια. Από τη μία η Σύρος και από την άλλη η Αθήνα. Πως καταφέρνεις να ισορροπείς μέσα σε όλες αυτές τις αντιθέσεις;

Μμ, η αλήθεια είναι ότι συχνά πυκνά θέτω και εγώ η ίδια αυτό το ερώτημα, αν ισορροπώ και για πόσο θα το κάνω, Τελευταία, έχω συμβιβαστεί στην ιδέα, ότι έτσι είμαι και μάλλον αυτό θα συνεχιστεί για χρόνια ακόμη, οπότε πρέπει να αρχίσω να αποδέχομαι την διττή μου φύση!

– Τραγουδάς από 10 χρονών (στη Σχολή Λαϊκής Μουσικής του Φραγκίσκου Δακρότση στη Σύρο) και έχεις εμφανιστεί μεταξύ άλλων στην “Ορχήστρα των Κυκλάδων” του Νίκου Κυπουργού και έχεις εμφανιστεί στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στην Αυστραλία, στη Νέα Υόρκη και στη Μόσχα. Τι έχεις αποκομίσει από όλα αυτά τα χρόνια; Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που θυμάσαι;

Βλέποντας τα γραμμένα, νιώθω απλά τυχερή που έχω αξιωθεί να ζήσω όλες αυτές τις μοναδικές εμπειρίες. Έχω αποκομίσει πάρα πολλά πράγματα. Σημαντικότερη, θα έβαζα την ομαδικότητα και το ‘άγχος’ που προκύπτει, να ακουστεί σωστά ένα φωνητικό σύνολο και όχι να ξεχωρίσει κάθε τραγουδιστής, όπου παύεις να λειτουργείς σαν σολίστας. Αλλά και η προσαρμοστικότητα σε οποιαδήποτε άβολη συνθήκη είναι ένα σπουδαίο όπλο που έχω βάλει στην φαρέτρα από τις περιοδείες στο εξωτερικό, καθότι πολλές φορές διαφέρουν οι συνθήκες και ο εξοπλισμός από αυτά που έχουμε συνηθίσει στην χώρα μας. Οπότε, αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, ήταν η στιγμή στο Ηρώδειο. Ο χώρος και μόνο, σε φορτίζει τόσο, ώστε να θέλεις να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό, ,και τίποτα λιγότερο!

– Σε γνωρίσαμε μέσα από το talent show “The Voice”. Πως ήταν αυτή η εμπειρία σου; Θα συμβούλευες κάποιον νέο τραγουδιστή να πάρει μέρος;

Η δική μου εμπειρία, έτυχε να είναι μοναδική. Και αυτό γιατί, αν και βρέθηκα τυχαία εκεί, ήταν η κατάλληλη στιγμή για την πορεία μου. Είχα ήδη μια δουλειά χρόνων, που το παιχνίδι μου έδωσε την δυνατότητα να την παρουσιάσω. Επίσης, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η μέντορας μου, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, που με πολύ όρεξη και πραγματικό ενδιαφέρον, με εμπιστεύτηκε, με καθοδήγησε και αργότερα μου πρόσφερε μια θέση δίπλα της στο πάλκο, το οποίο εγώ προσωπικά θεωρώ το μεγαλύτερο έπαθλο από όλα. Οπότε θα τον συμβούλευα να το κάνει μεν, αλλά να ξέρει τι ζητάει από αυτό δε. Να μην περιμένει ότι θα του αλλάξει την ζωή ως δια μαγείας, να έχει δουλέψει για αυτό που αγαπά, και να ‘χρησιμοποιήσει’ προς όφελος του την προβολή, και όχι ευκαιριακά.

– Θυμάσαι την πρώτη φορά που βρέθηκες να τραγουδάς επαγγελματικά σε μια σκηνή; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου;

Θυμάμαι, πως δεν θυμάμαι! Ήταν και αυτό στην Σύρο, το πρώτο καλοκαίρι που αποφάσισα ότι θα το κάνω επαγγελματικά πια, και ένιωσα θυμάμαι ευάλωτη, αλλά και απελευθερωμένη, σαν να έπρεπε να το έχω κάνει καιρό πριν.

– Ποιες τραγουδίστριες ή και τραγουδιστές σε έχουν επηρεάσει; Με ποιούς θα ήθελες να συνεργαστείς;

Αναμφισβήτητα η Ελεονώρα, με την οποία είχα και την τύχη να συνεργαστώ, πράγμα το οποίο ευχόμουν ένα χρόνο πριν καν την γνωρίσω, και να που έγινε!
Επίσης, με έχει επηρεάσει πολύ από μικρή ηλικία η Χάρις Αλεξίου και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, με τις οποίες θα ήταν όνειρο ζωής μια συνεργασία, όπως επίσης και με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιάννη Πάριο, τον Δημήτρη Μπάση.

– Ακολουθείς το μουσικό ρεύμα της εποχής ή ακολουθείς τον δικό σου ήχο; Πως θα περιέγραφες τη μουσική σου;

Νομίζω ότι προσπαθώ να ακολουθήσω τον δικό μου ήχο. Μόνο αν κάνεις πράγματα από καρδιάς, με προσωπική σφραγίδα, μπορείς να μιλήσεις στον ακροατή. Αν μπεις στο τρυπάκι να ακολουθήσεις το ρεύμα, να είσαι επίκαιρος, ίσως κάποια στιγμή χαθείς. Δικός μου στόχος, νιώθω ότι είναι μέσα από την μουσική μου να εκφραστώ, και να δηλώσω την αλήθεια μου. Προτιμώ να μείνει κάτι για το μέλλον, και να απασχολήσει κάποια στιγμή, παρά να γίνω ‘επίκαιρη’ και να έχω μια ‘διασημότητα μηνών’.

– Μετά την επανεκτέλεση του “Θες” επανέρχεσαι με ένα κομμάτι σε στίχους και μουσική δική σου. Μίλησε μας για αυτό,

Καταρχάς, το ‘Θες’, είναι ένα τραγούδι που αγαπώ τόσο, φοβεροί δημιουργοί από πίσω, και ένας ερμηνευτής τόσο αξεπέραστος, που ήταν μεγάλο το στοίχημα για μια γυναικεία version. Μ’αρέσουν τα δύσκολα! Το ‘Χέρι με χέρι’ ,είναι το πρώτο τραγούδι ολοκληρωμένο που έγραψα ποτέ, και είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων, που η καραντίνα αυτή, έγινε η αφορμή να ανακαλύψω αυτή την πτυχή μου. Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που έχουμε όλοι μας λίγο πολύ αυτόν τον καιρό στο μυαλό μας, μέσα από μια αισιόδοξη ματιά, γιατί για εμένα, είναι στάση ζωής αυτή η αντιμετώπιση.

– Η αρχή της πανδημίας σε βρήκε πάνω στο μουσικό σου “ξεπέταγμα” και μπροστά σε ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Νιώθεις λίγο ανασφαλής μέσα στον χώρο της μουσικής; Ποια συναισθήματα σου γέννησε η πανδημία;

Έτσι ακριβώς! Ένιωσα την ανάγκη ένα χρόνο πριν, μπαίνοντας σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε μέχρι και σήμερα, να δηλώσω την αισιοδοξία μου για όλα τα ωραία που μας περιμένουν από εδώ και πέρα. Με πείσμωσε η πανδημία. Δεν είχα χρόνο να θρηνήσω το μουσικό μου ‘ξεπέταγμα’. Αυτή είναι η δική μου οπτική, και θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι και να αναπνέω ελεύθερα, χωρίς να σκέφτομαι ‘τι θα είχε γίνει αν’.. Επίσης, στον καλλιτεχνικό χώρο, η ανασφάλεια είναι κάτι δεδομένο και αποτελεί και κινητήριο δύναμη για όλους αυτούς που είναι στον χώρο, οπότε ‘συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια’ θα πω. Πιο δύσκολα από πριν, εννοείται, αλλά είμαστε από τους λίγους κλάδους που έχουμε μάθει να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε τόσο συχνά. Θα το περάσουμε και αυτό, και θα βγούμε δυνατότεροι από ποτέ.

– Τι να περιμένουμε από σένα με την επιστροφή μας στην κανονικότητα;

Οι ‘μηχανές’ δεν έχουν σβήσει, συνεχίζουμε κανονικά όλον αυτό τον καιρό με τους πολύτιμους συνεργάτες και συναδέλφους μου τις διασκευές, τις ηχογραφήσεις, τα video clip, οπότε έρχονται πολύ ωραία πράγματα σε Αθηναϊκό έδαφος κυρίως, αλλά και σε Συριανό. Συνεχίζω να δραστηριοποιούμαι και στα δύο μέρη ταυτόχρονα και μακάρι όλο αυτό το εγχείρημα να ολοκληρωθεί και με μια μεγάλη συνεργασία μόλις επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Του Περικλή Μπίκου, 27/5/21