Συνέντευξη – Κωνσταντίνος Μιχαήλ

Συνέντευξη στον Περικλή Μπίκο
10/04/23

– Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σας με την υποκριτική;
Η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική ξεκίνησε από τα σχολικά μου χρόνια. Ήταν κάτι που με έκανε να ξεφεύγω από την πραγματικότητα η μάλλον ήθελα να είναι η πραγματικότητα. Αργότερα αποφάσισα ότι είναι αυτό που θέλω να κάνω, είναι αυτό με γεμίζει και με ανατροφοδοτεί, έτσι αποφάσισα να το σπουδάσω. Σπούδασα στο Deree υποκριτική και σκηνοθεσία και ήταν τα πιο εποικοδομητικά χρόνια της μέχρι τώρα ύπαρξης μου.

– Τι είναι για σας η υποκριτική;
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που απαντάται αυτό αλλά θα προσπαθήσω. Η υποκριτική είναι η ίδια μας η ζωή, η ζωή είναι ανάγκη, και η ανάγκη τάση για αποδοχή. Επομένως για μένα η υποκριτική είναι ανάσα και μια βουτιά στην προσομοίωση της ζωής χωρίς κυρώσεις.

– Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό να βιοπορίζεται μόνο από το επάγγελμά του;
Πολύ, διότι δεν βιοπορίζεσαι μόνο από το επάγγελμα του ηθοποιού και δυστυχώς έχουμε τόσο ανάγκη για έκφραση που εκεί ποντάρουν. Είναι πιο σημαντικό για τον άνθρωπο να εκφραστεί παρά να πληρωθεί για το έργο που παράγει. Λάθος, αυτό πρέπει να αλλάξει ή μάλλον πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Πρέπει να εκτιμήσουμε αυτό που κάνουμε και να απαιτήσουμε την οικονομική επιβράβευση και την συνδιαλλαγή. Παίζουμε στα δάχτυλα την ψυχή μας.

– Τι σας απογοητεύει και τι σας ενθουσιάζει στον χώρο;
Με συνθλίβει η στασιμότητα της κατάστασης που επικρατεί στο χώρο, η κατάχρηση εξουσίας και η εκμετάλλευση. Χρειαζόμαστε ριζικές αλλαγές στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Η παιδεία θα πρέπει να ξεκινάει από πολύ νωρίς ίσως και από τα σχολικά χρόνια. Αρνούμαι να δεχτώ πως γίνεται να είσαι καλλιτέχνης και η ψυχή σου να τρέφεται από την τοξικότητα και ανεπάρκεια. Παρόλα αυτά το καθετί έχει και την αντίθετη κάτοψη και αν δεν περάσεις από το σκοτάδι δεν θα φτάσεις στην πηγή του φωτός. Καταλήγοντας λοιπόν στο θετικό επειδή η διερεύνηση του εαυτού μας είναι ένα επώδυνο κομμάτι η υποκριτική θα έλεγα είναι ο δρόμος προς την ανακάλυψη αυτού. Η εξέλιξη, η εναλλαγή και η ποιότητα παίζουν εξίσου καθοριστικό ρόλο και τροφοδοτούν περαιτέρω τον ενθουσιασμό μου. Ο χρόνος μικραίνει, η αίσθηση του εαυτού σου χάνεται και με έναν μαγικό τρόπο Ζεις σε ένα παράλληλο πεδίο σε έναν άλλο εν δυνάμει εαυτό γνωρίζοντας άλλους κόσμους .

– Πως κρίνετε την απόφαση της κυβέρνησης αναφορικά με το Π.Δ 85/2022;
Οι κυβερνήσεις πάντα θα κάνουν κινήσεις που δεν θα είναι προς όφελος μας ή θα μας κάνουν να νομίζουμε πως είναι. Η άποψη μας δεν λαμβάνεται υπ’όψη. Αυτό είναι δεδομένο. Κοινωνικά υστερούμε δεν μας ακούνε με αποτέλεσμα οι αποφάσεις να είναι μονομερής. Καλώς ή κακώς αυτό δημιουργεί χάσμα, θυμό και χάος. Το χάος επιφέρει καταστροφές και αντιδράσεις κι έτσι διατηρούμε έναν φαύλο κύκλο. Το θέμα είναι τι κάνουμε για αυτό; Για παράδειγμα γιατί να μη πάρουμε ένα καταστατικό σπουδών από το central school of speech and drama ή τη Juliard για να κάνουμε και εμείς τα πτυχία εξίσου ανταγωνιστικά με εκείνα; Το σκέφτηκε άραγε ποτέ κανείς; Η γνώση και το πτυχίο θεωρείται μέρος της παγκοσμιοποίησης. Οι σχολές θα μπορούν να φτιάξουν bachelor degrees, να πάρουν άδεια από το open university και από εκεί και πέρα το κράτος θα ακολουθήσει γιατί θα είσαι αναγνωρισμένος από παρά πολλές χώρες στον κόσμο .

– Εμφανίζεστε στην παράσταση “Το αίμα των κρίνων” της Δέσποινας Αποστολίδου. Τι πραγματεύεται η παράσταση;
Η παράσταση πραγματεύεται την επιρροή που ασκεί ο πόλεμος στη κοινωνία. Μέσω του πολέμου το κράτος παραπλανεί την ανθρωπότητα και την καθοδηγεί προς την διατήρηση ψεύδους τάξης και ασφάλειας. Έτσι δημιουργούνται τα Κρίνα, μια κοινότητα ανθρώπων που έχουν ως στόχο την κατάργηση των ανώτατων αρχών και των πολεμικών συγκρούσεων με πρότυπο τον φωτογράφο ο οποίος τους κινητοποιεί έμμεσα προκαλώντας τους μεγάλη επίδραση σε κοινωνία και προσωπικό επίπεδο χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό από εκείνον.

– Πως προέκυψε η πρόταση από τον Κωνσταντίνο Ρόδη για “Το αίμα των κρίνων”;
Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμασταν. Είχαμε συνεργαστεί ένα καλοκαίρι σε μια παράσταση που λεγόταν η ”Μήδεια και άλλοι φίλοι που γνώρισα στην Αθήνα” είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία. Φέτος ξανά βρεθήκαμε με πολύ θετικές αναμνήσεις και γεμάτοι εμπειρίες έτοιμοι να ξανά συνδεθούμε για το αίμα των κρίνων.

– Ο δικός σας ρόλος είναι αυτός του φωτογράφου. Ποια συναισθήματα σας γεννα ο ρόλος σας;
Ενας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες της μέχρι στιγμής πορείας μου στον χώρο . Ένας σχεδόν άνθρωπος που ακροβατεί ανάμεσα στο ανθρώπινο κα ι ζωώδης στοιχείο περιθωριακός, παράξενος, αλλόκοτος και ξένος σε σχέση με τους άλλους και τον εαυτό του απορρίπτει κάθε δεσμό και η συνύπαρξη έχει καταρριφθεί. παρουσιάζεται ανίκανος ως προς την διαχείρηση των συναισθημάτων του και με ένα δικό του τρόπο προσπαθεί να μεταλαμπαδέψει στους άλλους τον τρόπο που βλέπει και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με ένα μόνο μέσω τη φωτογραφία.. Μετατρέπεται σε μανιοκαταθλιπτικός και ξεριζώνει κάθε ανθρώπινο στοιχείο που είχε μέσα του. Παρόλο που το κίνημα των κρίνων στήνεται πάνω στις δικές του φωτογραφίες, αυτός επιλέγει την περιθωριοποίηση . Κρύβεται πίσω από όλους και από όλα.

– Βλέπετε στοιχεία δικά σας στον ρόλο;
Νομίζω κάθε φορά που αναλύω και στην πορεία γνωρίζω τον ρόλο ανακαλύπτω κοινά και αντίθετα χαρακτηριστικά από εμένα. Παρατηρώ ότι ο κάθε ηθοποιός έχει αυτή την ανάγκη ίσως για να βρει σημείο επαφής και να και κατανοήσει αυτόν τον άνθρωπο έναν εν δυνάμει άνθρωπο που υπήρξε θα υπάρξει η θα μπορούσε να είσαι ακόμη και εσύ ή εγώ. Σίγουρα με τον ρόλο του φωτογράφου έχουμε αρκετά κοινά στοιχεία-σημεία. Κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος όσον αφορά την ταύτιση του παρελθοντικού μου εαυτού ο οποίος υστερούσε στην διαχείρηση και την τόλμη του σημαντικότερου καμία φορά εχθρού του ίδιου μας του εαυτού. Ο ήρωας μου επηρεασμένος από τα δεινά του πολέμου και των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων συγχέεται άμεσα με τον Κωνσταντίνο του τότε. Επόμενος πως να μην ταυτιστώ;  Όσο και ανοίκειες να είναι οι πράξεις του τόσο οικεία τον νιώθω και τον διαισθάνομαι.  Εξάλλου εμείς είμαστε οι άλλοι και καμία φορά οι πράξεις των άλλων ο καθρέφτης μας. . Ο χαρακτήρας μου είναι ένας νοσηρός ζωώδης και απομονωμένος άνθρωπος που ζει τόσο μοναχικά αγνοώντας την ύπαρξη της γυναίκας του νομίζοντας πως έχει μόνο εκείνος την λύση . Μου έχει τύχει να κάθομαι σε μια γωνία μόνος και να κοιτάω τη θέα ένιωθα πληρότητα μέσα από την απομάκρυνση και την απομόνωση μου έχοντας την πεποίθηση ότι μόνος θα λύσω τους μύχιους προβληματισμούς μου. Τώρα αυτό έχει αλλάξει διότι αντιλήφθηκα την δύναμη που έχει η συζήτηση και την γοητεία που ασκεί κάθε είδους επικοινωνίας

– Τελικά, η δίψα για δύναμη υποκινεί τα πάντα;
Η δίψα για δύναμη είναι έρωτας. Δεν ερωτευόμαστε μόνο ανθρώπους αλλά καταστάσεις, στιγμές, αλήθειες και συνήθειες. Όταν κάτι το θέλουμε πολύ δεν συνωμοτεί το σύμπαν αλλά εμείς, κινητήριος δύναμη είναι το πάθος μας και ότι μας εξιτάρει.

– Γιατί κάποιος να επιλέξει να παρακολουθήσει την παράστασή σας;
Το αληθές της παράστασης αυτής δεν είναι η ταύτιση του κοινού με τους ηθοποιούς αλλά η αποστασιοποίηση του ,μέσω αυτής το κοινό θα αντιληφθεί την ιστορία παρά θα την βιώσει. Στόχος δεν είναι η θέαση μέσω του εγώ αλλά μέσω του εμείς. Ο λόγος καθώς ξύλινος θα παραπέμψει το κοινό στην απομάκρυνση και μια αίσθηση άβολη και παράξενη. Τέλος θα αρχίζει να αμφιβάλει για το προφανές . Ο θεατής που θα επιλέξει να δει την παράσταση αυτή όταν θα βγει από το 104 θα είναι προβληματισμένος, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Τελικά εμείς οι ίδιοι ορίζουμε αυτό που είμαστε η είμαστε καθοδηγούμενες μαριονέτες από το κράτος.?